Heidenfest
Vrijdag 7 november 2008, Waerdse tempel, Heerhugowaard.
Een doodgewone vrijdagavond in november is uitgekozen door vele organisatoren in Noord-Holland om eens een flink portie metaal op het programma te zetten. Mijn keus viel uiteindelijk op de folkmetal tour die onder de naam Heidenfest de concertzalen in Europa onveilig maakt.
De Heidenfest tour heeft een festival-achtige opzet waarin op één avond zo’n acht bands speelgelegenheid krijgen. Dat is best wel veel en bands krijgen dan ook maar heel kort de gelegenheid om hun kunnen te demonstreren.
Vandaag doet de tour dus de Waerdse Tempel in Heerhugowaard aan. Right in the middle of nowhere bij deze groeigemeente in de polders ligt dit behoorlijk nieuwe podium. Niet echt het idee van oer-Hollandse gezelligheid, een betonnen bak met weinig opschmuck in het grasland. Maar effectief is het wel, klachten van omwonenden zal je, zelfs als Primordial speelt, niet snel krijgen en alles zit er op en aan. Toch word ik er niet heel warm van, maar ieder podium dat metal wil programmeren is er één, nietwaar?
De Heidenfest tour hinkt een beetje op twee gedachten en ik heb dan ook het gevoel dat het geheel niet helemaal uit de verf komt. Men probeert twee soorten folk metal met elkaar te combineren. Aan de ene kant is daar de wat feestelijke pure folk metal, waarvan Finntroll en Eluveitie exponenten zijn en aan de andere kant is daar de meer intense, harde minder traditionele muziek van onder anderen Thyrfing en Primordial. Het gaat niet echt goed samen. Het grootste deel van het publiek dat is gekomen om een feestje te bouwen staat wat verdwaasd aan de kant bij het overige muzikale geweld en andersom kijken de liefhebbers van het hardere genre enigszins verbaasd naar de hossende meute bij onder anderen Eluveitie. Bovendien is de speeltijd bij sommige bands wel heel erg kort.
Maar goed, er spelen wel grote namen en iedereen komt toch wel aan zijn trekken. Bovendien is er drank voor handen en muzikale vrienden genoeg om de ervaringen mee uit te wisselen.
Om half vijf speelt de eerste band en pas om acht uur is er wat te eten te krijgen, dat is wel een beetje jammer als je ook je eigen eten niet mee naar binnen mag nemen. Het zorgt bovendien ook voor lange rijen wachtenden na achten, maar het patatje smaakt er wel des te beter door.
Al met al heb ik een gezellige avond gehad en leuke muziekjes gehoord. Mijn dochter Dieuwertje was mee gegaan ter ondersteuning en ik, Remi Peterse, mag voor jullie de teksten schrijven. Omdat onze fotografen elders actief waren stelt Bert van Metalshots wat foto’s ter beschikking om dit artikel te verfraaien, waarvoor onze dank.
Links: