20 jaar Zware Metalen, aflevering 17: van interviews met Blaze Bayley en Al Jourgensen tot een review die een jaar te vroeg is

Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we elke week in 2020 terug op onze geschiedenis.

Aflevering 17: van interviews met Blaze Bayley en Al Jourgensen tot een review die een jaar te vroeg is

Terwijl het Britse metalinstituut Iron Maiden weer eens in een Boeing de wereld was overgevlogen om uitverkochte stadions plat te spelen, was voormalig zanger van de band in Hardenberg voor een optreden in de lokale Troubadour. Redacteur Raymond Westland sprak Blaze Bayley – want over hem gaat het – in het nog geen twintigduizend zielen tellende dorpje in één, twee, drie delen en ontpopte zich als een fan want het gaat eerst uitgebreid over het album Blood & Belief: de laatste plaat die onder de naam Blaze zou verschijnen. Pas tegen het einde van het gesprek gaat het over zijn beroemde ex-werkgever:

Heb je het gevoel dat je jezelf nu meer kunt ontplooien als zanger dan in je tijd bij Iron Maiden?

Dat zeker, de muziek van Blaze wordt geschreven met de mogelijkheden en beperkingen van mijn stem in het achterhoofd. Ik kan nu zingen, zoals ik dat graag wil. Bij Iron Maiden lag dat heel anders. Ik moest daar Bruce Dickinson vervangen en ik moest mijn stem geheel in dienst van de band stellen zonder dat ik echt de kans kreeg om mijn eigen identiteit te ontwikkelen.

In de biografie word je nog steeds aangeduid als de ex-zanger van Iron Maiden. Je bent al meer dan 5 jaar weg bij hen. Ben je het niet zat om iedere keer zo aangeprezen te worden?

Dat is het vreemde. Vooral in Engeland weten mensen niet dat ik met Blaze verder gegaan ben. Ze kennen me alleen van Wolfsbane of Iron Maiden. Mijn debuutalbum Sillicon Messiah werd in dezelfde week uitgebracht als Brave New World van Iron Maiden. Je kan wel raden wat er gebeurde. Alle aandacht ging naar Iron Maiden en ik zat met de gebakken peren. Veel mensen wisten destijds niet eens dat ik met een nieuw album uitkwam. Maiden doet voorlopig even niets, dus misschien krijg ik eindelijk de kans om de aandacht in Engeland meer op Blaze te vestigen.

Raymond Westland lijkt ook de logische redacteur om Blood & Belief te bespreken en de conclusie is te verwachten:

Blaze Bayley heeft zijn beste album tot nu toe afgeleverd. Vergeet zijn mislukte avontuur bij Iron Maiden en overtuig jezelf van de hoogstaande kwaliteit van dit album.

Ook Fear Factory‘s Archetype ontstnapt overigens niet aan ‘s mans aandacht. De industrialband is dan nog een redelijke grootheid in het wereldje en het plaatje kan de goedkeuring van de redacteur wegdragen:

Archetype is een overtuigend en geïnspireerd werkje geworden dat zich met gemak laat meten met het beste wat Fear Factory in het verleden afgeleverd heeft, zonder gedateerd te klinken. Dit album mag in de collectie van iedere zelfrespecterende Fear Factory-fan niet ontbreken. 

Over industrial gesproken: bezig baasje Raymond Westland sprak ook nog even met misschien wel de uitvinder van het genre: Al Jourgensen van Ministry, wederom in één, twee, drie delen. Jourgensen verhaalt over het album House of the Molé, wat vooral een muzikale tirade is tegen de Amerikaanse president Bush.

House of the Molé is een soort oorlogsverklaring aan het adres van president Bush. Waarom heb je zo’n hekel aan hem?

Ons album is inderdaad een soort oorlogsverklaring tegen Bush. Hij bemoeit zich met mijn dagelijks leven, hij laat mensen vermoorden om er zelf beter van te worden. In de VS heeft hij een klimaat van angst geschapen en volkomen willekeurig worden er dingen gecensureerd. Mensen durven niet meer hardop voor hun mening uit te komen. Die regering van ons is een volslagen trieste bedoening.

Ben je niet bang dat je als on-Amerikaans te boek zult staan met zo’n duidelijk uitgesproken anti Bush houding?

Ach, ik word zo vaak voor on-Amerikaans uitgemaakt door zogenaamde vaderlandslievende Republikeinen. Maar ik lever ook kritiek op hen, dat trekt de balans weer recht. Ze mogen me zo vaak on-Amerikaans noemen als ze willen, want ik ben toch in Cuba geboren, haha.

deze vraag is vandaag de dag nog steeds relevant:

In hoeverre kan Ministry als een echte band gezien worden, aangezien jij jezelf duidelijk profileert als de man achter de band?

Het is het beste van twee werelden. Iedereen in de band heeft een stem, het enige verschil is dat ik er twee heb.

Naast grote namen interviewen en reviewen, deden we in 2004 nog meer. Naar concerten gaan bijvoorbeeld, met Stonehenge als vaste waarde in de zomer. Waar je in Steenwijk de laatste jaren struikelt over de bands op een parkeerplaats bij het station, was het zestien jaar geleden lekker overzichtelijk: het aantal bands was op twee handen te tellen en iedereen stond in het zaaltje van De Buze of een podiumpje erbuiten. Zware Metalen was met drie man present en zag onder andere Dead Head,

Dead Head doet gewoon waar het goed in is en weet dat tot op de dag van vandaag met veel enthousiasme te brengen. 

Holy Moses,

Snellere thrashriffs afgewisseld met powermetalachtige meezingpartijen, ideaal voor een zonnig middagje metal.

Pungent Stench,

De band speelt strak en heeft gekozen voor een afwisselende set. Zanger/gitarist Martin Schirenc speelt en brult vol overgave en is erg goed bij stem. Hij lijkt zich als een vis
in het water te voelen en vermaakt de aanwezige toeschouwers met zijn zieke
teksten en allerlei vermakelijke capriolen op het podium. 

Officium Triste

Het grootste gedeelte van de zaal is dan ook nagenoeg vol en het publiek lijkt compleet in de ban van de lange, slome en slepende nummers. 

en Dismember:

Doordat de meeste bezoekers zich al de klok in de rondte hadden gezopen (inclusief ondergetekende), had Dismember het grote voordeel dat alle schroom was gevlogen en het publiek uit zijn dak ging op de logge en melodieuze riffs van deze death metal legende.

In de zomer van 2004 gebeurde er nog meer moois op de Zware Metalen-burelen. Of beter: iets vreemds. Het tweede (en zoals later zou blijken laatste) album van deathmetalband Xenomorph krijgt een review. Een jaar voor de officiële releasedatum! Dat is nog eens bovenop het nieuws zitten! Necrophilia Mon Amour is dus de zwanenzang van de band, maar veel leden gaan gewoon door en pakken de instrumenten op in naam van onder andere Graceless en Soulburn.

Lees ook de vorige aflevering van deze rubriek.