Onlangs plaatsten we een oproep via Facebook en Instagram met de vraag wie er nog een hoop oude concert- en festivaltickets in de fysieke variant had liggen. U weet wel: die toegangsbewijzen in alle soorten, kleuren en maten die je na verloop van tijd uit duizenden kon herkennen. Veel festivals en concertzalen hanteerden immers hun eigen kleuren, stijl van vormgeving, enz. Omdat we het tegenwoordig veelal moeten doen met inspiratieloze, digitale varianten duiken we graag met onze lezers in ‘den ouden doosch’ en halen we herinneringen op aan de hand van die oude tickets. In deze tweede aflevering vertelt Marcel over zijn verzameling en licht enkele hoogtepunten uit voor ons.
Ben jij al verzamelaar vanaf het moment dat je je eerste concerten bezocht en zijn alle exemplaren ook bewaard gebleven?
Dat heb ik eigenlijk al vanaf het begin gedaan ja. Ik zat nog op de middelbare school en plakte de kaartjes in m’n agenda. Later heb ik ze allemaal in mappen gedaan. Voor zover ik weet zijn er geen kaartjes weggegooid. Ik heb het geluk gehad dat ik af en toe eens op de gastenlijst ben gezet, en dan hou je daar meestal geen kaartje aan over. Daardoor heb ik dus bijvoorbeeld geen tickets van Queens of the Stone Age in Nighttown (1998), Red Hot Chili Peppers in Nighttown (1990) en mijn nummer één concert ooit: Madness in het Paard, Den Haag in 1992.
Dat zijn al enkele fraaie namen op mooie locaties. Je hebt zelfs een Instagram pagina waarop je je hele verzameling deelt. Kan je daar iets meer over vertellen?
Mijn laatste concert vóór COVID was op 1 Maart 2020. Een jaar later vroeg ik me af of er überhaupt nog concerten zouden gaan plaatsvinden. Ik had al een ander account waar ik al de door mij bezochte platenzaken op verzamelde. Daar zou de komende tijd weinig meer bij komen. Winkels waren dicht, treinreizen was al een enorm gedoe, laat staan reizen naar de VS of andere landen. Mijn gepensioneerde vader had een tijdje daarvoor al m’n kaartjes en foto’s gescand en het leek me een goed moment om daar op dat moment iets mee te doen. Het leuke is dat het posten van al die kaartjes en foto’s enorm veel herinneringen oproept. Dingen die je al in het langetermijngeheugen hebt gestopt, komen ineens bovendrijven. Met meer dan duizend kaartjes kon ik nog wel even verder met posten. Sterker nog: ik ben drie jaar na aanvang pas op twee derden van mijn collectie. Uiteindelijk hoop ik helemaal bij te zijn en dan kan ik nieuwe kaartjes redelijk snel toevoegen.
Nou, vertel maar eens wat over de vijf toegangsbewijzen die je hier met ons wil delen!
• Metallica in de Brabanthallen, Den Bosch op 07-12-1992, in de snakepit. In september 1992 werd het beruchte radioprogramma Vara’s Vuurwerk voor het laatst -live vanuit de studio in Hilversum- uitgezonden. Ik was daarbij aanwezig. Iedereen kreeg een lot met een nummertje, en ik won een snakepitpas voor Metallica! Het was echt een belevenis om de band van zo dichtbij te zien. Ik zag allemaal kleine zilveren bolletjes boven het podium hangen en dat waren dus de knallers voor de intro van One. Waarschijnlijk ben ik een deel van mijn gehoor kwijtgeraakt bij die show, maar het was het absoluut waard!
• Pantera in de Vereeniging, Nijmegen op 12-10-1994. De zaal werd half gesloopt, en ik sta op de foto met Dimebag. Waarschijnlijk de laatste metalshow in deze toch wel stijlvolle zaal. De stoelen zijn volgens mij compleet gesloopt. Dit was Pantera op hun absolute hoogtepunt. Na de show stonden Rex, Vinnie en Dime buiten om te signeren en klaar voor foto’s met iedereen die interesse had. Een aantal mocht ook naar binnen voor Phil (die ogenschijnlijk ladderzat was).
• Meshuggah in Nighttown op 11-04-1995. Zij waren supportact voor Machine Head die toen net de verpletterende plaat Burn My Eyes hadden uitgebracht. En toen begon Meshuggah met het intro van Future Breed Machine. Ik was daar met een paar vrienden en onze kinnen vielen op de grond. We werden compleet platgewalst door Meshuggah. Fans voor het leven! En ja, Machine Head was ook tof hoor.
• Death in Nighttown, Rotterdam op 15-09-1995. Ik was met een paar van mijn vrienden naar deze show van de Symbolic tour geweest. Na de show ontmoette ik eerst Gene Hoglan die wat LP’s voor me signeerde. Daarna werd ik binnengelaten om die LP’s ook door Chuck te laten signeren. Iedereen waarschuwde me dat Chuck een nare, norse man was en ‘je kan maar beter aardig zijn, anders… ‘, maar de waarheid was dat Chuck gewoon een superaardige vent was die met plezier een hoop platen signeerde voor een overenthousiaste fan.
• Als laatst heb ik ook nog de allerlaatste shows van Black Sabbath op 2 en 4 februari 2017 in Birmingham. Als rechtgeaarde metalhead was het niet meer dan logisch om naar de laatste twee shows van deze metalpioniers te gaan kijken. Ergens had ik de hoop dat Bill Ward nog zijn opwachting zou gaan maken, maar helaas. Desondanks waren dit onvergetelijke shows.
Je gaf in een reactie op onze oproep al aan dat je ook graag naar andere muziek(genres) luistert. Wat is je favoriete band en vanwaar die keuze?
ZZ Top! Ik ben door een vriend van de middelbare school fan geworden. Eliminator was destijds de hitplaat, maar toen ik hun jaren ’70-platen ontdekte ging er een wereld voor me open. Ik heb ze meer dan tien keer gezien tussen 1991 en 2014. De laatste keren heb ik ze weliswaar geskipt omdat ze al jarenlang vrijwel dezelfde setlist spelen. In 2021 overleed bassist Dusty Hill, maar ZZ Top is toch doorgegaan met een nieuwe bassist. Nadat ik in 2023 een soloshow van Billy Gibbons in Keulen bezocht begon het weer te kriebelen, dus ik ga naar de aankomende show in Amsterdam. Mijn ultieme droom is dat ze een set doen met alleen maar nummers van de jaren ’70 albums. Gaat nooit gebeuren natuurlijk, haha.
Hopelijk spelen ze mijn absolute favoriet Nasty Dogs And Funky Kings. Mijn favoriete show van hen was in Bremen in 1994. Ik heb dat jaar met een mede ZZ Top-fanaat een aantal shows van die tour bezocht. Op het laatst herkende de crew ons, waarna we een aftershowpasje kregen en we even mochten rondhangen met de heren Gibbons, Hill en Beard en hun entourage.
Mooie herinneringen zeg! Daarover gesproken: wat zijn zalen die je in dat opzicht écht mist?
Nighttown in Rotterdam. Ik heb daar ontzettend veel legendarische concerten gezien en het is echt een schande dat er in Rotterdam sinds 2010 geen fatsoenlijke middelgrote concertzaal à la Paradiso, Melkweg en/of Paard is.
Gelukkig gaan ze Baroeg vernieuwen! Nog even terug naar de concertkaartjes, want ik heb je enkele keuzes gegeven om toe te lichten en jij koos voor een kaartje waar je de grappigste herinnering aan hebt en eentje waar je het meest trots op bent omdat je ze in die setting live hebt gezien.
De grappigste herinnering is aan die van Slayer in Paradiso in 1996. Voor de show was de band buiten de zaal. Ze ouwehoerden met de aanwezige fans, namen foto’s en signeerden plaatjes en cd’s. Ik had voor Kerry King een advertentie meegenomen die ik uit Goldmine Magazine (een magazine voor platenverzamelaars) had geknipt. Daarin stonden enkele van Kerry’s gitaren, zijn apparatuur, uitgeschreven solo’s (!!!) en nog wat andere dingen. Kerry’s ogen werden groot, en hij zei zoiets als “THAT FUCKING ASSHOLE!”. Blijkt dat een ‘vriend’ zijn spullen achter zijn rug probeerde te verkopen. Ik heb hem uiteraard die advertentie gegeven. Hopelijk heeft hij zijn spullen teruggekregen.
Ik móet twee bands noemen waar ik ontzettend trots op ben dat ik die live zag. De eerste is Stevie Ray Vaughan in Ahoy in 1988. Ik was er kapot van toen hij bij een helikopterongeluk om het leven kwam en ik ben echt heel blij dat ik ‘m ooit live heb gezien.
De tweede is Johnny Cash in Nighttown in 1993, inmiddels een legendarisch optreden. Na afloop van de show heeft de heer Cash mijn exemplaar van American Recordings en een concertkaartje gesigneerd. Deze items zijn echt de pronkstukken in mijn verzameling.
Tot slot. Waar kom je tegenwoordig nog graag voor een fijn concert of een leuke festivalbeleving?
Mijn favoriete zalen zijn 013 en Paradiso. Ik heb meegewerkt aan alle concertreeksen van Ayreon in 013 en je komt in een warm bad terecht. De mensen die in 013 werken zijn allemaal zo verschrikkelijk aardig en dat merk je ook als je daar als gewone concertbezoeker komt. Een speciale shoutout naar de geluidsmensen. Ik heb veel metalshows in 013 gezien, onder andere tijdens Roadburn, en zij weten als geen ander hoe heavy bands goed moeten klinken. Paradiso is een andere favoriet, en dat is voornamelijk door de enorme historiek van die plek. Echt iedereen heeft daar gespeeld: van Bowie tot de Stones, van Slayer, de Ramones en Jerry Lee Lewis tot Sunn 0))).
Ik ben niet echt een festivalganger meer, maar ga liever ‘gewone’ shows bekijken, bij voorkeur in kleinere zalen. Ik was een fervent Roadburnbezoeker, maar inmiddels ben ik uitgeweken naar Desertfest in Berlijn en Sonic Whip in Nijmegen. Mijn tip voor alle lezers: ga bands kijken en koop merch zodat die bands kunnen blijven spelen!
Bedankt voor je deelname, erg leuk om te lezen allemaal!
Ook interesse om deel te nemen aan deze rubriek? Mail naar contact@zwaremetalen.com o.v.v. rubriek concertkaartjes en benoem alvast vijf ‘highlights’ uit je collectie met tickets.
Lees hieronder ook de reeds gepubliceerde afleveringen: