Slammen op Death Feast Open Air: de zaterdag

Geen fest, maar feast. Want hier wordt een buffet opgediend voor de doorgaans onderbedeelde slam en grindcore fans. Uit alle windstreken kwamen bands en fans samen voor drie dagen stampende, vuige en brute herrie. Ruben en Mellow waren er bij voor Zware Metalen om al dat lekkers van een woordje uitleg te voorzien en op de gevoelige plaat vats te leggen. Op dag drie steeg het kwik naar 33 graden en er was zelfs onweer voorspeld. Dat mocht de pret echter niet drukken, want Death Feast serveerde exclusieve shows van onder andere Dehumanizing Itatrain Worship, vreemde eend in de bijt Gorod en meer gore herrie van Maximize Bestiality.

Check ook het verslag van de donderdag!
Check ook het verslag van de vrijdag!

De beste manier om de laatste dag van je festival te openen is natuurlijk met scheet- en andere ontlastingsgeluiden. En laat dat nou net het specialisme zijn van de Finse band Putrid Defecation. Toilet slam, zo noemen ze het zelf. Daarmee doen ze hun naam alle eer aan. De drummer gromt onverstaanbare vocalen en de langzame draaimolen van het publiek komt gestaag op gang. Het plastic beest van vandaag is een opblaaskrokodil, maar het is veel te warm om daar wild mee te doen blijkt toch wel. Gelukkig loopt de organisatie rond met supersoakers voor wat verkoeling. In een half uurtje slagen de mannen erin al hun negen nummers spelen. Ik had niet verwacht dat ze er zoveel uit een stront-thema zouden kunnen persen.

Uit de verre uithoek van Europa is Infestation opgetrommeld. Deze Litouwse formatie doorbreekt hun monotoon kikkergekwaak totaal overwacht met een Gregoriaans koor, dat volledig uit het niets komt en ook totaal niet past bij wat ze tot dan toe hadden laten horen. De rondjes in de pit worden wat trager en de krokodil wordt aan de kant gepleurd, want het is alweer het warmste moment van de dag en met 33 graden zit die krokodil ook lekker als een bankje.

Ik dacht dat ik er aan kon ontkomen op dit festival, maar ook hier duikt een lolbroek op die zich in een opblaasbaar dinosauruspak heeft gehesen. Die krengen zijn nu tien jaar oud, hoezo vinden mensen dit nog steeds grappig? De lol is er blijkbaar ook wel snel vanaf in deze draagbare broeikas, want de prehistorische luchtballon is ook weer snel verdwenen. Mensen vinden het ook veel te warm voor deze ongein en verzamelen zich als stokstaartjes in de weinige schaduwplekken op het terrein.

Toch trekt het Duitse Chordotomy alles uit de kast om nog wat medewerking van het publiek te krijgen. Een gastoptreden van de zanger van Begging For Incest, de mannen van .357 Homicide, het doet allemaal niet zo veel. Er wordt zelfs een spelletje Twister in de pit gespeeld. Muzikaal hadden de jongens ook net zo goed het alfabet kunnen staan boeren, dat was even boeiend geweest.

Er wordt hier flink wat vuige herrie opgevoerd vandaag. Vandaar dat er tussen elke set even een kwartiertje rust is met meer classic rock en pop-rock nummertjes door de speakers, om dan direct weer terug te vallen op de brute death metal van het Turkse Cenotaph. Als een cementmolen gorgelen ze zich doorheen hun optreden, maar voor de eerste keer dit weekend draait het publiek niet mee. Het is vier uur, nog steeds pleuris heet op dit asfalt en helaas voor deze mannen is dit het moment om even een pauze in te lassen om weer op krachten te komen.

Eigenlijk hoort Sodomized Cadaver nu te spelen, maar die moesten op het laatste moment afzeggen. Gelukkig kon Kanine op tijd inspringen om dit gat in de line-up te dichten. En dan heb je helemaal geen verkeerde aan deze Fransen. De jonge honden komen op met een cover van de Scoobie Doo intro van Simple Plan en gaan vervolgens zelf staan blaffen. We krijgen stevige slams met veelvuldige bassdrops te verwerken. Hun debuutplaat Karnage uit 2022 is een stevig staaltje deathcore dat er bij de fans van het genre goed in gaat. Live geven ze ook een verdienstelijke show en bij deze wordt de circle pit weer hervat. Dat hier nog geen ronde loopgraaf van een meter diep ligt verbaasd mij enigszins.

Bij het zien van de albumcovers zou je aan een progmetalband denken, maar de naam Maximize Bestiality doet toch anders vermoeden. Hoewel dit niks met dierlijk ontucht te maken heeft, zit het nog wel ramvol slam en gore gutturals. Af en toe zijn er nog wel elektronische sci-fi geluiden te horen, maar die worden al snel weer weggetrommeld met heftige blastbeats. Diepe gromtonen en nog diepere bassdrops maken van dit halfuurtje weer een geslaagd optreden.

Ook vandaag weer Nederlanders op het podium, en deze keer zelfs oude rotten in het vak. Inhume gaat namelijk al een dertigtal jaar mee, en stoppen willen ze nog niet. Sterker, ze zijn een nieuwe vocalist aan het inwerken. Het is mij een beetje onduidelijk of deze Wiebe nou een tijdelijke kracht is, of dat hij het stokje gaat overnemen, maar vandaag zorgt hij voor extra brulwerk. Korte nummers, vrijwel nooit langer dan twee en halve minuut, razen voorbij en toch vallen er af en toe stiltes om een instrument ruimte te geven voor een solootje van twee seconden. Als een straatkolk grommen de twee vocalisten hun halfuur aan elkaar en staat Nederland er weer goed op vandaag.

En dan is het eindelijk zo ver, de hele reden dat ik naar dit festival ben gekomen. De afgelopen drie dagen heb ik de vuigste underground rotzooi met de meest ongure thema’s voorbij horen komen, maar er bestaat een nog veel verder afgelegen niche in dit subgenre waar slechts een handjevol bands enige vorm van succes mee behalen en dus is dit vrijwel nooit live te zien. Maar vandaag staat hier uit het verre China dan toch een vertegenwoordiger van brute slamming anime grindcore. Dehumanizing Itatrain Worship speelt hun eerste Europese optreden exclusief op dit pleintje achter een achtbaan. Duizenden kilometers afleggen om hier een halfuurtje te spelen, grote waardering dat ze dat doen.

En ik ben zeker niet de enige die deze toevoeging aan de line-up kan waarderen, want het publiek staat vol met shirtjes waarop geslachte anime figuren te zien zijn en die rennen, warm of niet, een halfuur lang rondjes. Het eerste optreden van deze groep was pas afgelopen november, dus aan live ervaring ontbreekt het duidelijk nog wel en aan het Europees publiek zijn ze ook nog niet gewend. Ze willen bijvoorbeeld een wall of death zien, maar dat blijkt ene grote fout te zijn, want iedereen rolt zichtbaar met de ogen en er volgt ook totaal geen participatie. De rest van de set nemen ze dan ook genoegen met de maalstroom voor het podium. Bruut kabaal wordt doorbroken met piepstemmetjes, niet van de vocalist die gutturals en pig squeals afwisselt, maar van opgenomen stemactrices. En om het beeld compleet te maken wordt er ook nog af en toe een anime OT doorheen geplingelt op gitaar. Het is een hilarische combinatie van de meest onschuldige Japanse exportproducten en een pure testosteronbom van grindcore. Dat is gewoon humor, en als je die kunt waarderen is het extra leuk om te zien. En als je niks van die Japanse tekenfilms af weet is het met je ogen dicht nog steeds kneitergoede slam.

Van dat absolute hoogtepunt vallen we in totaal iets anders, want het Franse Gorod begint te spelen en deze band brengt ineens heel technisch gitaarwerk en naast blastbeats ook wat interessanter slagwerk. Er blijkt ook gewoon een melodische deathmetalband op dit festival te staan en die mogen nog drie kwartier spelen ook. Ze vinden zelf ook dat ze een rare toevoeging zijn en noemen zich de pop-rock band van vandaag. Wat ook een grote grap is, want op elk ander ‘mainstream’ festival zouden ze tot het zwaardere segment behoren. Maar hier kijkt iedereen inderdaad vertwijfeld om zich heen, zeker na een optreden als hiervoor. Hier zitten geen slams in, dus dan loopt de motor vast en stopt de circlepit. Ik kan deze afwisseling wel waarderen en snel genoeg de rest van het publiek blijkbaar ook. Bij het nummer The Axe of God komt de draaimolen weer op gang. We horen de enige drumsolo van dit festival en de vuistjes kunnen zelfs even de lucht in, je zou bijna vergeten dat dat normaal is bij andere festivals.

Dat kan natuurlijk nooit lang duren op dit festival, dus terug naar het reguliere programma, met nogmaals een Nederlandse band. Disavowed krijgt hier ook drie kwartier speeltijd of ten miste dat was de bedoeling. De donder hoor je namelijk niet met slamming deathgrind die de heren produceren, maar de zon is net onder en de bliksemschichten zijn goed te zien net over de heuvel. De Nederlanders proberen het publiek af te leiden en gooien alles in de strijd om de aandacht op het podium te houden. Als de wind aantrekt en de eerste regendruppels vallen doet de zanger een ultieme poging door zichzelf in het publiek te gooien, maar de stekkers gaan al uit de speakers. Al is het geluid nog verrassend goed te horen uit de podiumversterkers en monitors was het toch wachten tot de organisatie ingreep. De Deutscher Wetterdienst heeft een waarschuwing afgegeven voor dit gebied en de onvermijdelijke mededeling dat het programma minstens een uur wordt stilgelegd volgt dan toch. Verlaat het terrein, red je tent en ga in je auto zitten.

Jammer genoeg wordt die mededeling al snel opgeschaald naar een volledige afgelasting van de rest van het festival. De veiligheidsdiensten achten het niet verantwoord om het podium te laten staan in dit weer en het moet worden afgebroken. Dan kun je je ook afvragen hoe veilig het is om een metalen constructie in een onweersbui af te breken, maar goed. Einde oefening Death Feast 2024 dus. Zonde, want niet alleen was Disavowed nog lekker bezig, maar de grote headliners van dit festival moesten nog komen. Zowel Cephalotripsy als The Red Chord zouden hier exclusieve Europese shows neerzetten en waren dus helemaal vanuit Amerika over komen vliegen. Extra jammer nog dat het uiteindelijk niet nodig was geweest, de stortbui bleef uit en het onweer trok net langs Andernach heen. Maar better safe than sorry is natuurlijk de terechte insteek van de organisatie. Daarmee eindigt ook vroegtijdig onze verslaglegging. We hebben enkel nog een paar crowdfoto’s voor jullie.