Geschreven door Joost Aarts op 11-06-2024 om 22:37.
Project 11 is het tweede (conceptuele) album van de Franse progressieve heavymetalband Symakya. De heren gaan prat op complexe toestanden die zich niet enkel beperken tot instrumentale krachtpatserij. Zo lees ik onder andere in de bijgesloten promotekst: “We hebben een universum van verovering gecreëerd, bestaande uit overtuigingen en mythologie: een soort van metafysische of ufologische denkwijzen die de mensheid door de hele geschiedenis heen omgeven. Met het Project 11 stellen we een innerlijk avontuur voor dat spreekt van een “zoektocht naar tekens “, een bewijs om de menselijke evolutie, de menselijke complexiteit en de weg naar de waarheid te vinden”. Nu geven concepten meestal wel een bepaald richtingsgevoel, toch kan ik hier maar weinig van maken. Maar daar heeft de band ook wel een oplossing voor, want de nummers zijn allen voorzien van een (zeer) uitvoerige beschrijving waarin historische verhalen over hypotheses, wetenschap en religie worden opgetekend. Het voert uiteraard veel te ver door om hier tot in detail over uit te weiden, vandaar dat ik mij vooral zal richen op de muzikale vaardigheden van dit gezelschap.
En die mogen er best wezen, wanneer ik zo eens luister naar deze 65 (!) minuten durende plaat. De muziek die de Fransen te bieden heeft ligt ergens in het verlengde van heavy metal en progrock met experimentele invloeden. Het hier toegevoegde Phenomenon valt als derde nummer nog het meest op tijdens mijn eerste luisterbeurten. De songwriting en de flow zijn fijn uitgedacht. Bijkomstig horen we een reeks mooie, tragische doch krachtige zanglijnen en een emotief refrein. Tel daarbij op dat we niet om het technische drumwerk en de spitsvondige riffs heen kunnen en het eerste hoogtepunt is genoteerd. Het daaropvolgende Lunar Obsession kent ook wel wat rustmomenten en een refrein met galopperend drumwerk. De gitaarsolo en elektronische invloeden maken van Symakya niet de zoveelste progressieve metalband, maar zorgen voor een eigenwijs smoelwerk. Dat mag ik uiteraard wel!
Het album vervolgt later met wat meer symfonische invloeden, zoals tijdens het begin van het vrij experimentele Horses of Apollo. Door het telkens afwisselen van structuren, ritmes en het spelen met dynamiek weet Symakya de plaat grotendeels interessant te houden, al blijft dat dikke uur een hele zit. De vocalen die in meerdere lagen overlappen voegen nog eens wat extra’s toe binnen de kristalheldere geluidsomgeving. Het gegeven dat Project 11 zo lang uitgesponnen en complex is zal voor sommige luisteraars onder ons wellicht teveel van het goede zijn. En heel eerlijk; het komt de herkenbaarheid van de nummers ook niet altijd ten goede. Daarentegen zal niemand kunnen ontkennen dat het tweede album van deze vakkundige muzikanten een muzikaal avontuur van jewelste is! De twijfelaars laten zich door het hier toegevoegde Land overtuigen.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
