Zondag
Aan het italiaanse Die! de taak de laatste dag van Ieperfest te openen.
Na de heftige avond hiervoor hebben nog maar weinig mensen hun weg naar het terrein gevonden.
Diegene die wel aanwezig zijn krijgen een heerlijk potje skatepunkcore voorgeschoteld wat goed is voor de eerste ochtenddives.
Een goede wekker voor de camping om wakker te worden.
Het belgische Ashema mag het wat later voor een iets uitgebreider publiek proberen.
De metalhardcore doet me heel erg denken aan het franse Black Bomb A.
Het belgische gezeldschap heeft ook 2 zangers waarvan de een de hardcore stem voor zijn rekening neemt en de ander de grunts.
De band doet het leuk en speelt redelijk maar ondanks het grotere publiek blijft de respons minder dan bij de italiaanse opener van vandaag.
Na Ashema de beurt aan het volgende belgische gezeldschap.
First Allience wist mij op CD heel erg te overtuigen en keek dus erg uit naar hun optreden vandaag.
De band is bekender bij het publiek en weet de breakdown hardcore overtuigend met een intense liveact neer te zetten.
Door het slechte geluid en de ‘gastoptredens’ die in mijn ogen niet veel toevoegde viel de vette show alleen een beetje in het water.
Zonde maar zeker in de gaten houden.
Minus45Degrees wordt in eigen land (ook België) gezien als ‘de nieuwe orginele ontdekking’.
De band mixt noise met screamo en gebruikt voor het eerst van alle bands dit festival een cleane zang die nog niet eens zo vervelend klinkt.
De band mist alleen een stageact waardoor het kijken naar de band op den duur een beetje gaat vervelen.
Ook mis ik heel erg de communicatie met het publiek.
Door deze factoren valt de show een beetje in het niets ondanks het heerlijke spel.
Het duitse Clobberin Time werd op het laatste moment nog toegevoegd aan het festival.
Ook deze paar flinke kerels hebben last van slecht geluid.
De hard-in-your-face hardcore wordt redelijk gespeeld maar weet het publiek totaal niet te overtuigen.
Daarbij lult de zanger allemaal onverstaanbare dingen tussen de nummers door en weet ik niet zo goed wat ik hier mee moet.
Six Ft Ditch is de enige engelse band van vandaag.
De heren maken een lekker potje old school hardcore waar maar weinig orginaliteit in te vinden is.
De zanger heeft ook nog eens een ‘lekkere’ hardcore attitute die het publiek flink weet op te zwepen.
Hierdoor onstaat één van de hardste moshpits van het hele festival en zelfs een flink aantal dames wagen zich daarin vandaag.
Misschien weinig orgineel maar wel verschrikkelijk bruut.
Één van de bands waar ik al het hele festival naar uitkeek was het australische Parkway Drive.
Hun debut CD Killing With A Smile draait heel erg veel rondjes in mijn CD speler en ik krijg maar geen genoeg van de metalcore van de vijf heren.
De band heeft heel erg veel afgekeken bij bands als Killswitch Engage (waarvan gitarist Adam D. hun plaat heeft geproduceerd) en Unearth en dat is te zien aan hun stageact.
De eerste stageact die mij echt volledig overtuigd door het gegooi van de gitaren en het constant afstaan van de microfoon voor de sing alongs.
Dit heeft zijn uitwerking op het publiek want verder in de set komt het steeds meer los.
De band staat na elk nummer met open ogen een een dikke lach op het gezicht het publiek te bedanken.
Dat de wachtrij bij hun merchstand na de show een wachtijd van 20 minuten bedraagd zegt denk ik genoeg.
Het eerste wat mij opviel bij Remembering Never was dat de zanger van Parkway Drive ook in de moshpit zijn dansjes uitvoerde.
Het volgende wat me opviel was het verschrikkelijk goeie geluid dat de band had.
De zanger heeft echt een verschrikkelijk brute strot en de gitaarmuur blaast je helemaal weg.
Ondanks dat de band wat minder bekend is bij het grote publiek staat het toch helemaal vol en lijkt iedereen te genieten van deze amerikanen.
Een heel klein smetpuntje aan het verder heerlijke optreden was de cleane zang van de zanger die niet altijd even lekker klonk.
Dan is het de beurt aan mijn favoriete hardcore band Rise And Fall.
Deze vier belgische heren doen het de laatste tijd erg goed en spelen veel grote shows.
De shows van deze heren zijn altijd hard, strak en heel intens.
Ook vandaag was dat niet anders, de band gaat meteen hard van start met Forqued Tonques.
De zanger is vandaag zelfs zo enthousiast dat hij na elk nummer naar adem snakt.
De band en het publiek maken alles gelijk met de grond en is dit voor mij het meest intense en beste optreden van heel Ieperfest 2006.
Wat een band!
Voor Shai Hulud dan de taak dit optreden te verbeteren.
Vroeger had de band altijd een nederlandse zanger in de gelederen maar toen hij vertrok besloot de band er ook mee op te houden.
Sinds maart 2006 is de band weer bij elkaar met een nieuwe zanger en krijgen ze overal lovende kritieken.
Ook vandaag wordt de metalcore/hardcore van deze band goed ontvangen.
Helaas voor de band had waarschijnlijk het publiek al hun energie er al uitgegooid bij Rise And Fall en bleef de respons vrij tam.
De band had het geluid wel aan hun zijde en wisten een strakke set en een goede indruk achter te laten.
Blij dat ze weer terug zijn.
Door het uitlopen van de tijdschema ben ik helaas genoodzaakt de set van Maroon te missen.
Na wat navraag bleek de band een goeie set afgeleverd te hebben die helaas leterlijk in het water viel door enorme hoosbuien.
De meeste festivalgangers schenen zich hier niks van aangetrokken te hebben en schijnt er een goeie moshpit in de regen gemaakt te zijn.
Als de band net zo goed speelde als mijn laatste ervaring met ze in het voorprogramma van Strapping Young Lad hebben ze een goeie afsluiter voor de zondag gehad.