Zondag 3 april 2005
Blijkbaar waren de betere of bekendere bands op zondag neergezet, of het was vanwege het feit dat Fates Warning (eindelijk) weer eens in Nederland speelde, maar het bezoekersaantal leek ten minste ergens op vandaag. Mensen voor de deur die wachten tot ze erin mogen, veel zwart op straat. Zo hoort een concert er uit te zien en dan hopelijk volgend jaar op beide dagen.
Maar goed, de aftrap werd vandaag gedaan door de Neerlandse band Synergy
Protocol. Mij niet geheel onbekend. Er moet wel even bij vermeld
worden dat het het eerste echte optreden van deze band was en dan meteen op Headway,
best een leuke start zou ik zo zeggen. Synergy Protocol maakt progresieve metal,
stevig en melodieus. Veel raremaat soorten en breaks. Het geheel kwam wel wat
rommelig over en met name het laatste nummers leek bijna te stranden. Dat neem
t niet weg dat de nummers lekker klonken, de zangeres kwam nog wel wat onzeker
over qua houding en zang. Maar al met al wel een band met mooie composities en
uitgesponnen nummers.
De mannen van Symmetry bliezen me aardig omver. Met
behulp van neerlands beste gitarist Mr. Coenen zette deze jongens een verdomd
strakke set neer. Vette progresieve metal, geen toetsen, gewoon metal! Meestal
pakken de bassisten een fretloze bas bij een ballad. Bij Symmetry roste hij de
hele set lekker mee op zijn fretloze bas. Aangenaam om te zien. Ook de zanger
wist behoorlijk te overtuigen. Een geweldige stevige strot die perfect paste bij
de snelle technische metal van deze band. Een band met een behoorlijke attitude.
Daar hou je van of niet, ik heb me prima vermaakt bij deze jongens.
Vervolgens was het duitse Junkfarm aan de beurt. Slechts
drie beklommen het podium. De baspartijen nam de toetsenist voor zijn rekening.
Ik weet niet of ze dat altijd al zo doen, maar af en toe miste ik de bas wel.
Junkfarm maakt progresieve metal met een wat funky inslag. Af en toe ook wat Rush
achtigs. Maar wel goed inelkaar stekend en gebracht. De Frontman (zanger/gitarist)
probeerde in zijn gebrekkig Nederlands ons toe te spreken wat ik persoonlijk altijd
erg waardeer als iemand die moeite neemt. Enig irritante was wel dat deze meneer
letterlijk tussen elk nummer zijn gitaar moest/wilde stemmen. Dat haalt de vaart
behoorlijk uit de show. Geluid was ook hier (net als by Symmetry overigens) bijzonder
vet. Verder was het spel van alle drie bijzonder goed en aangenaam om naar te
luisteren.
Tijdens de break me laten afzetten om voor 4 euro een broodje met hete kip (wel
errug lekker, want later toch nog maar een gekocht) te nemen. Gelijk even de clinic
van Joost van den Broek (After Forever/Ayreon/ex Sun
Caged) meegepikt. Erg lekker om Star One weer voorbij te horen komen en damn Joost
wanneer komt er een soloalbum uit van je. Ik was erg onder indruk van zijn eigen
composities. Mooi ingenieus ambient-achtig doch vet. Hopelijk klopt er eens een
labeltje aan zijn deur.
De mannen van het Amerikaanse Prymary had ik de week
ervoor al ontmoet en ik was bijzonder nieuwsgierig hoe dit zou klinken op het
podium. Dankzij Joost van den Broek kon er toch gespeeld worden nadat bleek dat
de toetsen van Prymary de reis toch niet overleefd hadden. Toch hebben de jongens
zich hier niet door van slag laten brengen en kregen we een potje progresieve
metal van bijzonder hoge kwaliteit te horen. Ik was erg onder indruk van deze
muzikanten, met name een bassist die zo’n beetje alle trucks uithaalde die een
bassist hoort te kennen. Slappen, volle accoorden, tappen, plukken, etc. De drummer
ondersteunde vocaal de krachtige leadzang hier en daar. Deze had even een nummertje
of twee nodig om goed in te komen maar overtuigde daarna bijzonder aardig. De
nummers waren stevig en af en toe behoorlijk ingenieus. Het deed me wat aan Symphony
X en Dream Theater denken hier en daar. Hun CD komt waarschijnlijk halverwege
dit jaar uit en hopelijk zien we ze dan nog een keer terug, want dit smaakte absoluut
naar meer.
Toen was het de beurt aan Last Crack, eveneens uit de
States afkomstig. Als ik je vertel dat ik de eerste drie nummers gewoon kon meezingen
omdat ik meer dan tien jaar terug (ik praat dan over 1991) de CD al eens op een
bandje (ja, casette) heb gehad, zou je me bijna niet durven geloven. Toch is het
zo en klonken ze deze avond exact zo als dat ze in mijn geheugen gegrifd stonden.
Vette rock, bijzondere drumpartijen en zeer tegendraadse zangpartijen. Dat is
Last Crack. Pearl Jam meets Tool. Zo kan ik het het best omschrijven. Het progresieve
zit hem bij deze band in de ritmesectie en de zang. De gitaren maken het juist
weer wat grungerock achtig. Al met al een heel bijzondere combinatie en net zo
krachtig neergezet als ruim tien jaar terug. Ik meen echt dat die gasten indertijd
hun tijd wat ver vooruit waren. Misschien op deze avond een beetje vreemde eend
in de bijt, maar wel een hele welkome.
Ja, en toen werd het echt druk in de zaal. De meeste mensen waren blijkbaar toch
echt voor Fates Warning (of misschien toch ook een beetje
voor gastdrummer Mike Portnoy) gekomen. Fates Warning speelde dit keer zonder
toetsen en met oud gitarist Frank Aresti. Zodoende kwam ook veel van het stevigere
werk voorbij wat mijn inziens absoluut niet vervelden was. Ray Alder begon bij
het eerste nummer al te roepen dat het publiek beter zijn best moeten doen en
dat ze het zwaar hadden omdat ze 6 uur achter elkaar geoefend hadden de dag ervoor.
Dit laatste was overigens wel te horen aan zijn stem, die niet in optimale conditie
was. Maar goed, de zaal kwam aardig los en Ray vervolgens ook. He, voor wat hoort
wat. Ik vond Frank Aresti wat prompt verloren aan de kant staan staan, Jim Matheos
is een geweldige gitarist maar daar straalde echt niks van uit vanavond. Maar
ja, damn dit is Fates Warning en rocken kunnen ze. Dat bleek ook vanavond. En
met Mike Portnoy achter de kit kreeg het nog wat meer vuur mee. Een verrassend
stevig optreden denk ik voor een band als Fates Warning en een met recht hoofdactwaardig
optreden.
Conluderend kan ik zeggen dat dag twee gewoon een top dag was. De bands lagen allemaal redelijk op 1 lijn qua muziekstijl. Dit was op de eerste dag niet zo. Door de uiteenlopendheid van de bands was het wel een leuke dag, maar kozen toch veel mensen voor dag twee. Misschien volgend jaar op dag 1 symfo en rock en op dag twee prog en metal. Misschien werkt dat. Hoe dan ook voor mij was het een geslaagd weekend, veel leuke bands gezien en mensen ontmoet.
Ik zeg tot volgend jaar maar weer.
(en hopelijk speel ik er dan zelf 😉
Mad Maikie