Hard And Heavy
7 oktober, 2012, Lucky en co, Rijssen
Op zondag 7 oktober traden in Lucky en co. Te Rijssen acht bands op onder de naam Hard And Heavy.
Forsaken World uit Frankrijk mag vanmiddag het spits afbijten. Ze beginnen drie minuten te vroeg voor een handjevol aanwezigen. De mensen die later komen missen in mijn ogen een goede dagopener. Hun black/death komt goed uit de verf, mede door de prima sologitarist en soms verrassende wendingen en breaks. De zanglijnen komen soms wat eentonig over maar dat is eigenlijk het enige minpunt. Tegen het einde van de set wordt een introtape gestart waarop akoestische gitaren te horen zijn. De solo wordt live meegespeeld en dat geeft een origineel effect.
Verder valt op dat de band een goed geluid heeft en de lichtshow wordt ten volle gebruikt. Dat laatste punt geld trouwens voor alle bands.
Dead Beyond Buried mag hierna aantreden. Zij maken death metal van-het-niet-boeiend soort. De nummers lijken onderling weinig van elkaar te verschillen en zijn niet herkenbaar genoeg. Het helpt natuurlijk ook niet als je cd pas daags na het optreden het levenslicht ziet. Ondanks pogingen van de zanger om het publiek mee te krijgen lukt dat niet. De zaal geeft aan het eind van elk nummer een beleefdheidsapplaus en wacht daarna gelaten het volgende nummer af. De drums staan veel te hard in de mix en de statische presentatie van de band komt niet over. Ik denk dat Dead Beyond Buried geen zieltjes gewonnen heeft vandaag.
Eindelijk heb ik de kans De Profundis eens live aan het werk te zien, hoewel het niet veel scheelt of ik had het begin gemist want ze beginnen een minuut of tien te vroeg.
De Profundis zet een prima set neer waarbij oud en nieuw werk wordt gespeeld. Twee nummers van de nieuwste cd The Emptiness Within komen voorbij en die komen vandaag prima uit de verf. De band heeft er duidelijk zin in en de zaal stroomt langzaamaan vol maar blijft wat passief hetgeen de zanger hardop doet afvragen of men in Rijssen op zondag liever naar de kerk gaat dan een concert te bezoeken. Een hoofdrol wordt opgeëist door bassist Arran Mcsporran die op een zes-snarige bas speelt en de kunst van het tappen en soleren verstaat. Hij heeft de uitstraling van Steve DiGiorgio en behandelt zijn bas als solo-instrument zoals Cliff Burton dat ook kon.
De volgende die de planken op mag is het Duitse Cripper. Wat mij betreft is dit de verrassing van de dag. Cripper heeft een iets langere ombouwtijd nodig omdat de drummer zijn eigen kit neer wil zetten. Tijdens de soundcheck draait de huis-DJ gewoon een portie death metal door en ik houd mijn hart vast voor het zaalgeluid wat dit moet opleveren. Blijkbaar zitten er vakmensen achter de knoppen want met het geluid is helemaal niets mis.
Frontvrouw Britta Görtz is een echte blikvanger met haar lange aankondigingen weet zij de sympathie van het publiek op te wekken. Ze beschikt verder over een prima en herkenbare strot die perfect past bij de thrash-muziek van onze oosterburen. De eerste voorzichtige pit wordt ingezet en vooraan komen de eerste headbangers van de dag los. Afsluiter Fuck You klinkt, ondanks de puberale titel, toch volwassen en heeft een herkenbaar refrein. Als je net als ik voor het eerst kennismaakt met Cripper : checken die cd.
Izegrim bewijst me hun vorige release Code of Consequences dat ze bij de top van Neerlands’ thrash bands horen en ze staan dan ook volkomen terecht op de bill vanavond. Ook Izegrim heeft er zin in en frontvrouw Marloes doet goed haar best het publiek bij de show te betrekken en dat lukt heel goed. Ze zegt blij te zijn eindelijk eens in Lucky te staan en dat nog wel op zondag. Als daar een welgemeende God-verre-domme achteraan volgt, staat het publiek natuurlijk aan Iezegrims kant.
Tijdens Fade Into Obscurity begint vooraan de eerste serieuze pit.Izegrim is goed op elkaar ingespeeld en de spelvreugde spat ervan af. Vandaag is het laatste concert van deze tour en er worden een aantal mensen uitgebreid bedankt. Een mooi afsluiter van een goed verlopen tour.
De death metal veteranen van Immolation zijn daarna aan de beurt. Zanger Ross Dolan weet met zijn spontane aankondigingen het vuurtje moeiteloos op te stoken en als Immolation daarna het titelnummer van meest recente wapenfeit Majesty and Decay op de zaal afvuurt is het feest compleet. De bandleden bewegen niet overdreven veel maar op een of andere manier komt dat de sfeer van het optreden wel ten goede. De band is na 5 weken intensief touren in bloedvorm en dat is goed te horen. Opnieuw is het geluid prima en dat is bij een band als Immolation essentieel. Als publieksfavorieten Into Evelasting Fire en afsluiter Dawn of Possession worden gespeeld, kan er weinig meer misgaan.
Onslaught is stiekem de band waar ik het meest naar uitkeek omdat ze met The Force en Power From Hell natuurlijk een paar klassiekers op hun naam hebben staan. Nadat er een luchtalarm door de zaal heeft geklonken begint de band aan een uitstekende set. De ene na de andere thrash klassieker schalt daarna door de boxen en Metal Forces wordt opgedragen aan een crewlid die vandaag de kaarsjes op zijn verjaardagstaart mag uitblazen.
Zanger Sy Keeler gunt de rest van de band de spotlights want tijdens instrumentale stukken en solo’s verdwijnt hij vaak even naar de zijkant. Onslaught speelt een klein uur en na afloop heb je het gevoel alsof er een bulldozer over je heen is geraasd. De band speelt op een letterlijk oorverdovend volume wat wel goed past bij de furieuze riffs. Tegen het einde van de set komen de bandleden van Izegrim en Cripper het podium op verkleed als jaren’80 glamrockers. Onslaught is zichtbaar verrast en dit lijkt de sfeer van deze tour aardig weer te geven.Onslaught sluit af met Power From Hell en de belofte om snel weer langs te komen waarna de enige toegift van de dag volgt.
Marduk speelt voor de tweede keer in anderhalf jaar tijd (de vorige keer was Elsrock 2011) in Rijssen. Op zich best opmerkelijk omdat de band nou niet bepaald bekend staat om zijn gospel – teksten. Sterker : als ik me goed herinner sloten ze Elsrock af met Fistfucking God’s Planet.
Voorafgaand aan het optreden klinkt een introtape van een kwartier waarop Gregoriaanse zang staat met een soort lage zoem erdoorheen. Er ontstaat, in combinatie met het sfeerlicht op het podium, een naargeestige sfeer die goed past bij hetgeen Marduk uitdraagt.
Wanneer de zaallichten verder doven en de band van start gaat met Serpent Sermon, gevolgd doorNowhere, No-man, Nothing blijkt dat Marduk last heeft van geluidsproblemen. Sowieso staat het volume een stuk lager dan tijdens hun voorganger maar regelmatig bromt er iets in de bas. Na een nummer of drie is dat euvel gelukkig verholpen.Marduk kan putten uit een rijke muzikale historie en de komt aan bod middels The Black Tormentor of Satan en het nog oudere On Darkened Wings . De lange pauzes halen de vaart behoorlijk uit de set. Of het nou hierdoor komt, of door het feit dat Marduk de laatste band van vanavond is, het publiek komt murw gebeukt over. Alleen de die hard fans staan vooraan en reageren enthousiast op Mortuus en de zijnen. Deze fans krijgen dan wel het demonummer Within The Abyss voorgeschoteld. Een leuke en welkome verrassing op de toch al prima setlist. Na nog geen uur spelen sluit Marduk af met For Belial en komt er een abrupt einde aan de eerste editie van Hard And Heavy.
Laten we hopen dat Hard And Heavy een terugkerend festival wordt met een volgende keer iets meer bezoekers. De foto’s zijn gemaakt door Metalshots