Earthless, de eerste der jambands van de nieuwe generatie om het echt tot een groter publiek te schoppen. De band uit San Diego bracht vanaf het begin alleen maar kwaliteit uit, waarbij de inspiratiebronnen niet bepaald onder stoelen of banken werden gestoken. De heavy rock van de zeventiger jaren en de uitgesponnen psychedelica van de jaren zestig, allemaal verpakt in jams die makkelijk een half uur konden duren (zeker live). Het meest recente album, From the Ages, liet een minieme omslag zien, met kortere nummers (relatief!) en een tikje meer riffs. Die omslag klonk toen even organisch als logisch, en de band die tijdens het Roadburn van 2008 tot onverwachte headliner werd verheven, positioneerde zich in 2013 definitief aan de top van het genre. Nu is er Black Heaven, na vijf lange jaren wachten, niet in de laatste plaats door de geboorte van Golden Void.
De eerste observatie is dat het album maar liefst zes tracks bevat, een hoeveelheid die een unicum betreft in de discografie van de band. Ook de cover is wat minder kleurrijk dan we inmiddels gewend zijn, maar dat mag geen precedent scheppen in het geval van Earthless. Bij het beluisteren komen we tot de aangename constatering dat de vocalen van frontman Isaiah Mitchell al op de eerste track zijn te vinden, iets dat zich blijkt te herhalen gedurende het album en, hoewel het geen unicum is voor de band, een welkome toevoeging is. De vette, groovende riffs die bol staan van de nostalgie, zijn als vanouds, en krijgen zelfs nog meer kans om door te schijnen. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door het indammen van de alles verzengende solo’s, die in intensiteit alleen maar toenemen, maar qua duur drastisch teruggedrongen worden (ik zal het niet acceptabel noemen, want dat soort bewoordingen zijn hier niet op hun plek).
Black Heaven ontplooit zich als de uitharding van een enorme olievlek die door de trechter van Earthless wordt geduwd. De band heeft duidelijk aandacht besteed aan de structuren van de nummers, waarbij een moordend tempo zo af en toe de prioriteit heeft gekregen, terwijl de riffs erop aangepast worden. Het vakmanschap van de drie heren krijgt des te meer de kans om zich te laten zien, want ondanks het concrete karakter dat dit album presenteert, is er genoeg plaats voor uitstapjes die de glanzende laklaag op dit muzikale powerhouse vormen. Daarbij mag de rol van Rubalcaba en Eginton niet onderschat worden, want hoewel Mitchell toch vaak in de schijnwerpers staat door zijn rol, zit de gigantische kracht van de band hem in de onnoemelijk vette grooves die worden uitgerold over het publiek. Het genre schept de verwachting dat er wellicht lichtvoetig kan worden omgesprongen met improvisatie, maar deze twee weten hoe je een band als geen ander strak bij elkaar houdt.
Het mag duidelijk zijn dat Earthless terug is. De vraag rijst of de heren dan nu definitief de weg zijn ingeslagen van het relatief concrete werk en dat de uitdijende jamsessies voor optredens worden bewaard. Heel veel maakt het niet uit, want ondanks de vele kopieën die de band de afgelopen jaren zijn gaan volgen, blijft Earthless alleen in een ivoren toren zitten, toespitsend naar een even zwarte als kleurrijke hemel. De benoeming van de band tot Artist in Residence op het Roadburn van dit jaar, is alleen maar een bevestiging van de status die de heren hebben opgebouwd.
Score:
85/100
Label:
Nuclear Blast, 2018
Tracklisting:
- Gifted By The Wind
- End To End
- Electric Flame
- Volt Rush
- Black Heaven
- Sudden End
Line-up:
- Isaiah Mitchell – Gitaar
- Mario Rubalcaba – Drums
- Mike Eginton – Bas
Links: