Revolution Calling is inmiddels uitgegroeid tot het grootste indoorhardcorefestival van Europa. Dit jaar heeft de organisatie een buitengewoon goede line-up samengesteld, waarbij vooral bands die in de jaren negentig actief waren goed vertegenwoordigd zijn. Met onder andere Side By Side, 7 Seconds, Deaththreat, en Slapshot staat er best wat hardcorehistorie op de affiche, naast natuurlijk de gevestigde waarden als No Turning Back en Terror. Veel bands spelen ook nog exclusieve shows. Daarnaast heeft het festival met de legendarische oi/punkband Cock Sparrer ook een headliner van formaat.
Revolution Calling is veel meer dan een muziekfestival; het is vooral ook een weerzien van mensen. Een ontmoetingsplek om bij te praten, een biertje of cola te drinken en samen van muziek te genieten of gedachten uit te wisselen. Het festival bestrijkt de begane grond van het klokgebouw. Dit jaar is er weer een podium bijgekomen. Het hoofdpodium (Revolution stage) en de Stronger Stage zijn tegenover elkaar gepositioneerd, met een doorgang naar de podia. Ook is er, net als vorig jaar, de Warzone stage, een podium in de kluisruimte van het gebouw. Het is het kleinste podium, maar dat betekent niet dat hier geen interessante namen staan. Integendeel. Eigenlijk staan er ook geen missers op deze editie. Het is een line-up om trots op te zijn en een festival om trots op te zijn. Friso doet de woorden, Frido de foto’s. Zij rennen de hele dag van hot naar her om zoveel mogelijk bands te verslaan en vast te leggen. Hieronder het resultaat.
Dit jaar is het publiek afkomstig uit meer dan twintig landen. Variërend van Bulgarije tot Japan. Dat zegt wel iets aan over de status van het festival. Iets om trots op te zijn. Waar de organisatie ook trots op mag zijn, is het verloop. Vrijwel elke band begint en eindigt op tijd. Alles loopt soepel door en er zijn veel drank-en eetstands, waardoor er nauwelijks rijen waarneembaar zijn. Wil je even rust? Dan kun je plaats nemen in de ruimte foodcourt waar eten uit diverse keukens worden aangeboden. De soundtrack wordt verzorgd door dj’s Deadpool, Captain Erica en Wolveroel. Die de hele dag guilty pleasures draaien, Er is zelfs een dansvloer voor ingericht, die naarmate het later wordt, ook in gebruik genomen wordt. Ik kom om half twee het klokgebouw binnen, te laat voor de eerste bands. Frido is er dan al wel en schiet vast plaatjes van de jonge gasten No Way en de Ieren van Last Wishes
(No Way)
(Last Wishes)
Het belooft een lange dag te worden. Daarom start ik mijn de dag met een bij de barista gehaalde kop koffie, met Despize, die op het hoofdpodium speelt. De band brengt hardcore waar veel ruimte voor groove is. De zanger Heeft er wel zin in, maar de rest van de band staat er wat statisch bij. Net als het publiek. Die moet, nog duidelijk opgewarmd worden. Gelukkig smaakt de koffie goed. Beter dan de wat generieke nummers van de band. De hardcore die doorspekt is met hip hopinvloeden weet niet echt te overtuigen. Het laatste nummer dat gespeeld wordt houdt maar niet op, breakdown, nog een breakdown en vooruit, nog een breakdown. Dit nummer had de band net zo goed als complete set kunnen spelen.
Tegelijkertijd met Despize speelden de Belgen van Instructor op de Warzone stage.
Het is nog vrij leeg voor de stronger stage als Age of Apocalypse begint. De muziek doet denken aan Only Living Witness en de begindagen van Life of Agony. Dat laatste komt ook vooral omdat de zang van Dylan, die bij vlagen wel wat weg heeft van de vroegere Keith Caputo. De band heeft wellicht de meest ‘normale’ zanglijnen van het hele festival. De muziek is een combinatie van metal en hardcore, waarbij vandaag de thrashriffs goed uit de verf komen. Stiekem zit de muziek ook vol dansbaar en moshende stukken. Het zijn echter de zanglijnen die de muziek dragen, zeker live. Dylan is overigens de enige die wat in beweging zet, hij loopt, springt wat rond of draait rondjes. Hij geeft aan dat hij het wel fijn vindt om zo vroeg te spelen. Van mij hadden de mannen wel later op het programma mogen staan. De muziek verdient het om door meer mensen gehoord te worden.
Berthold City uit Los Angeles heeft als missie de positieve straightedge hardcore nieuw leven in te blazen. Dat doet de band al enkele jaren en hebben inmiddels twee platen op zak, waarvan dit jaar het uitstekende A Moment In Time verscheen. De band heeft Andrew Kline in de gelederen, die in het verleden ook al in Strife speelde. Dat hoor je deels wel terug, maar waar Strife vooral veel meer metal en donkerder klonk, klinkt Berthold City wat optimistischer en is er gedurende het optreden een positieve vibe. Zo heeft Berthold City ook vette singalongs die gretig meegezongen worden. En mocht je nog niet weten hoe de band heet, wordt dat wel duidelijk in het nummer BC Stomp waarbij het publiek gevraagd wordt de bandnaam mee te scanderen. Met Enough komt er een einde aan een prima show.
Op de Revolution stage staan ondertussen de Nederlandse mannen van The Young Ones hun Oi punk te spelen. Frido was hier wel bij.
Opnieuw melodie op de stronger stage: Regulate. De straightedgeband heeft een blikvanger in de vorm van zanger Sebastiaan. Niet alleen qua moves trekt hij de aandacht; zijn stemgeluid is ook enigszins afwijkend te noemen. Hij heeft een wat hogere schreeuw dan gebruikelijk binnen de muziek, maar gaat ook regelmatig de lagere regionen in en scatert af en toe wat me wel wat doet denken aan HR van Bad Brains. Ook de baslijnen onderscheiden zich hier en zijn goed te horen. Het is muzikaal sowieso goed wat gebracht wordt want de muziek heeft een goede groove, die gecombineerd wordt met snelle uptempo stukken. Ik zie ook regelmatig om me heen hoofden op en neer gaan. Gedurende het optreden hoor ik ook wel Long Island HC invloeden terug. Het is wel jammer dat de bandleden vaak wat naar hun gitaarhalzen staren; tussen de nummers door vallen er zodoende wat gaten. Maar Regulate weet zieltjes te winnen, zeker ook als de cover New York City van Madball wordt gespeeld en heeft met afsluiter Antispectrum voorlopig een van de vetste breakdowns van vandaag te pakken.
Ik bleef even hangen voor Death Before Dishonor. Ik leerde de band ooit kennen met de EP Friends Family Forever en ben de mannen uit Boston daarna uit het oog verloren. Voor dit festival zette ik dat plaatje weer eens op en ben van mening dat het de tand des tijds prima heeft doorstaan. De band heeft nog maar net een nieuwe 7’’ uit waar vandaag enkele nummers van gespeeld worden. De band heeft niet zoveel te bewijzen. Hier staat een geoliede band te spelen. Met voorlopig het beste geluid van de dag bulldozeren de mannen door hun set heen. Zanger Bryan heeft overigens tijdens het praten dezelfde rauwe stem als hij schreeuwt. De band brengt vandaag een mix van hun meer groove georiënteerde hardcore als ook de snelle nummers. Nummers als Peace and Quiet en 6.6.6. (Friends Family Forever) kunnen op een goede publieksrespons rekenen, waarbij laatstgenoemd nummer ook op veel vocale bijval kan rekenen.
Doordat ik bij Death Before Dishonor bleef hangen mistte ik Azijnpisser. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Een show waar ik naar had uitgekeken vandaag; het uit New York afkomstige vijftal van Combust. De stijl laat zich niet zo moeilijk raden: new york hadcore! De band ademt die stijl met zijn kenmerkende grooves , energie en teksten. Daarbij brengt Combust ook een ode aan de stad, een nummer dat eigenlijk Prison Time heet en waarbij zanger Andrew opmerkt dat het een dansnummer is omdat toch niemand loopt te moshen voor het podium. Het publiek reageert er onmiddellijk op en er ontstaat een aardige pit. De band heeft er net vijftien uur aan reizen met bussen, treinen en vliegtuigen op zitten. Afgepeigerd ziet de band er echter niet uit; vol overtuiging knallen de mannen nummers als Dark Corners en Devil In me over het publiek uit. Combust overtuigt.
Zoals vaker op deze editie blijf ik hangen bij een band, terwijl ik eigenlijk op doortocht was naar een andere. Ik wilde Pressure Pact wel zien, maar bleef nog geboeid kijken naar de show van Wisdom in Chains. Deels komt dat omdat het er meer mensen op het podium staan dan in de rookzone buiten. Het ziet er gezellig uit. Met deze mensen maakt de band er dan ook een feest van, dat na nummers als Already Dead en Dragging me Down, met When We Were Young tot een voorlopig hoogtepunt komt. De band speelt snel, maar schakelt ook even slim terug met het melodieuze Fighting In The Streets om daarna keihard toe te slaan met Liar. De bandleden zijn op elkaar ingespeeld. Door de verschillende stijlen die Wisdom In Chains brengt is het een fijne afwisseling.
Keuzes, keuzes , keuzes. Daar staat vandaag wel om bekend. Door de keuze voor Wisdom in Chains was ik niet bij Pressure Pact.
Door naar de mannen van The Chisel, die er vandaag een dresscode op nahouden: grijze broeken, witte t-shirts (de drummer had alleen deze memo niet gekregen). The Chisel is langzaamaan een naam aan het maken in de scene met hun mix van Oi, Uk-punk en hardcore. Gezien de volle zaal zijn er een hoop nieuwsgierige mensen die dit wel willen zien. The Chisel heeft dan ook geluk dat er niemand gelijktijdig speelt. In 2021 verscheen hun enige full length Retaliation. Vandaag worden daar flink wat nummers van gespeeld, met als hoogtepunt titelnummer Retaliation. De hooliganpunk wordt overtuigend en bij vlagen humoristisch gebracht. Zanger Callum staat meer voor het podium dan erop. De gitaarriffs scheuren gemeen, zeker bij een nummer als het toepasselijk getitelde Fuck Em en Sit and Say Nothing. Toch is het niet het verwachte feestje geworden wat ik ervan had verwacht. Het publiek lijkt het wel te waarderen, maar echt los gaat het ook weer niet. Dit soort muziek werkt misschien ook beter in een kleinere setting. Al met al prima show.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik tijdens de set van risk It meer aan bijpraten ben met oude bekenden dan dat ik mijn aandacht bij de band heb. Dat ligt niet zozeer aan de band, die overtuigen met een dosis energie. Zo horen we prima uitvoeringen van nummers zoals Distroted Thoughts en het catchy Who’s Fooling Who.
No Turning Back heb ik al zo vaak gezien dat ik deze show eigenlijk wou gebruiken als eet- en merchkoop band. Het loopt wat anders, want ik blijf toch geboeid kijken. Dat komt deels door de ongelooflijk goede podiumperformance, maar ook door het geluid. Allemachtig wat klinkt No Turning Back vandaag vet. Alsof de geluidsman nog even wat extra groeven in het mengpaneel heeft gezaagd. Superhard en supermassief. Martijn geeft aan dat hij het lastig vindt om een show te spelen en als organisator te spelen. Daarom heeft hij hulp nodig. Daar wordt bij Never Give In gretig gehoor aan gegeven. Het podium staat zo mogelijk nog voller dan bij Wisdom in Chains. Als dit zo doorgaat mag er een extra podium voor de mensen op het podium komen. Een aantal van die mensen doen ook mee tijdens de set zoals Joris van Enemy Ground. De band presenteert vandaag een bloemlezing uit hun oeuvre, waarbij de eerste twee EP’s (The Horrible Truth en The Beautiful Lies) niet worden overgeslagen. Beiden zijn inmiddels op vinyl geperst. De band heeft daarnaast ook een nieuwe 7’’ (Conquer) te promoten. Daar wordt onder andere het furieuze No Fear Of Pain van gespeeld. Ondanks dat dit hun 349.000e show is, is de band nog altijd enthousiast om hun nummers te spelen. Cool om te zien hoe bassist Joel bij Destination Unknown helemaal los gaat. De band sluit uiteindelijk af met publieksfavoriet Take Your Guilt wat na al die jaren nog altijd niet verveelt. De show van No Turning Back is van begin tot eind een groot feest.
Na No Turning Back neem ik een kijkje bij het merchgedeelte, dat zich bevind op een verhoging in de Stronger stage area. Dat had ik ook kunnen laten. Dat wordt de rest van de week maar weer pannenkoeken eten. Het aanbod is best groot en concentreert zich overwegend op hardcore, emo en punk. Behalve de vele bakken met vinyl is daar ook weer de stand van No Guts No Glory, die tweede hands shirts verkoopt voor een goed doel. Die variëren van obscure black metal shirts tot ware collectors items. Mooi initiatief.
Ik zie weinig van Kill Your Idols, tijdens Death Threat spreek ik baas Nico even, die er wat over te zeggen had: Een band die slechts voor een set van een vijftig minuten de oversteek vanuit New York maakt is Kill Your Idols. Ondanks dat dit vijftal nooit de grootste hardcoreband is geweest, hadden de mannen eind jaren negentig tot midden in de zeros altijd wel een grote schare supporters en waren de shows goed bezocht. De mensen die toen vooraan stonden, zijn er vandaag weer bij en genieten van de gevarieerde set, waar wel onder aan de streep de focus ligt op hun debuutalbum This Is Just The Beginning. Ook is Kill Your Idols nooit vies geweest eer te bewijzen aan de bands die hun inspirerende door geregeld een aantal coversongs op hun albums en in hun sets te stoppen, vandaag was gekozen voor een snel en strak uitgevoerde Minor Threatcover. Sowieso was het tempo in de nummers hoog, waardoor de pauzes tussen de nummers door wat lang voelde, maar de band moest echt even op adem komen. Uiteindelijk werd de show op een gepaste wijze afgesloten met hun bekendste nummer Can’t Take It Away waar het aantal stagedives en sing-a-longs net de overtreffende trap ten opzichte van de goede reactie van het publiek gedurende de rest van de set, zodat de band en bezoekers met een goed gevoel gingen kijken naar de volgende band op deze lange dag.
Mijn platen- en patatuurtje zorgt er ook voor dat ik Grade2 mis. Ik hoor naderhand wel veel positieve berichten over de set van deze gasten. Binnenkort in het live circuit maar inhalen!
Het festival heeft deze editie enkele unieke shows. Een daarvan komt op naam van Death Threat, die vanavond hun enige Europese show spelen die in het teken staat van de platen Last Dayz En Peace & Security, respectievelijk 25 en 23 jaar oud. De nummers vanavond komen dan ook uitsluitend van die platen, de Combat 84 cover Violence uitgezonderd. De band staat voor een afgeladen zaal; zo vaak zijn de heren hier ook niet te aanschouwen. Het geluid is niet helemaal zo goed als bij No Turning Back, met name het gitaargeluid heeft een iets te zagerig geluid. De zang klinkt af en toe ook wat brak, maar dat hoort wel bij de stijl die de mannen spelen. Wat dat betreft werkt het wel vet als de zang gedubbeld wordt, zoals in Never Again, een van de hoogtepunten van de show. Degenen die de oude platen waarderen komen aan hun trekken. Outcast, Enuf, Old to The New.. ze komen allemaal voorbij. In totaal jaagt de band zich door een set van zestien nummers heen. Op een gegeven moment verslapt de aandacht wel een beetje, wat deels aan de muziek, deels komt omdat er achter mij een laveloos persoon knock-out gaat. De EHBO is gelukkig snel ter plaatse. Hopelijk gaat het goed met de beste man. Death Threat rost ondertussen verbeten door, om te eindigen met Dead at Birth, dat ontaardt in een chaos op het podium met alle zangers.
7 Seconds speelt op de mainstage vandaag. Niet de meest cruciale keuze, maar ik laat 7 seconds voor wat het is om nog een keer Enemy Ground te zien. Frido was er wel.
Ik heb zelf niet gek veel met metalcore, maar deze band is wel een uitzondering. Het is lastig te zeggen waarom. De lompheid en atttitude van de mannen, de nummers, de botheid in de teksten, deze band raakt wel iets bij mij. Dit is de laatste kans om de band nog een keer te zien want de heren spelen maar twee reünieshows, een in Antwerpen en deze laatste in Eindhoven. Ter ere van het afscheid heeft de band ook nog een LP Death Mask uitgebracht waar al hun materiaal op staat. Enemy Ground staat vandaag op de warzone stage. Enerzijds jammer, want wat had ik dit graag met een mokergeluid in de stronger stage willen zien. Aan de andere kant heeft het ook wel weer wat. Zo’n betonnen zwembad met lockers als aankleding voor de laatste show van deze Limburgers.
Het is vandaag weer een feest der herkenning. Een lompe nostalgische trip, van een band die opvallend soepel en strak hun nummers speelt. Zanger Joris is wel het boegbeeld van de band en jut de boel goed op, al dan niet geholpen door de mannen (en ex-leden) aan de zijkant van het podium. Het aanwezige publiek vind het allemaal prachtig. Voor het podium is het weer een tae-bo expeditie en zijn de moshers niet zachtzinnig bezig. Dat kan ook niet anders met mokernummers als Cancel The Wedding Anniversary, I Like You Best Skinless en die godhoeren harde break in Into The Urn (Stop Breathing!). Wat legt Enemy Ground hier nog een keer een overtuigende en mokerharde show neer. ‘Dit is echt de laatste keer’, zegt Joris. Kom over paar jaar nog maar een keer terug.
Dan is er ook nog Terror. De mannen rond Scott Vogel staan voor de vierduizendste keer op de planken in Nederland. Persoonlijk heb ik alleen iets met de eerste twee platen die de band uitbracht. Daarna heb ik de band niet echt meer gevolgd. Wat dat betreft begint de band voor mij wel goed met One With The Underdogs en Lowest of the Low, nummers die de tand des tijds goed hebben doorstaan. Scott Vogel is natuurlijk ook een rasperformer. Daar heeft hij de hulp van de zanger van Risk It! bij Stick Tight helemaal niet bij nodig, maar hij is vanavond weer bezig van alles en iedereen uit te nodigen om op het podium te komen. De band speelt ook het eerste nummer dat de heren ooit schreven: Life And Death.
Ik besluit nog een keer door wat platen te bladeren boven. Het mooie is, zelfs de mensen die al bladerend door platen gaan, zie je meeknikken met de groove van Overcome. Want grooven kunnen de mannen uit LA. Aan het eind wordt er echter iemand het podium opgedragen waar het niet helemaal goed mee gaat. De show wordt stilgelegd. Hopelijk gaat het goed met hem/haar. Tot die tijd hebben we wel kunnen genieten van nummers Spit my Rage, Pain Into Power en Always The Hard Way. De meeste mensen kiezen er dan maar voor om alvast naar de Revolution Stage te gaan, waar Slapshot aan zijn set begint.
Ik niet. Ik besluit weer een cruciale band links te laten liggen omdat ik nieuwsgierig ben naar het Belgische Mindwar. De band bracht dit jaar de uitstekende plaat Still at War uit. Ik ben dan ook benieuwd hoe de opgefokte hardcore van dit vijftal live over zou komen. Zanger Anthony komt keurig met zijn shirt in zijn broek het podium op.
Vanaf het begin van de set is het duidelijk: deze band heeft potentie. Niet alleen in de live performance, die is goed, maar vooral zanger Anthony is een blikvanger met zijn karatekicks en ongecontroleerde bewegingen. De band schrijft daarnaast ook nog eens hele goede nummers en hebben een goede opbouw. Regelmatig wordt er teruggeschakeld naar meer midtempo stukken, in de rauwe hardcore. Het slaat aan bij het publiek, helemaal als de band Face the Truth speelt komen de moshers wat los. Alleen, zit de sfeer er net lekker in, valt de stroom uit. Dat is best jammer, want Mindwar was bezig aan een goed optreden.
Frido was ook bij Slapshot. Het leverde een aantal fraaie kiekjes op.
Dan hebben we nog Side By Side. De band bracht in 1988 de plaat You’re Only Young Once uit, die een cultstatus heeft bereikt in de hardcorescene. De band speelt vanavond een exclusieve show. Daarom ook dat de band als een van de headliners geprogrammeerd staat. Die plaat duurt amper een kwartier, terwijl de band voor 35 minuten geboekt stond. Ik vroeg me van tevoren af wat de band met de overige minuten zouden doen. Nou, zwetsen. Want dat kan zanger Jules. Zwetsen. Sjongejonge kan die man zwetsen zeg. Hij zwetst meer dan de nummers lang zijn. Heeft hij dan ook nog wat zinnigs te melden? Nouja, bij vlagen wel. Hij heeft het over fanboys die naar hem toe gingen om te vertellen hoe geweldig mensen zijn band vonden, hijzelf geeft aan alleen maar nieuwe vrienden gemaakt te hebben met No Way. Mooi geste aan de jonge hardcoreband. Zo grapt hij over een nieuw nummer (die er natuurlijk niet is), en over de anonimiteit van het internet, waarna de Warzone cover Fuck Your Attitude gespeeld wordt. Uiteindelijk wordt natuurlijk de complete plaat gespeeld, die het laatste beetje energie uit de bezoekers wringt. Bij Backfire komt het uiteindelijk tot een chaotische reactie van het publiek los om uiteindelijk af te sluiten met You’re Only Young Once.
Ik pak een paar nummers Cock Sparrer mee maar te weinig om er iets over te zeggen. Ik besluit dan naar huis te gaan. Mooi geweest. Lange dag, veel bands, veel opgeschreven. Op weg naar de uitgang blijf ik nog even staan bij Arkangel, vind het jammer dat ik er niet meer zag. Ik heb mijn notitieblok dan al opgeborgen, maar zie wel dat de band brak, maar overtuigend en gemeen klinkt. Onder leiding van gitarist Kirby (inmiddels in vierhonderd bands) en zanger Baldur.
(Cock Sparrer)
(Arkangel)
Terwijl het festival nog doorgaat gaat er weer wat mis met de NS waardoor ik weer allerlei constructies moet verzinnen om thuis te komen. Ik had beter nog even kunnen blijven, want het was geen straf om vandaag op Revolution Calling te zijn. Integendeel. Het festival was uitstekend georganiseerd, de bands waren goed, de entourage was goed. Zoals ik in de eerste alinea al beschreef is Revolution Calling veel meer dan een hardcorefestival. Het is een ontmoetingsplek voor gelijkgezinden. Revolution Calling bevestigt zijn naam als een van Europas beste hardcore festivals.
Martijn kondigt nog even de nieuwe datum van volgend jaar aan. Degenen die de Tales From The East podcast luisteren wisten die al: 23 november 2024 zal er een nieuwe editie zijn. Onder andere Unbroken en CIV zijn hiervoor al bevestigd. Tot dan!
Datum en locatie
25 november 2023, Klokgebouw, Eindhoven
Foto's:
Frido Stolte (The View Photography)
Link: