Twintig jaar. Twintig jaar bestond uw favoriete webzine gericht op de betere muziek in 2020. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 26.000 likes op Facebook, 4.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In het jubileumjaar blikten we regelmatig terug op onze geschiedenis. En daar gaan we in 2021 gewoon mee door!
Aflevering 29: van Nile en Graspop Metal Meeting naar Cattle Decapitation en de dood van Jon Nödtveidt
Het is nog niet eens zo heel lang geleden dat we Nile in levende lijve zagen, maar live-concerten lijken wel een fenomeen van jaren terug. Jaren terug zagen we Nile overigens ook al: redacteur Robert de Leeuw was 13 mei 2006 present in Het Bolwerk in Sneek en zag dat het goed was…
Met de titels Cast Down the Heretic, User-Maat-Re, Annihilation of the Wicked, Sacrific Unto Sebek en natuurlijk de kraker waar iedereen op zat te wachten Lashed to the Slavestick kwam het laatste album ruim aan bod, maar gelukkig werd er ook wat ouder werk op het publiek afgevuurd. Nummers als Execration Text, Sacrophagus, Kheftiu Asar Butchiu en Black Seeds of Vengeance kwamen ook uitstekend uit de verf en, hoewel het geluid opnieuw net iets te zacht stond (of wordt ik doof…) was alles prima in evenwicht, zodat alles prima te volgen was.
Met een grijns van oor tot oor spelen ze een set van oude krakers als School Of Love en 666. Zanger Lips geniet zichtbaar van het feit dat ze op graspop staan: ‘Wow, De laatste keer dat we voor zoveel mensen in deze buurt speelden zal begin jaren ’80 geweest zijn’. Bij Free As The Wind richt zanger Lips zich tot de wat oudere metalfans in het publiek: ‘Deze song komt uit de tijd dat we nog wat meer haar hadden’. Na Metal On Metal is dit enthousiaste optreden voorbij, een optreden dat zeker voor de nodige nostalgische gevoelens zal hebben gezorgd bij de wat oudere metalfans.
Nog niet zo heel erg lang geleden zag Bullet For My Valentine in de melkweg en lieten toen een verschrikkelijke indruk achter. Vandaag spelen deze 4 heren op het hoofdpodium en ben ik erg benieuwd of ze deze keer wel indruk kunnen maken. En helaas deze keer was het weer niet anders, verschrikkelijk valse zangpartijen, gitaarpartijen die ze live niet waar kunnen maken, grote zangpartijen die worden overgeslagen en tot overmaat van ramp zit de drummer er elk nummer wel heel erg vaak naast. Daarbij kan de zanger, die trouwens verschrikkelijk arrogant bezig is niet tellen. ‘On the count of three!’ en steekt daarbij 4 vingers op. Wat een verschrikkelijke aanfluiting en een verspilling van mijn tijd is deze band zeg.
Gelukkig is daar Obituary om de boel te redden:
Obituary doet vandaag gewoon waar ze goed in zijn. Nog nooit heb ik deze band een slecht optreden zien geven en vandaag brengt daar dan ook geen verandering in. Het geluid is lomp en zwaar en dat past natuurlijk prima bij de uiterst effectieve death-metal van de Floridianen. Wat mij nog het meeste deugd doet, is dat de nieuwe nummers (die ik toch wat minder vind) live toch pakkender lijken te zijn dan op plaat. Met dit in gedachten, kan er gerust worden gesproken van een beestig optreden. Zowel band als publiek gingen compleet uit hun dak en daarvoor waren we natuurlijk gekomen. Eeuwige hekkensluiter Slowly we Rot ging er ook vandaag weer in als koek. Vet!
Een optreden van My Dying Bride is een duidelijk voorbeeld van de holisme-theorie die zegt dat geen enkel natuurlijk systeem samen te vatten is door zijn verschillende kenmerken. Met andere woorden: de som van de delen is meer dan het geheel! Telkens wanneer ik deze band zie, wordt ik overvallen door een gevoel van mede-leven en mede-lijden. Een optreden van My Dying Bride is niet zomaar een optreden, het is een sacrale gebeurtenis. Het is de ultieme menselijke tragedie, waarbij Aaron’s zang duidelijk vanuit de diepste krochten van zijn zielepijn voortkomt. De katharsis is geslaagd. De menigte is gezuiverd. mijn grootste emotiegolf kwam er bij Catherine Blake. Wat kan pijn een ontroerend gegeven zijn!
Op zondag blijkt weer eens dat pure blackmetalbands op een mainstream festival vaak geen succes zijn. Toch waagde Enthroned een dappere poging:
Enkele jaren geleden klaagde zanger Sabathan nog dat zijn band nooit op de grote festivals werd gevraagd, nou nu is het dus zover. Enthroned heeft de taak Marquee 1 tot een ware hel om te toveren, maar slaagt daar toch niet echt in. Niet dat de band matig speelt, verre van, en ook de nummers zijn van bovengemiddeld niveau. Feit is echter dat deze band net iets te extreem is voor het zeer diverse Graspop-publiek. Slecht een handvol ingewijden weet de ultrasnelle black-metal van deze Walen ten volle te appreci?ren. Rond mij zie ik steeds wisselende gezichten, m.a.w. men komt even kijken wat de band brengt en druipt dan weer af. Zelf was ik erg onder de indruk van het gebodene. Vooral bij mijn favoriet Scarred By Darkwinds stond het kippevel me op de armen. Vlak voor mij (links vooraan dus) stond trouwens een wel zeer extreme aanhanger wild te grimassen en allerlei (ongetwijfeld zeer rituele) bewegingen te maken. Af en toe keek hij ?s met vlammende ogen om zich heen om de menigte rondom hem duidelijk te maken dat we wel degelijk met Satan in hoogst eigen persoon te maken hadden. Hier wordt ik toch even triest van.. Het black metal volkje.. Je moet het weten te waarderen..
Andi zelf is redelijk bij stem, de songs, die van de oudere CD?s komen klinken hier en daar in de hoogte wat piepend maar ja hij heet ook geen Michael Kiske. De songs, die echter op zijn stem zijn geschreven klinken op zanggebied prima. Gitarist Sascha Gerstner heeft zijn plek inmiddels wel gevonden op het podium. De andere gitarist Michael Weikath is zowaar vrolijk alleen heeft nog steeds dezelfde problemen met zijn gitaargeluid. Hoe is het toch mogelijk dat hij de ene keer wel te horen is en even later weer niet? Tijdens Future World mogen we dan toch nog even het voor- en nazingspelletje doen en na Dr. Stein is het afgelopen. Een leuk optreden van deze Duitse band, die toch heel wat latere metalbands heeft beïnvloedt. Hulde.
De liefhebber van Carpathian Forest kan ook dit schijfje weer blind aanschaffen en zal niet teleurgesteld worden. Heerlijk vuige black ‘n roll met de nodige thrash en punk invloeden die met ook nog eens een goed geluid het aanschaffen meer dan waard is.
Naast bandjes kijken en luisteren was er tijd om te babbelen in de zomer van 2006. Om het vijfde album Karma.Bloody.Karma onder de aandacht te brengen, sprak Zware Metalen met Cattle Decapitation-bruller Travis Ryan en vroeg hem onder andere naar de titel van de plaat:
Wij als mensheid hebben een slecht karma. We hebben de aarde om zeep geholpen. En daarvoor zullen we op grote schaal boeten. De wraak van Moeder Natuur zal enorm zijn. De teksten op het nieuwe album zijn dan ook apocalyptisch van aard; ze gaan voornamelijk over wraak. Dit wordt ook op de albumhoes weergegeven door de godheid met scherpe messen in zijn vele armen.
Eigenlijk is “vegetarische band” ook een te beperkte weergave van waar wij voor staan. Wij maken ons niet alleen zorgen over dieren, maar met name over de houding van de mensheid ten opzichte van het milieu. Onze natuurlijke leefomgeving wordt door de mensheid vernietigd, leeggeroofd en uitgezogen. De mensheid is een plaag. Een kankergezwel dat uitgeroeid moet worden.
De duidelijke taal van de zanger ten spijt, is Zware Metalen niet erg onder de indruk van het album. Karma.Bloody.Karma scoort maar 50 punten:
De grindcore/death metal is weinig bijzonder en stijgt eigenlijk niet boven de middenmaat uit. Het is snel en bruut, maar ook bijzonder eendimensionaal. Er komen geen leuke muzikale momenten voorbij; het hele lawaaierige zootje raast ongeïnspireerd voort.
Hét nieuwsbericht in die dagen is het overlijden van Dissection-voorman Jon Nödtveidt op 31-jarige leeftijd. Zware Metalen windt er geen doekjes om: zelfmoord. De details ontbreken zo snel na de gebeurtenis, maar later werd aangenomen dat Nödtveidt wel zo’n beetje klaar was met zijn bestaan op deze aardkloot. Eerder zei hij namelijk:
The Satanist decides of his own life and death and prefers to go out with a smile on his lips when he has reached his peak in life, when he has accomplished everything, and aim to transcend this earthly existence. But it is completely un-satanic to end one’s own life because one is sad or miserable. The Satanist dies strong, not by age, disease or depression, and he chooses death before dishonor! Death is the orgasm of life! So live life accordingly, as intense as possible!
