Gimme Shelter Festival 2013
zaterdag 29 juni, Poppodium Underground Lelystad
Festivals verregenen al vaak, en het weer in Nederland lijkt er met het jaar alleen maar slechter op te worden. Dan kun je net zo goed binnen blijven. Dat was althans de gedachte achter het festival Gimme Shelter, vermoedelijk vernoemd naar het Rolling Stones-nummer, dat zo ongeveer als enige festival in Europa regen, regenkleding en een gehavende partytent op zijn affiche afbeeldt. Een leuk, kleinschalig gebeuren, en een goed voorbeeld van hoe poppodium Underground te Lelystad de laatste jaren keihard zijn steentje aan het bijdragen is aan het verbeteren van het imago van deze stad. Er staan regelmatig leuke en verrassende artiesten, en zaterdag 29 juni was daarop geen uitzondering.
Er moet wel bij gezegd worden dat de helft van het festival draaide om “de camping”, een klein zaaltje waarin akoestische acts aanschouwd konden worden. Een leuk concept, al helemaal in combinatie met de leuke aankleding van de zaal, maar er wordt hier geschreven voor zware metalen, niet voor kampvuurhout. Dus wij richten onze aandacht op de “grote” zaal, waar het Rotterdamse Hausmagger opent. De meest sleazy, vunzige rockband van Nederland laat zichzelf kennen. Met lekkere nummers met het kenmerkende donkere sfeertje, gezongen met het beste Rotterdamse accent dat je voor je band zou willen uitkiezen. 
Dit accent past als gegoten bij Fijne Vent, Man in de Metro en andere nummers, die perfect zijn om het publiek een beetje in de stemming te brengen. De liefde wordt uitgebreid bezongen vanuit alle denkbare standpunten, soms luchtig maar meer dan af en toe in wat minder nette termen. Al met al is het een leuk optreden, niet qua muzikale vernieuwing, maar wel qua flauwe humor (moppentappen staat ook op de setlijst), gedichtjes over befkampioenschappen en duistere rockmuziek. Zo is het optreden toch met afstand het meest gevarieerde optreden van de avond. Dat moet ook wel, mompelt zanger Ted “Rembo” Hausmagger – volgens de website ex-TV-ster, freelance steno-dichter en wanna-be gymnastiekleraar – tussendoor, “anders krijgen jullie geen subsidie.”
Na ruim een half uur 45-toeren-disco die aanvankelijk leuk is maar toch verrassend snel verschrikkelijk irritant wordt, volgt Mozes and the Firstborn. De Eindhovense rockband wordt alom geprezen vanwege de nostalgische vibe (denk jaren zeventig) die de muziek uitstraalt. Je staat ook niet voor niets bij De Wereld Draait Door. Of dat nu positief of negatief is laat ik in het midden. Soms zijn wat snellere, pittigere stukken te horen, en op die momenten komt de band het meest tot leven. In de overige songs, die soms toch wel lijken op nummers waarvan je blij was dat je ze nooit meer op de radio hoort, lijkt het allemaal een beetje op elkaar. Heel veel enthousiasme is er tijdens deze nummers vanuit de band niet, maar muzikaal zijn ze ook weer niet fantastisch. Wat mij betreft reden om er wat meer pit in te gooien bij het volgende optreden. De muzikale kundigheid en kennis zijn er, en de passie voor bepaalde uit het oog geraakte genres ook. Nu nog deze elementen omzetten tot een echt goed optreden.
Wie die les niet geleerd hoeft te worden is John Coffey. De band wordt nog ingeleid, maar de weinig rock-uitstralende presentator kon beter op de camping gaan staan. John Coffey kondigt zichzelf wel aan. 
De Nederlandse band is sinds het debuutalbum Vanity (2009) flink aan de weg aan het timmeren, met een nieuwe opleving na de release van het tweede album Bright Companions (2012). Toch ligt de echte kracht van deze band op het podium. En met “echte kracht” bedoel ik echte kracht. Zoveel energie als er loskomt, alleen al bij de eerste twee nummers, daar kunnen we spontaan de bouw van een nieuwe kerncentrale om afblazen. Zou het komen door die epische snorren die een meerderheid van de bandleden op zijn gezicht heeft? Ik weet het niet, maar dit is rock & roll in optima forma, al liggen de hardcore-invloeden niet heel ver om de hoek, wat dat betreft doet de band wat aan het Noorse Kvelertak denken.
Het publiek gaat er in ieder geval dolenthousiast in mee. Zelfs de band lijkt onder de indruk, zo blijkt wel wanneer de gitarist met waarderende toon toegeeft dat dit hun beeld van Lelystad toch wel heeft veranderd. Er wordt ook op ieder nummer een – relatief aan de zaalgrootte – flinke pit ingezet, en het aantal crowdsurfers is niet op één hand te tellen. Er wordt volop meegeschreeuwd met volbloed rocknummers als Vanity en Romans, en de Nirvana-cover Breed doet het al helemaal goed. De band zelf speelt niets wat op grunge lijkt, maar wat voor subgenres de band speelt is eigenlijk helemaal niet interessant. Dit is gewoon rock & roll. Inclusief springende bandleden, kapotte plafondpanelen en dus een hoog gehalte crowdsurfing. Muzikaal is het zeer degelijk, niet eens zo enorm fantastisch, maar de presentatie, het enthousiasme, de uitstraling, het maakt het allemaal compleet. En daarmee ook de avond. Wat mij betreft mag er gewoon een 2014-editie van dit geslaagde indoor-outdoor-festival komen!
Links: