High on Fire – Luminiferous
eOne Music, 2015
Deze maand is het feest, want er is een nieuw album van High on Fire uit. Luminiferous is de naam en het toont de grootmeesters van de riff in topconditie. Naast de shitstorm in de media over de onderwerpen die worden behandeld op dit album (de welbekende reptilian-theorie van David Icke en aanverwante complottheorieën), is er ook voor de muziek een hoop aandacht. En terecht, want Luminiferous is een monster van een album geworden, waarbij brute riffs, kolossale drumpartijen en de meest melodieuze zang tot nog toe vechten om de aandacht. En die tekstuele onderwerpen zijn, naast dat het gewoon vette stof is om over te schrijven, best oké.
Zonder pardon krijgen we een mokerslag in het gezicht als The Black Plot begint: stuwend, dreigend en eindeloos veel bruutheid vanaf het eerste moment. Even lijkt het alsof de band een bekende formule gebruikt (waar helemaal niets mis mee is), maar dan krijgen we het refrein voorgeschoteld. Hier laat Matt Pike direct horen wat hij aan melodieus vermogen heeft met zijn stem en dat klinkt verdomd lekker: niemand wist dat schuurpapier en melodie zo lekker samen gingen. Ook tijdens opvolger Carcosa krijgen we behoorlijk melodieuze vocalen te horen. Het nummer is een stukje trager, maar walst onvermoeibaar door. De riffs vliegen je om de oren tot we uiteindelijk bij één van de hoogtepunten (voor mij dan) van het album komen. De trage riff die wordt ingezet op 2 minuut 14 seconden laat een rilling langs je ruggengraat gaan, om vervolgens het gezicht van je schedel af te trekken. Verdomme, als je na al die jaren nog met dit soort riffs kan komen, bevestig je in één klap je positie boven op de rots. Er is een reden dat Matt Pike de afgelopen twintig jaar is opgeklommen tot gitaargod en die reden wordt hier maar al te duidelijk. De fantastische riffs gaan gewoon verder met The Sunless Years dat tekstueel gezien handelt met het drugsgebruik van Matt Pike. De manier waarop Jeff Matz en Des Kensel samen werken en de focus van de riffs zo duidelijk naar voren brengen is hier optimaal aanwezig, met geweldige hooks in de riffs en een brutaliteit waar je u tegen zegt. Met afstand één van de beste ritmesecties binnen de metal. Het razendsnelle Slave the Hive was een poosje geleden al te beluisteren als eerste single van het nieuwe werk. Een beetje misleidend, want dit is met afstand het snelste nummer van het album. Een gruwelijke thrash-track, met ongelooflijk agressieve vocalen van Matt Pike. De gangvocalen in het refrein zijn ook heel tof gedaan, met een aantal productiemedewerkers van dit album die bijsprongen in de studio. Het epische The Falconist is misschien wel het gevoeligste nummer dat door High on Fire is geschreven. Een trage, gestage riff dient als hoofdmoot en draagt de verhalende lijnen van de vocalen perfect. Dit nummer is echt een aparte wending voor de band en ik kan me voorstellen dat het toch een stapje buiten de comfort zone is. Daarna is het weer ouderwets beuken met het stuwende The Dark Side of the Compass. Dit nummer is eigenlijk een typisch High on Fire nummer, maar weet zich heel goed tussen de rest te plaatsen. Live is dit een regelrechte stoomwals door de logge riffs en de donderende drums. Maar ja, welk nummer van High on Fire is live géén stoomwals? The Cave is een ontzettend dynamisch nummer, volumegewijs gezien. Jeff Matz bespeelt naast bas ook de baglama, zonder er een overdreven oosters tintje aan te geven. Ook dit is een aparte track voor High on Fire, met een sereniteit die zelden uitgaat van hun nummers. De terugkerende melodie vormt tezamen met de soms bijna gefluisterde vocalen een fijn rustpunt op Luminiferous. Deze rust duurt niet lang als het dreigende titelnummer de trommelvliezen afstoft met thrashy riffs en een enorme portie geweld. Het venijn druipt van de vocalen af en terwijl de riffs het hoofdje heftig doen knikken, wordt weer bevestigd dat High on Fire gewoon de bom is. Dat wisten we al, maar de bevestiging is toch fijn. We worden nog getrakteerd op een smerige riff met The Lethal Chamber, dat, op het moment dat het eenmaal los gaat, weer een bijzonder melodieuze zanglijn blijkt te bevatten. De doomriffs in dit nummer zijn ook weer van het hoogste kaliber. We mogen dan ook blij zijn dat we het nummer (en album) uit worden geleid door een van deze riffs, hoewel ik stiekem zou willen dat er geen einde aan komt.
Het album is, net als de voorganger, geproduceerd door Kurt Ballou en die heeft een uitstekende job gedaan. De aardverschuivingen die ontstaan door de ontzagwekkende drumpartijen van Des Kensel zijn bijna voelbaar bij het luisteren van Luminiferous en dat zonder ten koste te gaan van de riffs en zang. De gitaartoon is wollig doch helder en de riffs zijn goed hoorbaar, iets dat in het verleden niet altijd het geval was. De bastoon staat op zichzelf in plaats van te zijn samengevoegd met de gitaar en dat is verdiend: meer dan eens laat Jeff Matz horen dat hij ook melodieus gezien zijn mannetje staat.
Het geweldige artwork van de hand van Jordan Barlow moet ook genoemd worden. Het weet het onderbuikgevoel bij het luisteren van deze plaat perfect te omschrijven: een mysterieus, duister gevoel, teweeggebracht door iets kolossaals.
Luminiferous is een enorm veelzijdig album geworden en ik kan alleen maar lof geven aan de band, die zichzelf telkens overtreft en zich blijft ontwikkelen tot deze uiteindelijk een niveau gaat bereiken dat buiten bereik is van normale stervelingen als wij. Met dit album gebruikt High on Fire de beste elementen uit haar discografie en dan nog wat. Het is bizar om te horen hoe de band zo’n log heavy (letterlijk!) metal album kan creëren dat tegelijk samenhangend en toch zo veelzijdig is. Het moge duidelijk zijn dat High on Fire één van de meest (zo niet dé) relevante bands van deze tijd is en dat Luminiferous een album is dat gecheckt móet worden. Dit is het beste dat we dit jaar gaan krijgen.
Tracklisting:
- The Black Plot
- Carcosa
- The Sunless Years
- Slave the Hive
- The Falconist
- The Dark Side of the Compass
- The Cave
- Luminiferous
- The Lethal Chamber
Line-up:
- Matt Pike – Gitaar, Vocalen
- Jeff Matz – Bas, Achtergrondvocalen
- Des Kensel – Drums
Links: