Na drie op zijn zachtst gezegd stevige dagmenu’s, krijgen we vandaag de kans om eens goed te schijten. Eerst sloegen we weliswaar een kwartet brutaal gefokte deathmetalbizons en een Zwitserse nachtegaal aan het spit. Een staat van opperste ontroering en een fameuze blunder ruimden onze Summer Breeze-tafel dit jaar af. Komaan, nog één keer meelezen!
Lees ook ons verslag van dag 1.
Lees ook ons verslag van dag 2.
Lees ook ons verslag van dag 3.
Irish Coffee
Gisteren nog in een Irish Pub, vandaag op het T-Stage van Summer Breeze. Natuurlijk weten we dat dit rock noch metal zal zijn, maar we hebben even wat lichtzinnig vertier nodig. De drinkfolk van Mr. Irish Bastard gaat erin als een tas koffie in de ochtend. Drie generaties groepsleden verdrijven de kater met frivole vedeldeuntjes, lustige accordeonriedels en krolse fluitfalderaatjes, die dansen op de hoemparitmes van de akoestische gitaar. De hele wei zwaait mee op I Only Like You When I’m Drunk (alleen met akoestische gitaar en stem), danst de trojka op Dalinka en roteren in een rijendikke circlepit (er is geen gat in het midden). Voorts trapt de fluitiste de violist een paar keer onder zijn inktpot en toont de ouderdomsdeken met de bas zich de kwiekste van al.
Haaienvinnensoep
Er valt een reünie te vieren, want de laatste keer dat Final Breath podiumlucht geademd heeft is vijftien jaar geleden. Dat is eraan te merken. De grunt is roestig en schuift vaak uit. Ongeveer iedere overgang is houterig en elk lid houdt zich strikt aan de ingebeelde regel dat er pas na elk nummer een vin verroerd mag worden. De metalwereld lijkt er evenmin van wakker te liggen, want je kan het aantal toehoorders met overschot in een soepterrine van 30 personen onderbrengen. Nochtans hebben de Duitse veteranen een handvol pikdorsende snaarrimpelingen op midtempo thrashkadans in huis. Naar hun meest gehaaide thrashriffs bouwen ze voorwaar dynamisch op, zodat die met extra snee wegschieten. Andermaal is de bassist de oudste en de meest enthousiaste, die man genoot dat hij nog eens weg van huis kon zijn.
Bloedspuitend kleuteroor
Voor de rest van de namiddag verkassen we naar het Ficken Party Stage, waar brutal deathmetallabel Rising Nemesis zijn matinee houdt. Tot onze grote verrassing treffen we daar een kindercrèche aan. Blijkt er daar een soort familiemiddag te zijn geweest en overal zie je ouders achter hun kleuters aan rennen. Je zou verwachten dat die huilend en met bloed dat uit de oren spuit weg zouden vluchten wanneer de in totaal 21-snarige marteltuigen van Orphalis het zwaartekrachtveld proberen om te draaien. Niets daarvan, die belhamels en hun verwekkers zullen de hele dag rondhangen. De versterkers kraken onder de satijnen notenspoelingen, tokkelende basloopjes en zware tegendraadsheid. De nukkige Duitsers stralen tegenzin uit. In het bijzonder hun op een vierkante meter ijsberende krakkemikkelige grunter ziet er slechtgezind uit. Of hij houdt gewoon niet van kinderen.
Gespleten tong van het nieuwe moshpittype
‘Wij zijn Begging For Incest en zo zijn wij ook tot stand gekomen.’ Geestige kerel, die Meik Grziwa. Vlot van de tongriem gesneden ook en die tong hoor je bijna letterlijk splijtend tijdens z’n squaels. De eerste dieren en beschamende outfits stromen toe voor de doorzevende deathgrind, die omslaat in kraterslaande slambetonnering. Kletterende blasthagels en trippelende basdrumtriggers blazen er energie in en spontaan ontstaat er een nieuw soort pit: een reuzenpit. Iemand bestijgt iemand anders’ nek en zo ren je in het rond, waarbij een duwtje of een charge hier en daar toegestaan is. Stomverbaasd stellen de Duitsers vast dat er veel volk op de been is om dat volk vervolgens helemaal op te rollen. Nu al een statement: een brutal deathmetaldag op Summer Breeze, ja, dat werkt!
Fijngehakt varkenskopvlees met glibberige komkommer
Groenten en etenswaren hebben we al regelmatig ontwaard in een moshpit, maar vandaag is het de eerste keer dat we iemand zien uitschuiven op een komkommer die nog meer net de grond geraakt heeft. Het duurt even, want van de vleesverwerkende snaarbesnijdenissen valt weinig te maken omdat ze op een luid blastend hakbord plaatsvinden, maar na de wall of death gaat het er opnieuw heftig aan toe. Zoals dat hoort, loopt er tijdens een optreden van Pighead iemand rond met een varkenskop. De squaels fluiten aan de schriele kant, tengere gutturals nemen de hoofdmoot van de vocalen in. Moddervette grooveriffs rollen door naar in dit geval voorspelbare slamgewenning. En toen kwam er een varken met een lange snuit…
Ter plaatse geslacht en vermalen knuffelbeergehakt
…doch het brutal deathmetalverhaal is nog lang niet uit! Met Carnal Decay sluit één van onze favoriete genregezanten het slachtfeest af. Alsof ze op d’r dooie gemakje dromerig haar strijk doet, trekt Isa alweer de ene na de andere verslindende exponent van botte bruutheid uit de beendervermaler die zij gitaar noemt. De lachende bassist is weer één en al knuffelbeergehalte, totdat hij ineens het ‘I kill you’-gebaar met de duim over de keel maakt. Geef hem eens ongelijk. Dankzij een titanische sound gutst de moorddadigheid van elke plectrumslag, ongeacht hoe koeltjes Isa hem slaat. De brullende cementmolen vergroot de woede alleen maar. Dan maakt het niet uit dat de drummer eens een overgang mist. Nog even een sneer naar ‘die andere Zwitsers met hun fluiten’ en we zetten onze tweede spurt van het festival in.
Filet pure klasse van nachtegaal in kippenvel met oud-Keltische warboel
Want die andere Zwitsers met hun fluiten maken toevallig deel uit van de enige folkmetalband waarvoor je ons aan het spurten kan krijgen. Eluveitie is al een tiental minuten bezig en na het nodige wringen en schuren (handig toch, die dranghekken zo overal in de weg!) overweldigt de angelische nachtegalenstem van Fabienne vanaf de eerste noot. Kippenvel tot op de eierstok, we groeien er ter plaatse één aan om die beeldspraak te kunnen gebruiken. Wat een fabuleus hoogregister heeft die meid, elke uithaal die ze daarmee zingt, gaat loepzuiver naar het hart. Die stem blijkt dan ook nog eens wonderlijk in wisselwerking met Chrigel, die de rookpluimen uit de grond schreeuwt.
Zo fenomenaal als de zang, zo ernstig de warboel van het folk- en metalinstrumentarium. De geluidsmensen knoeien erop los en degraderen elk metalelement tot een trilling. Je hoort ze niet, je voelt ze. De gitaarsolo’s en de fluitenharmonieën komen er al eens door. De draailier fungeert louter als decorstuk, de viool als een oude krekel die aan het sterven is. De show is wel origineel, met dansende vlammetjes, op- en neerwaartse vuurwerkfonteinen, neerwaarts Bengaals vuur en rook- en vuurzuilen op de muzikale climaxen. Twee schuin naar achter gebouwde verdiepingen creëren reliëf op het podium, zodat de negen Galliërs van formatie kunnen wisselen.
Recordbrekende hutsepot getrokken in latrine
Een haai, een krokodil, een botsauto, een fallusobject, een geit, een bebloede beer waar één poot af is, een spiraaltje (‘some lady appears to have lost this’), een houten schrijnwerkstuk waar ooit een afvalzanger in had gehangen, een 100-tal wapperende WC-borstels, tientallen rollen wc-papier en een namaakdrol die op het podium belandt (‘looks just like the one I just took’). Ziezo, vier lijnen ver en we hebben gewoon nog maar opgesomd wat we door de lucht zien vliegen gedurende de toilettentango van Gutalax. Of wacht, we zijn nog een detail vergeten: Kataklysm is zijn crowdsurfrecord kwijt. De Tsjechische shitstorm aan killerriffs met een hutsepot aan polka- en hoempabeats eronder, stelt nooit teleur. Tegenwoordig steekt Maty zelfs melodie in zijn snorkelende knorzang. Voor het eerst geraken we gewoonweg niet onder de tent, het voelt alsof we met z’n allen in een latrine gepropt zitten. Gewaagd statement: dit kan headlinen!
Zwarte ontgiftingssmoothie uit een geitenkop
Puur uit nostalgie pikken we voor het eerst sinds Wacken 2007 Dimmu Borgir mee. Naar het schijnt zijn er sindsdien wat strubbelingen geweest en het grootste muzikale gevolg daarvan is dat nu blijkbaar een computerkoor de heldere gezangen verzorgt. De kunstmatige zangers en zangeressen zitten luid en breed in de mix, net als de bombastisch bazuinende synths. Episch, alleen hangen ze als gitzwarte dekens over de gitaren, die bijgevolg schimmen zijn. Net als bij Anaal Nathrakh raakt de drummer de vellen nauwelijks en de basdrums missen geregeld een tik om de serie mooi egaal te houden.
Shagrath beweegt en poseert als een hogepriester en zijn naar blackmetalnormen lage hellekrijs komt vol door de met pinnen bezette micro. De in mouwloze mantels met klinknagels gecapete groepsleden versterken de Hellfire Club-mystiek die overal hangt. De vuurkorf laait aan, het drumaltaar met een offerande aan schedels en geitenkoppen ervoor, Shagrath die de rookpluimen uit het podium ‘tovert’… dat doen ze nog altijd perfect. Het ritueel volgt voornamelijk recente duivelsverzen. The Chosen Legacy (met de In Sorte Diavoli-spreuk), The Serpentine Offering (met herkenbare hoornmelodie), Puritania (met de bekende computerstem ‘Earth succesfully erased’ op het eind) en Progenies Of The Great Apocalypse ligt ook daar de nadruk op de grandeur zonder blackmetalgif.
Nautische bouillabaisse van potvis, zeester en melancholiezout
Aha, Ahab! Klinkt altijd net dat ietsje beter wanneer je doodvermoeid, om 2 uur ’s nachts de kilte trotseert. Ideale omstandigheden die de aangrijpende nautische doom emotioneler maken dan die al is. Opnieuw kan je de muizen horen trippelen tijdens de met gevoel gespeelde pingels. Samen met bedrukkende diepzeesamples kruipen ze als zeesterren op naar de intens beladen gitaargolven, die nazinderen als zeebevingen. Vanachter zijn haardos buldert Daniel zijn potvisgrowl er als een misthoorn doorheen. ’s Mans ontroerende klaagzangen rillen door merg en been, de geobsedeerde wanhoop om de witte walvis slaat over alle boorden van het intrieste The Hunt. Er zit iets minder expressie en drama in de zang dan vorige ontmoetingen, maar op een roepende zatlap na verzinkt het publiek even diep in de zoute melancholie. Een wondermooie afsluiter.
Zoete broodjes koude kak
Althans, zo hadden wij het in gedachten. We zagen Ost+Front al in Roeselare met hun volledige show, maar omdat we op Summer Breeze altijd zoete broodjes bakken met wat volk uit de schwarze Szene, voelen we ons verplicht om naar het T-Stage te gaan. Naast een fameuze blunder (waarover later meer), valt wat nog overblijft van het clubshowrepertoire lelijk tegen. Dat was in Roeselare al koude kak en nu zijn alleen opener Adrenalin (wat een refrein!), Heavy Metal (partygehalte) en Mensch (de dansbaarheid) de enige Neue Deutsche Härte-nummers met pit. Herrmann en zijn zwartbetraande ogen en bebloede onderhemd dragen het met zijn machtige testosteronzang nog wel naar een zeker niveau. De show is na vijf jaar hetzelfde stilaan aan vervanging toe. Van de Mad Max-outfits van de etalagepoppen met een snaarinstrument in de voorpoten is het nieuwe af. De schriele keyboarder die de voorste rijen laaft een baxter schnapps en nadien gemolesteerd wordt door Herrmann is ook iets dat ze al heel lang herhalen.
‘Guido! GUIDOOO!! Ze zijn begonnen, zet de luidsprekers aan! GUIIIIDOOOOO!!!’ Drie tassen koffie en een met anale sonde ingebrachte spuit pepmiddel ten spijt ligt Guido van de geluidstoren te pitten op zijn mengtafel. En wanneer Guido pit, dan mag er naast hem een duizend man sterk artillerieleger schietoefeningen houden, Guido knapt zijn uiltje onverstoord verder. Hysterisch brult de podiummanager door de hoofdtelefoon. ‘Guido, komaan man, we maken ons én de band belachelijk. Zij staan daar vol overgave te spelen en de mensen horen niets.’ Inderdaad. We zeggen het nog zonder de stem te moeten verheffen tegen een ons bekende dame uit de schwarze Szene: ‘dat staat nu precies zo stil?’ Blijkt dus dat we alleen de podiummonitors horen. Verderop gaan mensen die nog onderweg zijn ervan uit dat het optreden is geannuleerd.
‘Erik, die farce heeft hier lang genoeg geduurd. Bel maar een anesthesist, we gaan hem wakker spuiten’, beveelt de podiummanager door de hoofdtelefoon. De verdovingsarts injecteert een middel waarmee ze normaliter de olifanten uit verdoving halen recht in Guido zijn onderkant. Guido schiet wakker en zwiept de luidsprekers open. Oorverdovend. Zwiep, terug dicht. Zachtjes schuift Guido de luidsprekers naar het gewenste volume. Horen we toch nog twee nummers op volle sterkte. Goed bezig Guido!
Lees ook ons verslag van dag 1.
Lees ook ons verslag van dag 2.
Lees ook ons verslag van dag 3.
Foto’s:
Summer Breeze Open Air
Datum en locatie:
17 augustus 2019, Dinkelsbühl (Duitsland)
Links: