Het jaar is niet compleet zonder de Eindhoven Metal Meeting: de traditionele vrijdag en zaterdag voor kerst die bij menig liefhebber van de betere muziek met rood staat omcirkeld in de agenda. Zware Metalen was uiteraard ook van de partij: het anonieme schrijversduo Black Swan en The Ghostwriter worstelden zich twee dagen van kleine naar grote zaal en weer terug. Fotograaf Wendy Jacobse trok haar eigen plan en trok haar toestel te pas en te onpas maar kon niet overal tegelijk zijn. De fotobijdrages komen verdeeld over het verslag terug.
Lopend door Eindhoven op de eerste dag van de Metal Meeting valt op dat er maar zo weinig in het zwart geklede dames en heren opgaan in het winkelend publiek. Aangekomen bij de Effenaar blijkt waarom: ze staan allemaal in de rij voor de ingang! Dat heeft tot gevolg dat de aftrap in de grote zaal van Cirith Gorgor vrijwel volledig langs mij heengaat. Toch geeft zelfs de 10 procent van het optreden (5 minuten) dat ik mocht aanschouwen aan wat voor geweldige band dit is en dat de Limburgse trots totaal niet misstaat op dit grote podium. Zo denkt ook het massaal toegestroomde publiek erover, als er met een enthousiast applaus afscheid wordt genomen van de band. Het duurde niet lang, maar de kop is eraf.
Toxic Waltz is inderdaad vernoemd naar het nummer van Exodus en dus is het geen verrassing dat de Duitsers thrash metal spelen. Met Of to the Red gaat het gezelschap furieus van start en valt direct op dat de inspiratie uit de voor deze muziekstijl magische jaren ’80 komt. De heren bedienen zich er zelfs in hun aankleding van, met skinny jeans en afgetrapte gympies. Het enthousiasme spat ervan af, maar kan niet verhullen dat wat we horen de originaliteitsprijs niet snel zal krijgen. Al helpt het niet mee dat de drums van Flo de gitaren van Jimi en Alex wel erg overstemmen. Misschien dat zanger Angelo daarom zo fanatiek air guitar speelt tijdens Mass Atrocity. (TG)
Soulburn
Het Deense Illdisposed, de band van Bo Summer, gaat al de nodige jaartjes mee: vijfentwintig om precies te zijn. Dertien albums heeft het gezelschap op zijn naam staan en in de tussenliggende jaren is er flink gewisseld qua bandleden, maar een stuk minder qua geluid. Het death metal collectief staat bekend om het feit dat het zijn nummers combineert met een pakkende groovy sound, en dat klopt. Maar het kan ook gaan hinderen op den duur.
En het is precies deze sleur waar Summer een beetje last van lijkt te hebben vanmiddag: hij komt wat verveeld over, de begeestering is er niet echt. Vooral niet tussen de nummers door in de interactie met het publiek. Desalniettemin brengt hij al zingend een prima diepe brul voort en de overige bandleden spelen zo te zien wel met het nodige plezier en hangen tijdens het optreden grotendeels headbangend boven hun gitaren. Dat maakt weer veel goed.
Endstille
Illdisposed heeft genoeg materiaal om uit te putten en daar maakt de band ook dankbaar gebruik van: oud en nieuw werk komt voorbij van In Light of the Moon van het in 2016 verschenen Grey Sky over Black Town tot werk van de eerste EP uit ’91. Daarover zegt de zanger overigens: ‘Why are you gonna play it? I don’t know. Cause it sucks.’ Afijn. Geen uitspattingen vandaag voor Illdisposed, gewoon een aardig optreden, dat wordt afgesloten met Submit van het gelijknamige album uit ’95.
Tijdens de show van de Denen is de grote zaal langzamerhand volgestroomd en dat betekent volle bak voor Enthroned. De zuiderburen weten daar wel raad mee en nagelen het publiek vanaf de eerste klanken aan hun doodskist. Met de felle, duistere black metal van de Belgen is dat slechts een koud kunstje, want hier moet je gewoon naar blijven luisteren. Rauw, opzwepend en obscuur. Niet teveel opsmuk qua decor, al raakt de zaal wel langzaam doordrongen van een mysterieuze, niet onaangename wierookachtige geur.
Endstille
De gitaristen aan weerszijden van het podium hebben zich verschanst onder diepe, zwarte capuchons en staan als een soort spookgestalten te spelen. Frontman Nornagest is boos en uit dat met overtuiging, al kan er tussendoor ook af en toe een vriendelijk lachje vanaf tegen zijn publiek. Altijd een leuk contrast natuurlijk, zo’n brulbeer die voor een kort moment zijn rol laat varen.
Enthroned speelt onder andere Of Shrines and Sovereigns, Baal al-Maut, Through the Cortex, Of Feathers and Flames en Tellum Scorpionis en laat daarmee alle tot nog toe ingehouden energie onder het publiek vrijkomen. Een erg fijn optreden dit, wat wordt beaamd door het gros van de aanwezigen dat de band luid toejuicht wanneer zij na een korte groet en met ferme passen het podium verlaten. (BS)
Wederganger
Er zijn niet veel bands met zo’n eigenaardige geschiedenis als het Nederlandse Soulburn. De band is nauw verweven met Asphyx, opereerde feitelijk zelfs onder die naam en ging ook nog door het leven als To the Gallows. Ex-leden zijn onder meer Wannes Gubbels (hallo Asphyx!), Henri Sattler (God Dethroned) en Rogga Johansson (letterlijk actief in meer bands dan met twee handen is te tellen), maar met de huidige bezetting werd in 2016 het uitstekende Earthless Pagan Spirit opgenomen.
De tot op het bot ervaren band spuwt diens zwartgeblakerde death metal met plezier over de volle kleine zaal uit. De constant in permanente staat van waanzin kijkende zanger/bassist Twan van Geel zal zich ongetwijfeld even Justin Bieber wanen, want voor hem staan maar liefst twaalf fotografen klaar om dit optreden op de gevoelige plaat vast te leggen. Nummers als In Suffocating Darkness, Crypts of the Black en Where Splendid Corpses Are Towering Towards the Sun, zijn het opslaan dan ook wel waard. Soulburn geeft vanavond een master class death metal en de haringen in de ton voor het kleine podium nemen het geschenk graag in ontvangst. Zozeer zelfs dat er ruimte wordt gemaakt voor een heuse moshpit en een aantal haringen zich laat dragen door de rest.
Destruction
Het death metal oorgasme gaat daarna gewoon nog even door, want in de grote zaal meldt zich Hail of Bullets. Tegenwoordig met oud-Bolt Thrower en oud-Benediction strot Dave Ingram achter de microfoon. Swoop of the Falcon is het startsein voor vijftig minuten dodelijke death metal, gevolgd door Operation Z, General Winter en zo nog wat muzikale uppercuts. Zoals wel vaker op de Eindhoven Metal Meeting speelt ook Hail of Bullets alsof het laatste uur heeft geslagen en dat levert een sublieme uitvoering van Red Wolves of Stalin op. Tokyo Napalm Holocaust wordt opgedragen aan de onlangs overleden Bolt Thrower-drummer Martin ‘Kiddie’ Kearns, voordat het strijdtoneel wordt verlaten met Ordered Eastward. De Effenaar blijft verslagen maar voldaan achter. (TG)
De kleine zaal maakt zich ondertussen op voor de Gelderse ‘undeath’ van Wederganger. Een paar keer lijkt het of de herrie in volle hevigheid losbarst, maar er wordt nog slechts gesoundcheckt. Even later verschijnen de grotendeels zwart geschminkte heren met dito gekleurde capuchons én met lantaarntjes in de hand in een keurig rijtje – als herrijzen ze terplekke uit de Gelderse drek. De vast kern van Wederganger bestaande uit Alfschijn, Botmuyl en MJWW, is op het podium te vinden met nog drie voor de gelegenheid meegekomen muzikanten. Het primitieve geweld van Botmuyl wordt op aangename wijze ondersteund door de cleane zang van Alfschijn en dit zorgt voor een mooie balans tussen wiegende melodielijnen en macaber geschreeuw.
Destruction
Gelderse Drek, van de gelijknamige demo uit 2014, wordt gespeeld, evenals het onomwonden en daardoor een tikje beklemmende Dodendans. Ook Dwaallichtbezwering, Walmend Graf en Zwarte gedachten van de eerste en tot nog toe enige langspeler Halfvergaan Ontwaakt, vullen het optreden vanavond en brengen Gelderse en Germaanse folklore tot leven. (BS)
Dat de heren van Destruction er vandaag met de pet naar gooien is te sterk gesteld, maar een beetje plichtmatig komt het wel over, de Teutoonse thrash metal. Dat komt misschien omdat de setlist van de Duitsers wel zo’n beetje uit te tekenen is. Zeker voor ondergetekende, die het gezelschap rond zanger/bassist/boommens Schmier voor de derde keer in een half jaar tijd ziet. Wie daar een beetje doorheen prikt kan genieten van het betere beukwerk: Under Attack, Nailed to the Cross, Mad Butcher, The Butcher Strikes Back en uiteraard Bestial Invasion. Het gaat erin als de prima pizza van de cateraar. Schmier haalt halverwege de set weemoedig herinneringen op aan Eindhoven, waar hij met zijn kompanen in 1987 op het roemruchte Dynamo Open Air stond. (TG)
Watain
Het Finse Archgoat neemt het publiek mee naar nostalgische tijden. Hun black metal klinkt namelijk nog altijd weinig anders dan begin jaren ’90: rauw en amper het demo-stadium voorbij. Godslastering, satanisme, occultisme, bij Archgoat bent u hiervoor aan het juiste adres. De broertjes Lord Angelslayer (zanger, basist) en Ritual Butcherer (gitarist) zien er indrukwekkend onheilspellend uit met hun uit de kluiten gewassen zelf gefabriceerde spijkerarmbanden.
De heren mogen er dan heel duister voorkomen hebben, muzikaal gezien komt het allemaal toch net wat minder tot zijn recht en klinkt er op een gegeven moment wel veel herhaling door in de nummers. Onder het publiek bevinden zich echter een paar rasechte fans die hier geen boodschap aan hebben en alle vocalen uit het hoofd kunnen opdreunen. Voor de liefhebber is dit dan ook ongetwijfeld een heel prima optreden. Archgoat is in elk geval een band die onmiskenbaar het undergroundgeluid en daarmee ook het undergroundgevoel heeft weten vast te houden.
Watain
Direct na het optreden van de Finnen baant uw anonieme verslaggeefster zich een weg door de menigte in de hoop zo snel mogelijk de grote zaal te bereiken. Om 22:30 staat daar het Zweedse Watain geprogrammeerd. De band speelt vanavond integraal hun tweede album Casus Luciferi uit 2003 en daar wil Zware Metalen uiteraard getuige van zijn. Het podium is alvast in gereedheid gebracht met de nodige occulte attributen, zoals beenderen aan een slinger en grote omgekeerde kruizen. Tijdens het instrumentale intro komt frontman Danielsson op met een grote brandende fakkel, waarmee hij een aantal kleinere fakkels verspreid over het podium aansteekt.
Dan betreden de overige bandleden de bühne en gaat het los met Devils Blood, Black Salvation en Opus Dei. Danielsson gaat als volleerd opperpriester voor in deze zwarte mis en verspilt kostbaar offerbloed uit zijn drinkbeker aan en over het publiek, zwaait met een vlag en houdt een schedel omhoog en toont deze aan de zaal. Met de overige nummers van Casus Luciferi: Puzzles ov Flesh, I Am the Earth, The Golden Horns of Darash, From the Pulpits of Abomination en tot slot Casus Luciferi zelf, maakt de band een indrukwekkende en gevarieerde ruime vijftig minuten vol. ‘We’re not here for the sake of what has been, we are here to sing of a new dawn’, predikt Danielsson. Als de overige bandleden het podium alweer hebben verlaten blijft de frontman nog even achter om zijn profane ritueel te voltooien, maar dan verlaat ook hij stilletjes de tempel. (BS)
Watain
Over de relevantie van Mayhem vandaag de dag kunnen we eindeloos discussiëren, maar dat debuutplaat De Mysteriis Dom Sathanas een black metal icoon is, is duidelijk. De band trekt deze dagen de wereld over om die plaat integraal na te bootsen, al waren er op dat werkje uit 1994 maar twee muzikanten te horen die nu nog in de band zitten: drummer Hellhammer en (destijds gast)zanger Attila Csihar. Het mag de pret niet drukken voor de absolute hoofdact van de vrijdag.
Mayhem
De podiumaankleding mag er zijn, met doeken waarop kerkelijke beelden zijn afgedrukt, een backdrop van de Nidaros-domkerk in Trondheim, altaartjes met kaarsen en een schedel en de bandleden in monnikspij. Helaas is het begin van het optreden erg rommelig: Csihar’s (die dankzij zijn beschilderd en bebloed hoofd een treffende gelijkenis toont met The Seer uit de tv-serie Vikings) microfoon werkt niet. Funeral Fog is daardoor voorbij voor we er erg in hebben en pas halverwege Freezing Moon komt de zang van de Hongaar tot leven. Die Hongaar heeft zijn lievelingsspeeltje inmiddels gevonden, zoveel is duidelijk: de schedel op een van de altaartjes. Csihar betast het ding te pas en te onpas.
Mayhem
Dat is tenminste te zien als de rookmachines even zwijgen en dat is een zeldzaamheid tijdens dit optreden. Het is lastig de aandacht te houden bij iets wat niet te zien is en daarbij ook nog eens niet heel goed te horen is: de volumeknop is duidelijk omlaag gezet. Wel is te merken dat Mayhem de sfeer door de strot van de aanwezigen probeert te duwen. Niet alleen met de rookmachine, maar ook door tussen de nummers door boosaardig gekerm te laten horen. En in plaats van de tracks gewoon zo goed mogelijk na te spelen, zit er hier en daar een extra doomy laagje overheen. Jammer, want het levert meer een geluidsbrij op dan toegevoegde waarde.
Mayhem
Atilla Csihar, inmiddels in priestergewaad, laat zijn speeltje nu helemaal niet meer los en houdt ‘m op zijn microfoon: de kassen naar zijn hoofd gericht. Na vijftig minuten en de laatste klanken van het titelnummer zit het er plots op. Mayhem neemt het integraal spelen wel heel letterlijk en gooit er geen ander nummer meer uit. Alleen de zanger en zijn vriendje nemen nog de moeite bedankjes uit te wisselen, voordat ook zij in de kunstmatige rook verdwijnen. (TG)
Lees ook het verslag van dag 2, met onder meer Hell, Pro-Pain, Moonspell en Tiamat.
Foto’s:
- Wendy Jacobse Photography
- Paul Verhagen namens Eindhoven Metal Meeting
Datum en locatie:
16 december 2016, Effenaar, Eindhoven
Links: