Om een album als dit in te leiden is het even tijd voor een geschiedenislesje. Europa werd ten tijde van de vroege middeleeuwen, rond de negende eeuw van onze jaartelling wel te verstaan, geregeerd door vele rivaliserende vorstendommen. Deze vorsten voerden voortdurend oorlog onderling, waardoor de defensie van grote schatten in kerken en paleizen nog het een en het ander te wensen overliet. In Scandinavië bleven deze schatten niet onopgemerkt en waren ze een reden voor sterke Vikinglegers om menig dorp of stad te plunderen en te bezetten. Zo ook in Zwitserland, waar de Vikingen lang vrij spel hadden tot zij in het jaar 891 door Arnulf van Karinthië verjaagd werden.
Nu ben ik geen geschiedenisleraar en dit hoef ik ook helemaal niet te zijn, want ook zonder alle voorkennis van de Viking-geschiedenis is Cry of the Lost, het kersverse album van het Zwitserse Mortgarten, een heerlijke plaat. Toch kunnen grote historische thema’s bij deze band nooit ontbreken. De naam van de band is ontleend aan de Slag bij Morgarten van 1315, waarbij de Zwitserse eedgenoten het leger van de Oostenrijkse hertog, Leopold de Eerste, in een hinderlaag versloegen (bedankt Wikipedia).
In 2015, maar liefst tien jaar na oprichting van de band, kwam met Risen to Fight het debuut uit, een combinatie van Scandinavische en Zwitserse volksmuziek, orkestrale synthesizerbombast en bovenal black metal. Op het tweede album, het onderwerp van vandaag, laat Morgarten zien nog steeds met beide benen in de Zwitserse militaire geschiedenis te staan. Het concept voor het album is ontstaan uit een, door de bandleden zelfgeschreven, nouvelle in middeleeuwse stijl over Arnold von Winkelried. Dit is een legendarisch karakter dat in de 16e eeuw centraal stond bij wederom het verslaan van de Oostenrijkers door de Zwitsers (nogmaals bedankt Wikipedia). De score is dus 2-0 voor Zwitserland. Nu snel door naar de muzikale inhoud van het album.
Dat ik begon over de Vinkingen, in plaats van deze Zwitsers-Oostenrijkse veldslagen, zal ook voor jullie na het luisteren van de opener, Frères d’Armes, heel logisch zijn. In deze korte introductie worden de legers op een Wardruna-achtige wijze bijeengeroepen. To Victory knalt hierop uit de speakers met een bombast dat, nu we toch bands aan het vergelijken zijn, liefhebbers van Ensiferum en Eluveitie erg zal bekoren. De heren van Morgarten blinken uit in het maken van harde, doch redelijk toegankelijke, op folk gestoelde muziek dat ergens het midden vindt tussen invloeden uit de black en death metal. De reeds uitgebrachte clip visualiseert het concept achter het album. Kijk hieronder maar eens.
In First Blood, het vierde nummer op het album, perst de band werkelijk alle agressie die het in zich heeft op het vinyl. Hier is het gedreun van de dubbele basdrum, synchroon met het snelle gepluk aan de basgitaarsnaren, verantwoordelijk voor. Wat tijdens dit nummer echter vooral opvalt is hoe markant de symfonische elementen in het geheel passen. Gitaar- en synthesizerdeuntjes staan om beurten garant voor de melodieuze inkleuring en doen dit in totale harmonie.
Nog zo’n moment dat met kop en schouders boven de rest uitsteekt op dit, iets meer dan een uur durende, album, is het einde van Sons of Darkness. Hier maakt een relatief langzaam deel, dat zich voorzichtig een breakdown laat noemen, plotseling plaats voor een polka ritme, om vervolgens weer herpakt te worden. Het zijn momenten als deze die ervoor zorgen dat deze plaat zo goed de aandacht vast weet te houden.
De aandacht vasthouden, dat doet Cry of the Lost zeker. Tot aan het laatste nummer blijft het album een gevarieerde samenstelling aan nummers tentoonstellen. Meeslepende, bijna ontroerende, passages wisselen agressieve, duistere nummers af, terwijl hierbij de saamhorigheid nooit verloren gaat. In zijn totaliteit gebeurt er te veel op het album om in één albumrecensie te vatten. De ene na de andere epische strijdmelodie wisselen elkaar af op langzame, dan weer snelle tred, immer onder het enerverende gebrul van Pierric.
Eigenlijk de enige manier om dit album echt te begrijpen, is om het zelf te beluisteren. Cry of the Lost is fantastisch nieuw luistervoer voor de liefhebbers van goed geproduceerde symfonische black metal, á la Cradle of Filth of Dimmu Borgir, en door folk geïnspireerde melodische death metal. Laat Morgarten je meevoeren naar historische strijdvelden van Zwitserland en sta voor een uurtje zij aan zij met Arnold von Winkelried. Ik hoop maar dat je heelhuids terugkomt.
Score:
85/100
Label:
Inner Wound Recordings, 2021
Tracklisting:
- Frères d’Armes
- To Victory
- Tales of My Lands
- First Blood
- Sons of Darkness
- Oath of Allegiance
- Peaceful Soul of the Dying
- Die or Fight
- Backed to a Flayed Tree
- Dawning of the Reborn
- The Last Breath
- Meeting the Almighty
Line-up:
- Pierric – Zang, Gitaar, Doedelzak
- Ilann – Gitaar, Achtergrondzang
- Cedric – Basgitaar, Achtergrondzang
- Maël – Keyboard
- Joël – Drum
Links: