Zaterdag
Na een betere nachtrust dan de avond ervoor sta ik om 8 uur alweer naast mijn auto.
Dat is dus even wachten voordat het gehele gebeuren vandaag weer van start gaat.
Na wat boodschapjes gedaan te hebben bij de Aldi begeven wij ons richting het terrein.
Hier krijg ik links en rechts wat negatieve verhalen te horen over Rumble In Rhodos en ben dan een beetje opgelucht over het feit dat ik ze gemist heb.
Voor mij wordt het uit Ypres afkomstige The Boss dus de eerste band op de zaterdag.
De band maakt old-school hardcore en slaat meteen in als een bom.
De band heeft helaas te kampen met middelmatig geluid waardoor de act niet helemaal lekker uit zijn vel komt.
Hier kan de band natuurlijk niet veel aan doen en slagen erin toch een lekker feestje te bouwen.
Blood Redemption is één van de bands uit de H8000 hardcore scene.
Om eerlijk te bekennen had ik hier nog nooit van gehoord en na wat navraag bleek het te gaan om de postcode waar al deze hardcore bands vandaan komen en dat dit in der loop van de jaren is uitgegroeid tot één van de grootste scenes in europa.
De bandleden zijn individueel alweer 15 jaar bezig met muziek maken en op technisch vlak is dat inderdaad wel te zien.
De stevige metalcore die de band maakt slaat alleen wat lichtjes aan op het publiek waardoor de respons erg lauwtjes blijft.
De band mag in ieder geval in de toekomst wat meer afwisseling brengen in de muziek want de twintig minuten duurende set klinkt allemaal wat te eentonig.
Ook aan de stageact mag er wel gewerkt gaan worden.
Niks speciaals dus maar een leuk opvullertje.
Vandaag staan er veel bands gepland die niet zo nauw staan met de hardcore/metalcore.
Ook het belgische Officer Jones And His Patrol Car Problems is een beetje een vreemde eend in de bijt.
De band heeft een heftige stageact waardoor de aandacht er op die manier bijblijft maar het publiek wist niet zo goed wat ze met deze chaos aanmoesten..
De stijl van de band is het beste te omschrijven als The Dillinger Escape Plan-chaoscore.
Niet verwonderlijk dat deze band eerder al met hiervoor genoemde het podium heeft gedeeld.
Aan het duitse Zero Mentality de klus het publiek weer in beweging te krijgen.
En dat luktte ze met gemak.
Veel mensen waren naar Ieper afgereisd om deze band te zien en tijdens de eerste noten was het al chaos.
De nodige stagedives, singalongs waren bij het eerste nummer alweer een feit.
De band speelde strak en hadden het geluid erg aan hun zijde.
Door de enthousiaste zanger wist de band een feestje te bouwen.
Waarom speelde ze zo vroeg en zo kort?
Omdat wij vandaag hadden besloten te gaan barbecuen (lees de reden in het sfeerverslag) moest ik de bands Sunpower, Black Friday 29 en PN missen.
Het schijnt dat ik niet al teveel gemist heb en ben blij dat ik na wat buikkrampen Settle The Score kan gaan kijken.
Door een enorme hoosbui begint de band wat later dan gepland maar dat heeft het enthousiasme er niet minder op gemaakt.
Door een gigantisch grote plas is de moshpit wat kleiner dan normaal bij deze band geweest zou zijn maar het feest is er niet minder om.
De band is hard en maakt ondanks het slechte weer er een geweldig feestje van.
Weer een heerlijke band leren kennen!
Het volgende gezeldschap ligt met hun screamo/mathcore ook in het straatje van The Dillinger Escape Plan.
Mijn ervaring gister bij Textures en eerder vandaag bij Officer Jones And His Patrol Car Problems zeiden me dat het hier wat rustiger zal blijven qua respons.
En helaas voor het duitse The Ocean was dat inderdaad het geval.
Ookal had de band een strakkere en hardere set dan de twee hiervoor genoemde wist de band het publiek niet volledig te overtuigen.
De enige die alle aandacht naar zich trok was de percusionist die met een cirkelzaag op een bekken aan het slijpen was waardoor er flink wat vonken onstonden.
Als je dan later in de set van iemand hoort dat hij weer zit te wachten todat de percusionist de cirkelzaag act weer gaat doen zegt dat mij genoeg.
Een goeie band maar gewoon verkeerd geprogrameerd.
En dan zet je een band als 100 Demons na een wat tegenvallende act.
Misschien aan de ene kant wel een goede keuze.
De grote plas die eerder is ontstaan ligt er helaas nog steeds maar dat houdt het publiek nu niet meer tegen.
Een gigantisch grote moshpit in de plas is een feit als de band het podium betreed.
De band speelt overtuigend en hardstikke hard, het is tevens ook de eerste band waar aan het einde ‘we want more’ geroepen wordt.
Ze geven het publiek weinig rustmomenten en dat is later in de set ook te merken aan de stem van de zanger.
Het brullen blijft hij geweldig doen maar de nummers aankondigen gaat niet zonder een overslaande of wegvallende stem.
De band heeft het podium al gedeeld met de grootste hardcore namen van de wereld en na mijn ervaring van vandaag schrijf ik ze bij in die top.
Weer een geval van slechte programmering is MDC uit amerika.
Deze band is veels te punk voor mij (dit festival) en daarbij hebben ze ook nog te doen met slecht geluid.
De punk slaat niet aan en de band lijkt er weinig zin in te hebben.
Zonde van mijn tijd.
Hetzelfde als bij 100 Demons speelt Liar na een mindere act.
Deze vijf belgen zijn in eigen land erg populair en geven vandaag hun laatste show aan het internationale publiek.
Grote drukte dus al voor het podium ruim voor het optreden van start gaat.
De plas is inmiddels weg en de band staat klaar om van start te gaan.
Aan het feit dat de moshpit al is begonnen zonder maar iets gedaan te hebben bewijst maar de populariteit.
De band blaast hun hardcore zo hard als ze kunnen het terrein op en geeft alles op alles om een geweldige show te geven.
Als je vooraan stond had je het waarschijnlijk niet makkelijk met de vele stagedives.
De microfoon van de zanger zit ook regelmatig in iemands strot en de gitaristen wagen ook een aantal stagedives.
Tijdens een van de laatste nummers wordt het singalong gehalte zelfs zo hoog dat de pile-up vanaf de grond, via het voorpodium tot boven het normale podium uitkomt.
Wat een gekte, wat een chaos en wat een show, een betere afscheid kan een band zich niet wensen en het wordt een zware klus voor de twee laatste bands van de dag om dit te verbeteren.
Mocht je dit gemist hebben ben je verplicht de DVD te kopen die deze avond is geschoten.
Ook het noorse post-hardcore/screamo bandje JR EWING is bezig aan hun ‘european farewell tour’.
De post-hardcore/screamo slaat aan bij het publiek en het publiek gooit opnieuw een bak energie de dansvloer op.
Ondanks het betere en strakkere spel red de band het qua respons en populariteit niet bij het hiervoor spelende Liar maar laten ze zich niet kennen.
Een heerlijke 45 minuten die voor mij te snel voorbij gingen.
En dan speel je als laatste op de avond na twee bands die bijna alle energie uit het publiek heeft getrokken.
Op het eerste gezicht een zware klus dus voor het amerikaanse Sworn Enemy.
Door het super vette geluid en de intense en brute liveshow trekt de band toch al het laatste energie uit de bezoekers en onstaan er op alle denkbare plekken grote moshpits.
Tussen de nummers door vraagt zanger Sal nog wel om de maar liefst vijf moshpits tot één te verenigen en dat lukt aardig.
Vanaf het podium tot de geluidstoren wordt het één slachtveld.
Op CD trekt mij deze band helemaal niet maar de liveshow overtuigde mij voor de volle honderd procent.
Wat een avond!