Interview met Powerwolf

Interview met Falk Maria Schlegel van Powerwolf

Powerwolf is misschien wel de meest kwaadaardige power metalband van het moment. De onheilspellende muziek van dit Duits/Roemeense vijftal behandelt voornamelijk duivelse zaken. Zo ook op het nieuwe album Lupus Dei, waarin een wolf van
de hel naar de hemel reist. Maar waar komen al die duivelse ideeën vandaan? Wat drijft de ‘blood red five’? Alles over het tot stand komen van de muziek en de spirituele band die de heren er op nahouden lees je in het interview met toetsenist Falk Maria Schlegel.

Falk, zou je Powerwolf even kort kunnen voorstellen voor mensen die nog niet bekend zijn met jullie?

Powerwolf bestaat, sinds ruim vier jaar, uit de "blood red five". We zijn een aardig multinationale band: onze zanger Attila Dorn komt uit Roemenië, de drummer komt uit Frankrijk en de rest van de leden zijn Duits. Qua muziek spelen
we het liefst heavy metal met flinke doom-invloeden, haha!

En hoe hebben de "blood red five" elkaar gevonden?

Eigenlijk was het puur toeval, of misschien wel het lot.. Hoe dan ook, Charles (Greywolf, Bassist) en zijn broer Matthew (Greywolf, gitarist) waren op vakantie in Roemenië en daar ontmoetten ze op een avond een vreemde vent in een kroeg. Ze spraken
er onder andere over muziek en hun plannen om een band te beginnen. Aan het eind van het gesprek wisselden ze nummers uit om later nog eens contact op te nemen. Eenmaal thuis vond Charles een bericht van Attila op zijn antwoordapparaat waarin hij meldde dat hij naar Duitsland zou komen om familie op te zoeken en dat hij langs zou komen om samen wat muziek te maken. De rest is geschiedenis.
We begonnen met spelen en alles viel gewoon op zijn plek, precies het speciale ding waar we naar op zoek waren was gevonden. Vanaf dat moment heeft Attila iets extra aan de band
toegevoegd, iets wat verder gaat dan alleen zijn zang.

Iets spiritueels dus?

Ja, klopt. We zijn allemaal spiritueel op een andere manier en zo vullen we elkaar aan. Attila is bijvoorbeeld Grieks Orthodox, Stefane is nihilist en ik lees veel in de bijbel. Tijdens het werken aan Lupus Dei kwam meer dan ooit naar voren wat voor een speciale band er tussen de leden en hun religies is ontstaan. We zijn meer dan bandleden, meer dan zomaar een stel muzikanten.
Het is een soort van spiritueel verbond dat ons samenhoudt.

Om even beide voeten op aarde te houden; hebben de vocalen van Attila de koers van de band veranderd?

Nee, dit is onze koers nu. Attila heeft niet die typisch Duitse heavy metal stem en was überhaupt niet bekend met de metalscene. Hij bracht nieuwe ideeën voor de muziek en dat was heel erg belangrijk voor ons.

Tevens erg belangrijk voor jullie zijn de zogenaamde "Godfathers of evil heavy music".
Welke bands vallen daaronder volgens jou?

Heel veel bands! Maar vooral bands zoals Mercyful Fate, Black Sabbath en Iron Maiden, die metal
met een soort horrorbeeld hebben gemixt, net zoals wij nu doen. Maar ondanks die
gelijkenis zijn wij niet het soort mensen die in het verleden blijven hangen. We luisteren veel naar nieuwe muziek en dat beïnvloedt onze sound ook. In een van de studio’s waar we Lupus Dei hebben opgenomen zei een engineer zelfs dat hij System of a Down, In Flames en Soilwork
invloeden herkende. Als ik zelf naar nummers als Prayer in the Dark of Saturday Satan luister hoor ik toch vooral de invloed van Iron Maiden, haha! Maar we nemen niet bewust zaken over, zodra de wolven gaan schrijven sluiten we ons namelijk af voor externe invloeden en doen we wat ons het beste lijkt. Onbewust ontkom je er natuurlijk niet aan, maar het meest bepalend voor de nummers is toch wel de sfeer die we creëren. De meeste nummers zijn bijvoorbeeld geschreven met onze volledige stage outfits aan in de oefenruimte, om die fantastische livesfeer op te roepen. Je merkt wel dat het een goede manier van schrijven is!

Hoe zorg je, met een vaste manier van schrijven, voor voldoende afwisseling tussen de platen?

Dat is een proces dat steeds maar doorgaat. We kunnen het wiel niet opnieuw uitvinden, maar het is wel absoluut noodzakelijk dat we niet Lupus Dei of Return in Bloodred herhalen. Een band mag zeker bepaalde karaktereigenschappen hebben, maar men moet altijd zorgen voor nummers die fris klinken. Dat streven wij in ieder geval na.

Wat wel constant is bij Powerwolf zijn de teksten. Waarom gaat zo ongeveer elk nummer over de duivel of andere
vormen van het kwade?

Voor ons zijn metal en horror onafscheidelijk. Ik zie zelf geen heil in al dat vrolijke gedoe, kom op, metal moet kwaadaardig zijn!

En wie is er verantwoordelijk voor die kwaadaardige teksten?

De belangrijkste schrijver is onze zanger Attila. Hij haalt vooral inspiratie uit
het niet zo geweldige leven in zijn geboorteland. Vooral op Return in Bloodred kwam het thema Roemenië
vaak terug, veel nummers zijn geïnspireerd door de Roemeense mythologie. Maar dat
wilden we niet nog eens doen, dus voor Lupus Dei (Wolf van God) hebben we de Bijbel als uitgangspunt voor de teksten genomen. Het is uiteindelijk een conceptalbum geworden dat
handelt over een wolf die naar van de hel naar de hemel loopt en weer terug. Bij het neerdalen in de krotten van de hel (Lupus Deamonis) verliest hij zijn geloof, ontkent het bestaan van God en raakt bezeten door slechte geesten. Hij ziet de Apocalyps opkomen, gelooft alleen nog in bloedbroederschap (In Blood We Trust) en gaat, vervormd als de duivel, op jacht naar zielen (Saturday Satan). In de laatste drie nummers van het album, die de goddelijke drie-eenheid voorstellen, ziet de wolf het licht en komt uiteindelijk voor God in het afsluitende nummer Lupus Dei.

Nu we het toch over Lupus Dei hebben, hoe hebben pers en publiek tot nu toe gereageerd op het nieuwe
Powerwolf album?

De reacties waren beter dan we hadden durven dromen. Voor ons was tweede album een stuk lastiger om te maken dan het eerste. Als je met een debuutalbum aankomt hebben mensen nog geen
hoge verwachtingen, omdat je een nieuwe band bent. Maar bij het tweede album wil men horen dat je in staat bent om jezelf te verbeteren. De reacties zijn echt fantastisch tot nu toe, zowel van pers als van publiek.
We krijgen ook heel veel mails van fans die laten weten dat ze achter ons staan.
Een heel groot bedankt naar die mensen toe, het voelt echt heel goed om dat soort berichten te krijgen.

Hebben jullie op Lupus Dei ook je eigen verwachtingen waargemaakt?

Met God op de rechterhand en Satan op de linker, zijn we veel verder gegaan dan op ons debuutalbum. Lupus Dei is intenser, wreder en meer metal dan de wolf ooit eerder is geweest. Dus ja,
onze verwachtingen zijn meer dan waargemaakt eigenlijk.

Een van sterke punten van het album is naar mijn idee de mix, die wederom
werd verzorgd door Fredrik Nördström. Hoe verliep de samenwerking met Fredrik en waarom hebben jullie nogmaals voor hem gekozen?

Het is inderdaad de tweede keer geweest dat we met hem hebben gewerkt. Hij weet hoe Powerwolf hoort te klinken en hij heeft geweldig werk afgeleverd. Wij vinden het in ieder geval geweldig, hij heeft ons een eigen geluid gegeven. We zien Fredrik bijna als het zesde bandlid, het is erg prettig werken met hem. Waarschijnlijk zal hij
er op onze volgende plaat ook weer bij zijn.

De opnames van Lupus Dei vonden deels plaats in een oude kapel, waarom hebben jullie voor die locatie gekozen?

Dat klopt. We hebben de stukken opgenomen in een oude kapel uit de twaalfde eeuw
om een speciale sfeer te creëren. Er was ook een klassiek koor aanwezig en het
was voor mij eindelijk mogelijk om een kerkorgel in de muziek te integreren, wat
de muziek een stuk duivelser en intenser maakt. Een droom kwam tot leven. Het
geluid, de sfeer, het koor,… alles was geweldig! Behalve de kou dan, want we namen de CD
op in januari en de kapel had geen verwarming. We hadden die plek eigenlijk per toeval ontdekt en het was nog verdomd moeilijk om toestemming te krijgen van de lokale overheden.
De burgemeester van het gebied is nu wel erg trots dat een heavy metal band in zijn dorp zo’n fantastisch album heeft opgenomen.

Wat is de invloed van de kapel geweest op het fantastische album?

De kapel paste precies in het creëren van een sfeer die bij het album hoort. Het lijkt me dat iedereen zich wel kan voorstellen dat een studio maar een bepaalde sfeer heeft. Het gebouw waar we nu in zaten ademde een zeer lange geschiedenis
uit en dat heeft veel invloed gehad. We kregen nieuwe ideeën voor de teksten en de muziek, die we in een studio nooit gekregen zouden hebben. De kapel en het koor hebben onze nieuwe plaat echt gevormd tot wat het nu is.

Zijn jullie van plan om wellicht de volgende keer weer in een kapel met een koor te werken?

Dat weet ik echt nog niet. We proberen onze muziek zo min mogelijk te
plannen. Het is niet zo dat we gaan zitten en schrijven, nummers moeten spontaan
komen. Iemand heeft een basisidee, dan gaan we spelen en vaak is er binnen een
half uur al een aardig resultaat. Het schrijven van nummers bij
Powerwolf heeft een soort magie nodig die niet te plannen is, het gebeurt gewoon. In Blood We Trust bijvoorbeeld, is een nummer dat we in ongeveer een uur geschreven hebben. Er was een riff, Attila en ik kwamen met de melodielijnen, iemand kwam met de songtitel en even later was het nummer klaar – zo schrijven wij nummers. Maar je hebt wel enigszins gelijk, ik kan me geen Powerwolf meer voorstellen zonder een koor.

Hebben jullie naast het koor en de kapel, ook nog andere speciale of spirituele dingen gedaan tijdens opnames?

Nou.. Het koor bestond uit meer dan 20 metalheads. Die mensen en Powerwolf in combinatie met honderden liters goed Duits bier kan je ook wel als spiritueel beschrijven, haha!

Net zo spiritueel als op tour gaan samen met Gravedigger?

Ja, dat denk ik wel. Het is een fantastische eer om samen met hen te spelen. Net zoals het een eer was om met Doro, Gamma Ray en straks ook Candlemass op het podium te staan. Touren met die bands is echt een speciale en misschien zelfs een spirituele ervaring geweest.