Interview Domine
Het Italiaanse Domine heeft met Ancient Spirit Rising een prima vijfde plaat afgeleverd die de oorspronkelijk zelf opgelegde grenzen aan alle kanten overschrijdt. Daarmee levert de band het meest afwisselende en persoonlijke album tot nu toe af. Gitarist en bendeleider Enrico Paoli voorziet ons op openhartige wijze van tekst en uitleg.
Enrico, waarom heeft het zo lang geduurd voordat Ancient Spirit Rising het daglicht mocht zien?
Het heeft ons ALTIJD veel tijd gekost om een album uit te brengen. Vergeet niet dat het ons meer dan tien jaar heeft gekost om ons debuut uit te krijgen, terwijl de demo al in 1986 uitkwam, hahaha! Dat was nog in de pre-historie van de Italiaanse scene. Maar serieus, we hebben altijd meer dan twee jaar benut voor het schrijven van een plaat. Zo was het ook voor Emperor of the Black Runes. We schrijven gewoon niet bijzonder snel en hebben ook nog eens veel te maken met een aantal buitenlandse licensies voor onze teksten.
Ancient Spirit Rising was in September 2006 gereed maar we hebben op de Japanse release moeten wachten voordat we de plaat hier konden uitbrengen. Eigenlijk zonde van de tijd, maar het betekent wel extra inkomsten voor band en label, dus dat is positief.
Ook is het schrijven van songs voor albums als deze en Emperor… niet makkelijk. De albums staan bol van de verschillende stijlen en lastige arrangementen, en daar gaat veel tijd in zitten. Het zijn geen albums die je in twee dagen schrijft; een paar songs op Ancient… staan vol met vijftig tracks aan instrumenten die al geschreven waren toen we de studio in gingen. De pre-productie heeft dan ook veel tijd gekost: van september 2005 tot maart het jaar erop. Toen zijn we gestopt met touren, na optredens met Judas Priest, Dream Theater en een aantal festivals en zijn we begonnen met het fulltime aan het album sleutelen. We willen ook niet telkens dezelfde plaat uitbrengen. Als we dat zouden doen, zouden we ieder jaar een plaat kunnen uitbrengen, maar zou het niet meer als Domine klinken.
Desondanks klinkt Ancient… simpeler qua structuur dan de voorgaande albums.
Veel mensen vinden dat, maar ik heb ook reacties gehoord waarin gezegd wordt dat het album juist complexer klinkt. Ik denk dat dat komt omdat de songs melodieuzer zijn maar de arrangementen meer compleet. Omdat onze songs altijd vrij lang zijn zijn er ook veel mensen die bij de eerste luisterbeurt niet alles meekrijgen. Uiteraard is het album wél zoals we dat beoogd hadden; een album schrijft zichzelf immers niet.
Toen we begonnen met het schrijven en oefenen van de songs wilden we een plaat schrijven die we zelf in de winkel zouden willen kopen, zonder beperkingen en zonder vast te zitten aan een stramien wat dit genre een band snel oplegt. Ook wilden we onze muziek verbeteren en onze stijl wat uitbouwen, iets wat we ook op alle voorgaande albums hebben geprobeerd te doen. Begrijp me niet verkeerd, Ancient Spirit Rising is een heavy metalplaat, omdat dat is wat we het beste doen, maar we hebben veel geëxperimenteerd met invloeden waar we van houden en wilden uitproberen. Daarom kun je elementen uit de hard rock, prog-rock, celtische muziek en akoestische muziek en niet te vergeten jaren 70 muziek in de songs ontwaren.
Zoals ik in het begin al zei zijn we erg tevreden over de plaat. Ik kan er thuis prima naar luisteren en het is dan ook een plaat geworden die ik zelf, als fan, zou kopen. We zijn allemaal grote muziekliefhebbers, en mede daarom willen we ieder album nét iets anders doen, voordat het saai wordt. Alleen hele goede muzikanten komen daar namelijk mee weg.
Zijn er specifieke bands die als lichtend voorbeeld dienen, en waarom?
Persoonlijk denk ik dat Domine een eigen, specifieke stijl heeft, maar er zijn heel veel goede bands die ik erg waardeer. Niet alles waar we naar luisteren zul je terughoren in de muziek, maar veel bands pushen ons zeker als het gaat om het schrijven van goede songs. Normaliter pen ik een hele waslijst aan bands neer als ik dit soort vragen krijg, maar ik zal je een beknopte versie aan de hand doen. Ze staan echter ook in de credit list in het boekje van de CD, en de song How the Mighty Have Fallen is ook aan een groot gedeelte van hen opgedragen.
Zeer belangrijk voor Domine zijn: Queen, Michael Moorcock, Thin Lizzy, Kansas, Boston (Brad Delp rest in peace), John William Waterhouse, Basil Poledouris, Jethro Tull, Gary Moore, Tori Amos, Ritchie Blackmore’s Rainbow, Iron Maiden, Rufus Wainwright, Horslips, Kiss, H.P.Lovecraft, Emerson, Lake & Palmer, Glenn Hughes, Judas Priest, J.C. Debussy, Aaron Copland, Led Zeppelin, Journey, Manowar, Frank Herbert, Michael Whelan, Kate Bush, Yes, Rodney Matthews, William Blake, Alma Tadema. Laten we het daar maar mee doen, denk je niet?
Domine is in Italië niet de minste band, maar in de rest van Europa wil het allemaal nog niet erg vlotten. Heb je enig idee waarom het grotere succes uitblijft?
Ik durf het je niet te zeggen, maar als ik het wél wist zou ik die kennis gebruiken om zo groot te worden als Metallica, hahaha! Eigenlijk zijn we niet zo’n bijster grote band, hoor. De enige bands uit Italië die het echt goed doen zijn Rhapsody en Lacuna Coil, bands die allebei bij een Duits label zitten en een buitenlands management hebben. Dat laatste zou voor ons ook goed zijn, zodat we meer internationale optredens zouden kunnen doen, maar het is niet makkelijk. Ons best verkopende album was Dragonlord, waarvoor we Europa door zijn geweest, dus jouw vraag klopt tóch een beetje, maar we zijn een underground band waar alleen de fanatieke metalfan wel eens van gehoord heeft.
In Italië zijn we populairder omdat we een aantal grote optredens hebben kunnen doen met bekende bands, en omdat we al zo lang meegaan. De kids kennen ons en supporten ons. Ancient Spirit Rising kwam in ons land de charts binnen op nummer 73, schoot daarna naar nummer 100 en was toen weer verdwenen. Maar: we waren wel de enige metalband in die lijst! Dat soort dingen zijn goed voor ons, want dat betekent dat de fans ons weten te vinden en te waarderen, maar aan de andere kant geeft het je ook een indicatie van de geringe grootte van de Italiaanse metalscene. Maar we mogen niet klagen. We hebben twee cover stories gehad en we waren album van de maand in alle vijf van de Italiaanse metalbladen. Daar mogen we best trots op zijn, denk ik. Onze platen komen uit in Japan, de Verenigde Staten, Zuid-Amerika, Rusland, het Midden-Oosten en we hebben opgetreden op belangrijke festivals als Wacken Open Air en Gods of Metal, dus écht slecht gaat het niet. Maar om echt door te breken zijn er andere zakenpartners en contacten nodig.
Er zijn twee songs die er voor mij persoonlijk uitspringen op de nieuwe plaat. Eén daarvan is Lady of Shalott.
Dat is op dit moment mijn favoriete song op dit album. The Lady of Shalott is een legende uit de Camelot saga. Het is een bron van inspiratie geweest voor veel kunstenaars tijdens het Victoriaanse tijdperk en pre-Raphaelische dichters en schilders. Alfred Tennyson heeft eveneens een prachtig gedicht geschreven wat hierop gebaseerd is.
Het is het verhaal van een vrouw die overlijdt als gevolg van een vloek, heel melodramatisch. Het schilderij van William Waterhouse is erg mooi en hangt in de Tate Gallery in Londen. Ik heb zelfs een brief geschreven naar het museum om de rechten van het schilderij te proberen te krijgen voor op onze cover, maar heb uiteindelijk besloten een origineel werk te gebruiken voor Ancient Spirit Rising, omdat een schilderij als dat van Waterhouse niet exclusief voor ons is. Straks brengt een andere band over twee jaar een plaat uit met dezelfde cover, en dat zou jammer zijn, zoals dat ooit met het schilderij Ophelia van Milais is gebeurd.
Deze artiesten gebruikten legendes en mythes uit het verleden om nieuwe kunst te creeëren, en dat was exact wat ik wilde doen met dit album en deze teksten. Nieuwe muziek schrijven in een hedendaagse stijl zoals metal en dat proberen te linken aan oude mythes en persoonlijke gevoelens. Dat leek me een interessant concept om uit te werken. The Lady of Shalott is voor mij een manier om een nummer te schrijven over de dood, de verschuiving van de ene levensvorm naar de andere en het ontstaan van een nieuwe toekomst. De dood is slechts een verandering van status en die verandering is een onderdeel van het leven. Dat concept is vervolgens weer toepasselijk op onze muzikale houding. Zo zie je uiteindelijk dat er meer is dan zwaarden, bloed en vuur.
Wat is het verhaal achter How the Mighty Have Fallen?
Dat is ook een bijzondere song. How the Mighty Have Fallen gaat over dromen van een betere toekomst, persoonlijke doelen en de dingen die daaraan ten grondslag liggen. Er zijn veel heel vervelende zaken op deze wereld maar er zijn ook HEEL veel zaken die het het waard maken ervoor te leven en positief en creatief te zijn. Deze song is een soort melancholische, Ierse ballade, een soort ‘home-coming’ song dat het einde van het album markeert, maar het einde open laat voor de volgende schijf. Het is lastig om teksten haarfijn uit te leggen, helemaal als het persoonlijke teksten betreft. Je zou naar de nummers moeten luisteren met het tekstboekje op schoot en proberen de betekenis voor jezelf erin te vinden. Misschien kun je als luisteraar je eigen gevoel de vrije loop laten tijdens het luisteren en je eigen draai aan de teksten geven. Dat is voor mij het doel van muziek.
Vorig jaar overleed Basil Poledouris, de componist van, onder andere, de muziek voor beide Conan-films en Red Sonja. Op het vorige album hebben jullie een hele song gebaseerd op de soundtrack van die eerste Conan; hoe reageerde je toen je het nieuws over zijn dood vernam?
Ik was heel bedroefd, maar ik zal hem altijd herinneren voor zijn muziek en wat hij me geschreven heeft. Toen ik voor het vorige album The Aquilonia Suite had geschreven heb ik hem dat gestuurd met de vraag of ik zijn permissie had die stukken en thema’s te gebruiken, en hij heeft in drie fantastische e-mails gereageerd. Hij schreef: “Maestro Enrico, bravo!!!” Hij schreef tevens dat dit de beste rock-versie van zijn materiaal was die hij had gehoord en dat hij de algehele sfeer van het nummer erg kon waarderen. Hij was heel, maar dan ook HEEL erg enthousiast en behulpzaam. Hij vroeg me om twee kopieën van het album, één voor hem zelf en één voor John Milius, de regisseur van Conan the Barbarian en ik kon het bijna niet geloven. We hebben onze visie op het leven en op kunst uitgewisseld. Ik zal hem nooit vergeten.
Op eerdere albums heb je erg veel geschreven over Conan en, in het bijzonder, de Elric of Melnibone saga van Michael Moorcock; kun je uitleggen wat je zo fascineert aan deze fantasy verhalen en wat ze voor Domine betekenen?
Ik ben altijd al fan geweest van heroïsche Fantasy en de zogeheten ‘Sword & Sorcery’ verhalen – zelfs voordat ik een muziekliefhebber werd. Moorcock is mijn favoriete schrijver aller tijden en er was een periode waarin ik alleen zijn boeken kocht en las, en niets anders. In het Italiaans kon ik ze nergens vinden, dus ik heb ze allemaal in de Engelse of Amerikaanse versies staan. De stap naar heavy metal is vanuit de fantasy-wereld natuurlijk snel gemaakt, helemaal met het type bombastische muziek wat wij maken. Maar, het nieuwe album laat ook zien dat er leven is na Conan, hahaha!
Vanwaar die verschuiving naar meer persoonijke teksten?
De thema’s op Ancient Spirit Rising wijken inderdaad flink af van de normale fantasy teksten die je op onze oude albums vindt. Dit keer hebben we het meer over universele thema’s zoals het leven, de dood, geluk en ongeluk en vrijheid. Dit alles is overgoten met een poëtisch, romantisch en episch sausje. Ik heb altijd metaforen gebruikt, maar het gros van de oude songs zijn gebaseerd op boeken zoals de Elric verhalen van Moorcock of Frank Herbert’s Dune.
Deze keer wilde ik bewust afstappen van alle zwaarden, al het staal, de draken en de kerkers en een album maken over persoonlijke gevoelens en levensvisie, maar wel met een epische ondertoon zodat alles nog steeds naadloos zou aansluiten bij de muziek. Zonder pretentieus of arrogant te willen klinken wil ik proberen de kant op te gaan van songwriters als Tori Amos, Kate Bush of Freddie Mercury, die allen fantastische nummers over deze thematiek gemaakt hebben.
De meeste songs op het album hebben echter wel een referentiekader. Zo is The Lady of Shalott dus voornamelijk gebaseerd op het schilderij van Waterhouse en het gedicht van Tennyson. I Stand Alone (After the Fall) is nog wel een song over Elrich, omdat ik vond dat er op zijn minst één nummer op de plaat moest staan in de oude stijl. De rest is persoonlijker. Zoals ik er nu naar kijk zal dat ook onze trend zijn voor de komende jaren. En misschien laten we nog sporadisch een draak los of pakken we nog eens het zwaard ter hand, gewoon omdat dat zo mooi bij metal past!
Enrico, bedankt voor dit openhartige interview!
Jij ook bedankt! Ciao!
Links: