Op 8 maart (2024) komt het nieuwe album Invincible Shield van metal legende Judas Priest uit. In een overvol schema vond gitarist Richie Faulkner, precies een maand voor de release datum, tijd om ons te woord te staan over het hoe en waarom van het nieuwe album.
Hoi Richie, hoe gaat het?
Hallo Patrick, bedankt voor het vragen. Hier is alles goed. Ik hoop dat het aan jouw kant hetzelfde is.
Bedankt, dat is het zeker. Heb je nog geen genoeg van alle promotiepraatjes en het keer op keer moeten beantwoorden van min of meer soortgelijke vragen?
Hahaha. Nee, zeker niet. Het is leuk om de reacties van mensen te horen en te horen waar ze nieuwsgierig naar zijn. Geen enkel probleem dus.
Invincible Shield is album nummer negentien van Judas Priest. Wat zoekt Judas Priest in een nieuw album? Ik vraag specifiek wat jullie als band, niet naar wat de fans willen… Veel van hen willen misschien gewoon een tweede British Steel of Painkiller. Is een release nog steeds een beetje zenuwslopend, omdat je misschien wel een idee hebt wat de reactie daarop zal zijn, maar je weet het nooit zeker?
Ik werk met een band en de band bestaat al meer dan vijftig jaar. Voor mij, als we de studio ingaan, proberen we altijd iets te doen dat – quote-unquote – beter is dan voorheen. Hoe maken we het beter? Hoe maken we betere nummers, betere uitvoeringen, betere teksten, betere gitaarsolo’s, beter artwork, betere productie, betere setlist? Snap je wat ik bedoel? Er is altijd die drive om iets beters te doen. Anders heeft het eigenlijk geen zin, weet je? Dus als je niet iets beters gaat doen dan voorheen, waarom zou je het dan doen? Maar ik denk dat er een grote creatieve geest in de band schuilt, weet je? We houden ervan om te creëren, we houden ervan om nieuwe dingen te doen en onszelf voor uitdagingen te stellen, en hopelijk gaan we die uitdagingen aan. We weten waar we vandaan komen, ik weet waar de band vandaan komt. Hoe kunnen we verder gaan op de weg van heavy metal en iets anders doen? Dat is het gevoel dat altijd in alles zit wat we doen.
Mag ik zeggen dat ik denk dat het nieuwe album inderdaad een beetje anders is geworden dan wat je eerder hebt gedaan, maar nog steeds dat zo herkenbare Judas Priest-geluid heeft? Zo heeft opener Panic Attack alle klassieke Judas Priest-kenmerken die een Judas Priest-nummer moet hebben: Halfords hoge, ietwat geknepen zang, een hoog tempo en felle riffs, waarbij het solowerk tegen het einde culmineert in een dual twin gitaarsolo. En toch heeft het een frisse aanpak. Op de een of andere manier heb ik dat gevoel, en corrigeer me als ik het mis heb of als je het anders ziet, dat Invincible Shield intenser en meer riff georiënteerd is dan Firepower, jullie vorige album.
Daar ben ik het mee eens; dat denk ik ook. Ik denk dat het iets complexer is dan Firepower. Muzikaal zijn er nog een paar veranderingen. Er zitten veel riffs in sommige nummers, weet je, ze gaan hun eigen weg, ze volgen niet het geijkte pad. Ze gaan ergens anders van het pad af en brengen de luisteraar dan aan het einde weer terug. En het karakter, ik denk dat je de spijker op de kop slaat. Het karakter van Priest is duidelijk zichtbaar. Het is Rob Halford, het is Glenn Tipton, Ian Hill. Scott Travis is er al dertig jaar, ruim dertig jaar. Het is dezelfde band; de erfenis is er. Het zit in die jongens, weet je, dat is wie ze zijn. Maar op de voorgrond denk ik dat het Priest is in 2024. Dit is waar de band nu is. En hopelijk hebben we het nog een stapje verder gebracht, ergens anders, en kunnen we fans iets anders bieden om naar te luisteren en om hun tanden in te zetten.
Wat voor zin heeft het om een ander album te herhalen dat bijvoorbeeld al dertig jaar geleden is uitgebracht?
Helemaal waar. Het is niet onze bedoeling om iets te kopiëren. We doen gewoon wat we doen. De andere jongens zeggen niet dat we nog een keer Screaming for Vengeance willen doen of dat we Painkiller nog een keer willen doen. Het is zoiets van: wat hebben we nu? Waar gaan we nu heen? Wat gaat dit album worden? Hoe klinkt het? Wat is het karakter van het album? En ga vooruit in plaats van achterom te kijken. En ik denk dat als we in 2024 een album zouden maken dat klonk als Screaming for Vengeance, het niet gepast zou zijn. Ik denk dat als we het drumgeluid van Screaming for Vengeance gebruiken, dit niet van toepassing zou zijn op vandaag. Priest heeft altijd op de voorgrond gestaan. Weet je, het zijn pioniers geweest. Ik denk dat het niet iets Priest-achtigs zou zijn om terug te gaan. Ik kan het mis hebben, maar ik denk dat het altijd belangrijk is om vooruit te gaan in plaats van terug te vallen in wat je al weet. Het moet relevant zijn. Het moet relevant klinken. Ik denk dat de band is wie de band is. Ik denk dat je een deel van de geschiedenis van de band kunt horen in alles wat de band doet. Zo sterk is het karakter. We zijn er dus niet opzettelijk op uit om dat opnieuw te creëren. Maar ik denk dat het inherent is aan het DNA van de band dat die referenties naar voren komen. Omdat het dezelfde band is. Het is wat ze doen en wat ze altijd zullen blijven doen. Maar ergens onderweg pak je het anders aan om toe te voegen aan het muziektapijt dat ze in het verleden hebben uitgerold.
Wat mij ook opviel aan het album, was dat het op de een of andere manier een heel natuurlijke flow heeft. Het is geen easy listening, maar het luistert gemakkelijk naar het album. Er zit een heel natuurlijke, voortdurende stroom in het album.
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Het is geen easy listening, maar wel makkelijk om naar te luisteren. Ik vind die samenvatting leuk. Je hebt gelijk. Het is belangrijk, denk ik. Priest ging altijd al over albums. Ik denk dat onze fans albums waarderen en het hele verhaal dat een album vertelt. Niet op de manier van een conceptalbum, maar gewoon de dynamiek van begin tot eind. En hetzelfde geldt voor een setlist. Wanneer je een live setlist samenstelt, moet deze een interessante dynamiek hebben die vloeiend is. Het is op sommige plaatsen spannend, brengt het vervolgens naar beneden om meer emotie over te brengen en haalt vervolgens de energie weer naar boven. En als je naar een nummer als Crown of Horns kijkt; het is een mid-tempo, lijflied-achtig nummer. Het vervaagt en komt dan weer terug met As God Is My Witness. De plek op het album geeft het nummer meer impact vanwege die dynamiek. Ik denk dat je gelijk hebt. Als album is het belangrijk om naar het geheel te luisteren zoals het in elkaar zat. Je moet de nummers in een volgorde plaatsen die het meest logisch is en gunstiger is voor elk nummer en de luisteraar. Het is iets waar we altijd grote zorg aan besteden om het meeste uit het album te halen als je ernaar luistert.
Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat een album ook een soort compositie is. Je moet de nummers in de juiste volgorde erin zetten en Crown of Horns is ideaal geplaatst. Ik bedoel: je komt uit Gates of Hell en dan heeft Crown of Horns die kleine intense opening en vloeit over in de melodieuze uitvoering. En tegen het einde vervaagt het nummer, terwijl het klinkt alsof het nog vier of vijf minuten kan doorgaan. En dan komt As God Is My Witness binnen met zijn intensiteit. Als Crown of Horns bijvoorbeeld de opener van het album zou zijn geweest, denk ik dat het misplaatst zou zijn geweest en nu past het zo goed.
Je kunt het ook fout doen, weet je. Je moet heel voorzichtig zijn. Zoals je zei, het samenstellen van de albumlijst is een compositie op zich. Als je het fout hebt, stroomt het niet goed, is het schokkend en slaat het nergens op. Je hebt dus volkomen gelijk.
Hoe ziet het schrijven van een album eruit voor Judas Priest? Tegenwoordig, met zoveel mogelijkheden online, delen jullie ideeën via internet, waarna jullie allemaal bepaalde riffs schrijven of voortzetten? Of komen jullie eigenlijk nog samen in een studio? En ik begreep dat Glenn ook echt een bijdrage leverde aan alle nummers. In welke mate beïnvloedde zijn ziekte het schrijfproces? Kun je daar iets over vertellen?
Nou, om je eerste vraag te beantwoorden met betrekking tot hoe we schrijven, al het bovenstaande, alles wat je zei. We schrijven zelf stukjes en beetjes. We brengen ze bij elkaar en kijken of er iets past. Of we schrijven samen in de studio. Dus, ik, Glenn en Rob gaan de studio in met onze ideeën en leggen ze aan de andere jongens voor. Ik heb misschien een paar riffs en Glenn heeft een paar riffs die daarbij passen. En we voegen dat samen en je begint aan een nummer te werken. Misschien voeg je daar in de studio samen stukjes aan toe. Dus alle hierboven genoemde nummers, zowel individueel als groep, hebben we met zijn drieën samengesteld.
En het was belangrijk om Glenn te hebben bij het schrijven en opnemen van dit album. Hij is een essentieel, belangrijk onderdeel van Judas Priest. Niet alleen zijn persoonlijkheid, maar ook de manier waarop hij liedjes schrijft, de manier waarop hij dingen hoort. Hij is heel uniek. Hij is een zeer unieke speler. En de manier waarop hij muziek construeert. En dat maakt Priest tot een van de redenen waarom het de afgelopen vijftig jaar zo uniek is geweest. Elk bandlid, Glenn, Rob, Ian, Scott, KK Downing en de andere jongens, Les Binks, Dave Holland, al die jongens zijn ongelooflijk uniek. Maar Glenn, als gitarist, weet je echt dat het Glenn is. Dus zelfs de kleine omkeringen en heen en weer met de kleine versieringen en zo. Glenn heeft veel van die ideeën die echt uniek zijn. Het was dus belangrijk voor ons, en misschien ook voor hem, om erbij te zijn. En het overkoepelende was dat als hij die dag de riff kon spelen of het idee kon spelen, of als hij die dag kon opnemen, hij dat zou doen. En als hij dat niet kon, dan zou ik die rol op me nemen. En ik bedoel, voor mij is dat wat je doet. Als een deel van de groep problemen heeft, kom je ervoor op, je komt tussenbeide en je doet wat je kunt om hen te helpen. Maar hij bracht nummers naar voren als Escape from Reality, Sons of Thunder en hij speelde met ons op Giants in the Sky. Hij had dus een inbreng op het album. Ik denk dat het om verschillende redenen belangrijk voor hem was om inbreng te hebben, zoals ik al zei. Maar als hij het niet kon, zou ik de rol op me nemen en ook op die gitaren spelen. Zo hebben wij het eigenlijk benaderd. Ja, omdat we een eenheid zijn.
Natuurlijk zijn jullie vijf individuen. Maar uiteindelijk ben je samen een band. En als je niet voor elkaar kunt opkomen, wat voor nut heeft het dan om samen te zijn?
Absoluut. En ik denk dat iedereen, alle fans heel sympathiek en begripvol zijn geweest voor de toestand van Glenn. En ik denk dat ze dat begrijpen. Als Glenn het niet zou kunnen, of hij zou die rol niet kunnen spelen, dan denk ik dat ze het begrijpen. Ze begrijpen het en ze zijn sympathiek. En ik denk dat ze hem de hele tijd zullen steunen. Als Glenn Tipton maar op twee, drie procent zat, weet ik het niet, ik verzin het, maar drie procent van het record is geweldig. Wat Glenn Tipton ook kan doen, ik ben ervoor. En ik denk dat de fans daar ook zo over denken.
Dat denk ik ook, ja. Dit is het eerste album dat je uitbrengt en waarvoor je muziek hebt geschreven nadat je ouder bent geworden. Het is een enorm cliché, maar zulke live-evenementen veranderen natuurlijk mensen. Kun je inderdaad zeggen dat het ouderschap invloed heeft gehad op de manier waarop je naar het leven kijkt en misschien ook op het schrijven van je muziek? Of praat ik nu gewoon onzin?
Nou ja, misschien dat daar Panic Attack vandaan komt. Hahaha. Ik weet het niet. Ik bedoel, het heeft invloed op je leven. Weet je, het is duidelijk iets enorms. Het is iets moois om een kind te krijgen. Ik denk dat de intensiteit van het schrijven van metal en zware riffs hetzelfde blijft. En ik ben ook geen grote tekstschrijver, dus ik ga geen teksten schrijven over zaken met betrekking tot het ouderschap of iets dergelijks. Maar het verandert je leven op andere manieren, zoals je weet.
We proberen haar altijd mee te nemen naar Europa of we nemen haar mee door de Verenigde Staten als we op tournee zijn. Ze reist soms met ons mee en krijgt de opleiding van onderweg zijn, andere culturen en andere mensen ervaren en verschillende levens en dat soort dingen. Dus we proberen haar er zoveel mogelijk deel van uit te laten maken en ze vindt het geweldig. Ze houdt van de muziek. Ze houdt van drummen. Ze houdt van Scotts drums. Dus ja, we hebben misschien een drummer, een nieuwe beginnende drummer in de familie. Hahaha. Maar nogmaals, we proberen haar die ervaring te geven, die levenservaring op deze leeftijd, die ze nergens anders zal krijgen. Dus we proberen haar er deel van uit te laten maken en ze vindt het geweldig.
Geweldig, Richie. Als ik me niet vergis, denk ik dat teller van Rob nu op 72 staat. Het is opmerkelijk waar hij het vermogen vandaan haalt om nog steeds zulke sterke vocalen te leveren. Ik ben onder de indruk van wat hij op het album bereikt. Misschien is het geen vraag die je kunt beantwoorden, maar weet je waar hij die kracht en kwetsbaarheid vandaan haalt?
Hij is uitstekend. Hij is 72 jaar oud en dat is wie hij is, man. Dat is wat hij altijd heeft gedaan. En dat is wie hij is. Hij is Rob Halford. Ik weet niet hoe zijn stem het zo lang heeft volgehouden, fysiek als instrument. Het is duidelijk dat hij in de loop der jaren veranderingen heeft aangebracht en dat hij heeft geleerd verschillende delen van zijn stem op verschillende gebieden te gebruiken. Ik denk dat dat slechts een deel is van wat hem tot zo’n diverse zanger heeft gemaakt. En de band is zo’n diverse metalband dat het van de ene sfeer naar de andere gaat. We spraken over Crown of Horns dat overgaat in As God Is My Witness, Serpent and the King, zelfs Painkiller, Turbo, Beyond the Realms of Death en Take These Chains. Ze zijn enorm verschillend. De dynamiek is zo anders en hij is hetzelfde. Hij heeft dus dit ongelooflijke instrument dat hij door de jaren heen heeft geleerd, kunnen koesteren en op sterkere plaatsen kunnen gebruiken om het nog impactvoller te maken. Dat is wie hij is, man. Ik denk dat hij het nog steeds zo doet. Het is gewoon wie hij is. En daar is hij een beetje mee geboren. En het is een geschenk. Dat is wat hij doet.
Dat is goed om te horen. Er zijn ook enkele oudere zangers die voorheen geweldige stemmen hadden, maar op bepaalde stukken langzaam tekortschieten. Maar ik kan dat niet terugvinden in de zang van Rob.
Dat is heel prettig om te horen. Ik denk dat hij geluk heeft met de diversiteit waar ik het over had. Hij kan zich terugtrekken in een nummer en dat geeft hem de ruimte om er in het volgende nummer echt hard tegenaan te gaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus als je live speelt, kan hij die andere stemstijl gebruiken. En daar hebben we de set ook omheen gezet. Daar zijn we ons heel bewust van als we een set samenstellen. Wat voor Rob voordeliger is, is de manier waarop hij de hele set zingt. Alsof we het over het album hadden. De dynamiek ebt en vloeit door het decor. En hij gebruikt zijn stem op de beste manier vanwege de manier waarop we de set opbouwen. Omdat het gewoon een geweldig instrument is. Weet je, Priest zou heel anders zijn als dat instrument er niet in zat. Hij is uniek, hij is uitzonderlijk. Hij is letterlijk een schat.
Ik zou nog veel langer kunnen praten, maar ik zie dat we bijna door de tijd heen zijn. Laten we het gesprek daarom afsluiten. Bedankt voor uw tijd en openheid. Ik hoop dat alles naar wens is geweest.
Dit gesprek was absoluut prima. Ja, het was me een genoegen. Bedankt dat je de tijd hebt genomen om over ons nieuwe album te praten. Jullie zijn in Nederland, toch? Ik denk dat we over een paar maanden naar jullie komen (redactioneel: 10 juni in Amsterdam). Hoop je dan te zien. Bedankt voor je tijd, kerel. Hopelijk tot snel als we op tour zijn en groetjes.
Links: