Op dag 2 kunnen we al de nodige conclusies trekken. Ook dit jaar is Desertfest in Antwerpen volledig uitverkocht, maar toch blijft de sfeer gemoedelijk. Het formaat van Trix is prima en overzichtelijk, zodat je zonder al teveel moeite mensen kan terugvinden en ook tijdens concerten nog een zaal binnen kan lopen. De binnentuin met cocktailbar en heerlijke eetgelegenheden draagt ook zeker bij aan de goede sfeer op het festival. Een Zware favoriet, naast diverse bands, is Lulu. Wat een heerlijke gerechten van de Naga-stam uit Noord-India schotelt zij ons voor.
Om de aftrap van Desertfest dag 2 te verzorgen, hebben drie heren het gewaagd de hachelijke oversteek vanuit Brussel te maken. Dit doen zij onder de vlag van A Supernaut. Om drie uur in de middag is rustig wakker worden er niet bij, want de neten, wat wordt er weer gesmeten met sludgey stonergeweld op de Vulture Stage. Ondanks het tekeergaan van met name gitarist/vocalist Thomas Venegoni en drummer Jean-François Hermand wordt er strak gespeeld en zijn de verschillende onderdelen van de sound goed in balans. Toppunt van vermaak is echter bassist Nicolas Dekeuster, die dikwijls stoïcijns vooraan het podium staat en strak het publiek in kijkt, om slechts bij momenten zich als een woeste te gedragen. Blij dat de wekker vanmiddag z’n ding deed. (WA)
(A Supernaut; foto Marmo)
Hidden Trails is het ritmische overblijfsel van Hypnos 69, gecombineerd met gitarist/vocalist Jo Neyskens. Het mag vandaag proberen de Canyon Stage plat te spelen, maar dat lukt bepaald niet. Tussen alle fuzz, overdrive en distortion dit weekend kan het cleane, laidback geluid van Hidden Trails een prettig rustpunt zijn, maar als liveshow is het erg tam en weinig meeslepend. (WA)
(Hidden Trails; foto Marmo)
Wat een contrast met het Londense Elephant Tree. Zij geven reeds tijdens de soundcheck een betere show weg, waardoor het publiek voor een half nummertje spontaan toestroomt. Mede daardoor is er eigenlijk al voor het optreden begint geen centimeter meer over in de krappe ruimte. Het sonische geweld dat de psychedelische doomformatie enkele minuten later via een paar nietige kabels naar de luidsprekers transporteert, doet heel Antwerpen op haar grondvesten trillen. De muur van effectpedaalgeluiden die de band produceert is live nog dikker dan op plaat, en wel zodanig dat Trump er jaloers op zou zijn. Enkel de vocale harmonieën komen live minder uit de verf, maar dat mag de pret niet drukken. Want de prijs voor beste on stage banter gaat, met dank aan verhalen over afgezakte broeken, goed Engels drankgebruik en onderonsjes met vocaal aanwezige festivalgangers, sowieso naar Elephant Tree. Volgende keer op een groter podium! (WA)
(Elephant Tree; foto Marmo)
Zo denkt bassist/vocalist Pete Holland schijnbaar ook, want hij kondigt aan naar Stoned Jesus te gaan kijken, dat niet veel later de Desert Stage betreedt. Dat doen de mannen uit Kiev in relatieve rust, waarbij tijdens het eerste nummer vooral het zijknotje van de bijzonder kalme Oekraïense bassist opvalt. Frontman Igor spreekt in het vervolg tussen de nummers door wel steevast het publiek toe, en geeft daarbij al snel prijs wat de visie van Stoned Jesus op Desertfest is: een groot stonerkaraokefeest. Weinig nieuw werk en niets van het, voor het aankomende album aangekondigde, meer proggy geluid waar de band naartoe wil dus. Het zal uiteindelijk dan ook een knallend optreden blijken, waarin zowel de band als de setlist steeds meer losgaat, culminerend in een op het podium rondgaande pretsigaret en de vol overgave gebrachte youtubehitjes Black Woods en I’m The Mountain. Alleen al tijdens die twee nummers wordt genoeg geknikt, getript, gehost en meegebruld om deze feestdag geslaagd te noemen. (WA)
(Stoned Jesus; foto Marmo)
Absolute hoogtepunt van het festival is wat mij betreft White Manna. Psychedelische rock ’n roll zoals het gespeeld hoort te worden door een band die het midden houdt tussen nonchalant en retestrak. De drummer is hiervan de vleesgeworden werkelijkheid en zijn Roky Erickson t-shirt onderstreept dit. Het optreden is één langgerekte trip door psychedelische oorden. Waar de gitarist en de soundman flink uitwaaieren en de bassist de groove bewaakt is het toch echt de drummer die ons op het rechte pad houdt. Enigszins verontrustend is dat achteraf toch wel als ik de man in kwestie na het concert tref. Hij maakt niet de meest nuchtere indruk en dat verraadt natuurlijk ook de staat waarin uw verslaggever zich inmiddels bevindt na anderhalve dag festival. Het zijn echter juist dit soort momenten op een festival waarop je beseft hoe fijn het is om even een weekend in een andere dimensie rond te lopen. Blijkbaar gelden er dan andere wetten en regels. (RH)
(White Manna; foto Marmo)
Je moet ervan houden en het biedt vermaak voor iedereen. Dat tweeslachtige gevoel ontstaat bij het aanschouwen van Church Of The Cosmic Skull. De hier zeskoppige formatie uit Nottingham speelt een set die knap balans houdt tussen heavy, psychedelisch, afgerond en expansief. Het zal tevens de eerste noch de laatste band op Desertfest blijken die gebruik maakt van samples om de leemte van nummer tot nummer te vullen. Het is echter vooral het visuele aspect dat toch de nodige dissonantie oproept. Met hun smetteloos witte outfits, een wat creepy cellist en een fraaie, maar onhoorbare zangeres centraal op het podium voelen net iets teveel elementen geforceerd aan, en schiet Church Of The Cosmic Skull zijn doel om een diepe indruk te maken jammerlijk voorbij. Muziek om je ogen bij te sluiten, wellicht. (WA)
(Church Of The Cosmic Skull; foto Marmo)
Mijn verwachtingen zijn hooggespannen voor het optreden van Beastmaker. Enkele jaren geleden zag ik ze op Roadburn en had toen de indruk dat het Patronaat wat te groot was voor deze band. Nu staan ze op Desertfest in de middelgrote Canyon Stage en maken ze de verwachtingen meer dan waar. Een powertrio van formaat die de doompannen van het dak speelt met een frontman die het verschil maakt. Zijn gitaarspel is voldoende afwisselend tussen stevig riffen en goed geplaatste solo’s. De ene keer speelt hij in dienst van de band en dan weer speelt de band in dienst van de solerende gitarist. Zijn podiumpresentatie is prima en hij eist duidelijk de aandacht van het publiek op. Enigszins melodramatisch wordt het concert op het moment dat de zanger het publiek net iets te lang en opzichtig om een pretsigaret vraagt. Verder een uitstekende set van een band in vorm. (RH)
(Beastmaker; foto Marmo)
Ondanks het prima spel van de band is er na een aantal nummers een ware exodus gaande bij het optreden van Beastmaker, en wel omdat bijna iedereen vandaag van zins is Windhand op de Desert Stage te zien. In een relatief heavy editie van Desertfest is de slepende doom van de Amerikaanse zwaargewichten een kolfje naar de nek van menig festivalbezoeker, ondanks een paar minpuntjes. Zo blijkt de rokende versterker een net iets te dun gitaargeluid niet te kunnen voorkomen, al zal dit vooral te wijten zijn geweest aan het ontbreken van een tweede gitarist. Ook is de interactie, zowel met het publiek alsook tussen de bandleden onderling, zeer miniem. Zangeres Dorthia Cottrell doet haar best, maar met name gitarist Asechiah Bogdan leeft, achter een gordijn van fraaie krullen, volledig in z’n eigen wereldje. De rest van de band volgt, met een muzikale kunde die gelukkig an sich voldoende is de toehoorder heen en weer te slingeren tussen de intense emoties die de het werk van Windhand steevast oproept. (WA)
(Windhand; foto Marmo)
Als tourpartner kunnen wij van Zware Metalen uiteraard niet ontbreken wanneer OHHMS het podium betreedt, ook al is het wat proppen op de Vulture Stage. De progressieve metal die door de Britse band naar de lage landen gebracht wordt, is live van dermate intensiteit dat dit podium nóg iets kleiner lijkt dan het daadwerkelijk al was. Ook het geluid is hier anders dan op plaat, omdat het vijftal er zó hard inkleunt dat vooral ziedende sludge overblijft. Maar die slaat wel in. (WA)
(OHHMS; foto Marmo)
Zo sluiten we voor nu de dag af zoals die begon, en is het moment aangebroken om even bij te tanken bij de foodtrucks en wat souvenirs in te slaan in de merch-area. Morgen weer een lange dag. Jongens, wat hebben we het zwaar.
Foto’s:
Datum en locatie:
14 oktober 2017, Muziekcentrum Trix, Antwerpen
Links: