De Nederlandse horror metalspecialisten van Carach Angren staan op het punt hun vijfde album uit te brengen. Op Dance And Laugh Amongst The Rotten klinkt de band dynamischer dan ooit en zijn de nummers pakkender dan op eerder werk. Namens de Limburgse groep beantwoordden zanger/gitarist Seregor en drummer Namtar de brandende vragen.
Seregor: ‘Het is een meer pakkend album dan onze vorige plaat, This Is No Fairytale. Ook nu is er wel sprake van een concept maar dan in de zin dat het meer om demonische verhalen gaat in plaats van sprookjes. Zo hebben we een nummer over een meisje dat door demonen bezeten lijkt, over een acteur uit de negentiende eeuw wiens doodskist jaren na zijn overlijden tweeduizend kilometer van de begraafplaats aanspoelde, maar ook over een verliefd koppel dat wordt opgehitst door de Duivel.’ ‘De verhalen zijn onderling wel verbonden, maar hoe precies is aan de luisteraar om op te maken’, voegt Namtar toe.
Werkwijze
Volgens Seregor was de aanpak voor Dance And Laugh Amongst The Rotten vergelijkbaar met de werkwijze zoals die voor het derde album, Where The Corpses Sink Forever, is gehanteerd. ‘Het vorige album was meer een thema, dat uitgroeide tot een sterk verhaal. Ik lees veel boeken met vreemde verhalen en gebeurtenissen en die poppen in mijn hoofd op wanneer het het juiste moment is. Zoals nu. Een voorbeeld daarvan is In De Naam Van De Duivel, dat is geïnspireerd op een Limburgs volksverhaal.’ Overigens is de titel het enige Nederlandstalige aan het nummer. ‘We maken muziek voor een internationaal publiek’, legt Namtar uit, ‘dus is het nummer zelf in het Engels. Natuurlijk zijn er volop bands die in hun moedertaal zingen, maar voor ons klinkt dat raar. Wij zijn gewend het in het Engels te doen.’
De nieuwe Carach Angren klinkt toegankelijker dan voorgaand werk. Een bewuste keuze, legt Seregor uit: ‘Mensen moeten vaak meerdere keren naar onze albums luisteren voordat het kwartje valt. Dance And Laugh Amongst The Rotten is catchier en komt eerder binnen. Het is niet zo dat we dit makkelijker vonden, maar we wilden wel de drempel verlagen en niet alleen maar een plaat voor de headbanger maken. De teksten zijn nog steeds hetzelfde, haha. Die probeer ik nog steeds direct in je gezicht te duwen. Het is overigens niet zozeer een doel om een groter publiek aan te spreken. We wilden gewoon een meer dynamische plaat maken, met meer compacte nummers. Ik hoef niet per se op een groter podium te komen, ik ben al bij als ik een vierkante meter tot mijn beschikking heb. Ik denk ook dat dat beter werkt voor deze band dan grotere podia.’
Carach Angren bestaat al sinds jaar en dag uit het drietal Seregor. Namtar en toetsenist Ardek. Voor live-optredens wordt er een gitarist ingevlogen, maar een bassist maakt op geen enkele manier deel uit van het gezelschap. Toch is er altijd een bas te horen, zegt Namtar. ‘Ook live. Er loopt gewoon een clicktrack mee van echte basopnames. Ik verbaas me er altijd over dat mensen dat niet horen. Dat komt waarschijnlijk omdat ze het niet zien.’ Seregor: ‘Als we een bassist nodig hebben huren we gewoon iemand in, net zoals een live-gitarist. Maar die zal nooit een vast bandlid worden.’ Namtar: ‘We zijn met z’n drieën begonnen en dat willen we nu gewoon zo houden. Dat is niet alleen een financiële kwestie. We hebben een bepaalde sound gevonden en dat is voldoende. Waarom zouden we er dan een extra bandlid bijnemen? Dan komt er weer een extra visie bij, het kost extra geld… Live rent Seregor in het rond terwijl de rest van de band het muzikaal op orde houdt. Dit werkt voor ons, een extra muzikant is gewoon niet nodig.’
Hoe kundig Ardek ook is met zijn toetsenbord, al dagdromend reist wellicht de vraag hoe Carach Angren zou klinken als er een orkest achter de band zou staan. Namtar ziet dat echter niet zitten en verdedigt zijn broer. ‘Namtar was betrokken bij Lindemann, het project van Till Lindemann van Rammstein en Peter Tägtren van Hypocrisy en Pain. Peter vroeg welk orkest verantwoordelijk was voor de instrumentale stukken en kon niet geloven dat dat alleen Ardek was. Het lijkt mij onnodig veel werk om iets met een orkest te doen en als een erkend producer als Peter Tägtren het verschil al niet kan horen, waarom zouden we het dan doen? Al zou een live-optreden met een orkest me geweldig lijken.’ Voor Dance And Laugh Amongst The Rotten is wel weer gebruik gemaakt van de diensten van violist Nikos Mavridis, die tot nu toe op ieder album te horen is geweest. ‘Hij speelt alleen nog de solostukken’, aldus Namtar. Seregor: ‘Nikos is van toegevoegde waarde, al kun je tegenwoordig heel veel met keyboards. Veel meer dan tien jaar geleden.’
Vooruitblik op Dance And Laugh Amongst The Rotten
Het nieuwe werkstuk van Carach Angren verschijnt 16 juni via Season of Mist, maar Zware Metalen mocht het album al keer horen. De indrukken na één keer luisteren:
1. Opening
Een rustig kabbelend piano-intro van Ardek dat langzaam aanzwelt.
2. Charlie
Het gegrom van Seregor leidt tot volle kracht Carach Angren met ondersteunende cleane zang voor grunts aan het begin en einde van de track.
3. Blood Queen
Nummer dat er gelijk inknalt. Carach Angren laat er geen gras meer over groeien terwijl Seregor de titel venijning uitspuwt. In het tussenstuk fluistert de zanger over de mysterieuze geboorte van een kind, waarna het geheel in kenmerkende Carach Angren-stijl tot een einde komt met een solo van Ardek.
4. Charles Francis Coghlan
Een kort piano-intro leidt tot een meeslepend nummer met fraai vocaal én toetsenwerk die de duistere kant van Ardek laten horen. De luisteraar wordt meegenomen in een biografisch verhaal.
5. Song for the Dead
Het derde nummer waarvan Seregor de titel veelvuldig scandeert, maar écht op gang wil Song for the Dead niet komen. Daarvoor is het te weinig afwisselend en komt de climax veel te snel en wordt deze erg lang uitgerekt. Een minder nummer. De eerste.
6. In de Naam van de Duivel
Carach Angren op de thrashtour maar dan wel in de huisstijl. En dus mag Ardek lekker aan de slag en wordt in de tussenstukjes aan een creepy sfeertje gebouwd. Dit nummer gaan we nog lang tegenkomen op de setlist, al is het maar omdat de titel zo lekker in je hoofd blijft hangen en het einde zo lang nadreunt.
7. Pitch Black Box
Een vervolg op het vorige nummer maar met een leuk samenspel tussen toetsen en gitaar richting het einde.
8. The Possession Process
Het gaspedaal wordt helemaal opengegooid als de toetsen richting een spacey-sfeertje gaan om daarna weer meeslepend sprookjesachtig te klinken in de een magistraal einde waarbij de drie heren elkaar opzwepen. Dit zou een perfecte albumafsluiter zijn geweest, maar die eer gaat naar:
9. Three Times Tunder Strikes
Een beuknummer met een venijnig in het rond spuwende Seregor. Daarna wordt toch weer naar een climax toegewerkt die na een keyboardsolo lijkt weg te sterven. Dat is dan buiten de zanger gerekend, want die doet nog een laaste vocale duit in het zakje.
Links: