Dag twee van het jaarlijks metalfeestje in het Bouckenborghpark in Merksem. Op het programma vandaag staat een affiche die op het eerste zicht iets minder sterk lijkt dan de dag daarvoor, en dat blijkt ook uit het aantal aanwezigen deze dag, dat iets lager ligt. Toch zijn er genoeg interessante zaken te bezichtigen en ontdekken vandaag, en heb ik de gelegenheid om de heren van Carnation en dames van Nervosa eens te spreken. 
Het eerste doel van de dag is om op tijd op het festivalterrein te geraken om de eerste band mee te pikken. Dat was daags voordien niet gelukt en lukt me nu erg nipt. Klokslag één uur stap ik het terrein binnen om daar de show van Rebel’s End te aanschouwen. Het betreft de runner-up van de AMF-contest, aangezien The Curse of Millhaven er niet kon staan. Deze Vlamingen brengen een half uur lang enkele prima rocknummers met punk-invloeden en met vooral een erg stevig stukje drum, dat wat metallinks hoorbaar maakt. Het knalt bij momenten zelfs zo stevig dat de pedalen van deze metaldrummer het begeven. Erg catchy bij deze band zijn de backing vocals, maar wat mij behoorlijk stoort is de niet zo sterke (en bij momenten vrij valse) zang van de frontman. Een interessant concept dus, maar er is zeker nog wat werk aan de winkel.
De vorige keer dat ik Furia zag op Rodeo Fest, werd ik bijna van mijn sokken geblazen. Aangezien dit concert vandaag op de Main Stage plaatsvindt, zal dat uiteraard niet het geval zijn, maar het biedt wel de gelegenheid om de techniciteit van deze band op de voet te volgen. Dat zit bij deze death/thrashband duidelijk goed, en wederom: wat heeft deze zanger een geweldige combinatie achter de hand met een zieke strot en een overdosis uitstraling. “We are not a boysband, and I am not black.“, is maar één van zijn vele uitspattingen die me in de lach doen schieten, en die zo heerlijk contrasteren met het vurige geweld van dit ensemble. Neen, deze heren hebben hun naam niet gestolen.
Een eerste onbekende was voor mij het Antwerpse Dead End Path, de band die vervolgens in de Marquee aanvangt. Typerend voor deze band is death metal die wat lomper en saaier is dan hetgeen ik gisteren en vandaag reeds gezien heb, en dat maakt dat de aandacht wat verslapt tijdens de set van deze heren. Een zanger, met een bak attitude en een krachtige stem, houdt mijn aandacht nog even vast, maar de stiltes tussendoor en moderne metaltoets zijn echt niet mijn ding. Wat ook gewoon stoort, is de kungfu-coremoshpit die gaande is vooraan en gebracht wordt door de heren die hier iets te fel in opgaan. Een fenomeen dat nog een paar keer optreedt deze dag en mij echt gestolen kan worden.
Komah is een naam die je hier en daar weleens voorbij ziet komen op shirts, dus die set moest ik zeker gezien hebben. Modern metal op de Main Stage is een behoorlijk uitdaging en deze Walen maken er nog best een goede zit van, met heel wat fijne, groovy momenten. Deze band is niet helemaal mijn kopje thee en zal dat wellicht ook nooit worden, maar zorgt wel voor heel wat afwisseling, energie en bezit een frontman met flink wat stembanden. Goed om eens meegemaakt te hebben.
Na de set van Komah werden we uitgenodigd om naar de Marquee te gaan voor misschien wel de meest vreemde eend in de bijt op dit festival, want San Diablo staat daar klaar voor een verrassende set. “Post-psychedelic Mexican stoner with pre-cold war north Russian influences!” is hoe de heren zichzelf beschrijven, waar ook wel een kern van waarheid in zit. Ongetwijfeld staat hier de meest experimentele band van Antwerp Metal Fest. Stoner en psychedelische rock, met wat gewaagde overgangen: het is allemaal heerlijk om te volgen. Na een viertal nummers moet ik echter de tent verlaten voor het interview met Carnation, maar ik ben eigenlijk al overtuigd dat ik dit nog eens wil zien in een donkere zaal.
Halverwege de set van de dames van Nervosa ben ik terug. Van het geluid ben ik weer niet overtuigd, maar gelukkig kan dit drietal thrash metal met death-invloeden verdraaid goed verkopen. Dat hier drie Braziliaanse dames voor je neus staan, vergeet je best wel gauw als je die stevige Death-strot van Fernanda te horen krijgt. De vriendelijkheid zelve tussen de nummers door, maar eens de muziek start, krijg je hier eigenlijk drie stoere dames gepresenteerd die een stevig potje muziek maken. Mocht dit in de Marquee geweest zijn, dan was dit vast erg indrukwekkend geweest. Nu bleef het beperkt tot een goede show die met heel wat overtuigingskracht gebracht werd, maar eigenlijk niet goed uit de verf kwam.
Over naar de melodische hardcore-band Moments, die aanvat in de Marquee. Een genre dat ik enkel kan waarderen als het vol overtuiging gebracht wordt en gelukkig was dat het geval ook. Zanger Dries bezit verdraaid veel woede en energie (en doorzettingsvermogen met een hoodie bij dit hete weer), maar ook de bassist straalt een pak energie uit. Hier en daar een melodisch intermezzo en vette breakdowns maakten er een stevige set van, maar de kungfu-omgeving stoorde me weer behoorlijk. Ongelofelijk hoe hard je in het rond kan springen op één noot die wordt aangehouden. Los van die ervaring is dit, zoals gezegd, een hardcore-band die zijn product prima weet te brengen.
Een erg fijn gesprek met Nervosa backstage maakt dat ik de set van Evil Invaders grotendeels mis, maar je kunt niet alles hebben. De twee laatste nummers en de encore geven me echter een goede indruk van de energie van dit gezelschap vandaag. Joe springt als een gek in het rond en doet de gekste acrobatische poses met zijn gitaar, terwijl de band nummers vol speedvuur brengt. Het geluid van de Main maakt geen kat wat uit; het is zelfs perfect mogelijk dat Evil Invaders zelfs met een Saille-geluid iedereen weet in te palmen. Je kunt haast niet anders dan durven dit goed te vinden, de band dwingt je daar met deze performance en knallende muziek toe, en dat is een verdraaid sterke prestatie.
Jammer dat ik een paar goede momenten gemist heb en van sommige bands had ik meer verwacht, maar alle tegenslagen van de namiddag worden van de kaart geveegd door Carnation. Schandalig eigenlijk dat het de eerste keer is dat ik deze heren te zien krijg, maar er kwam steeds iets tussen of er was iets aan de hand, zoals een veel te vroege boeking op Graspop op donderdag. Stomend geweld staat hier op de planken van Antwerp Metal Fest, met verdraaid stevige old school death. Niet enkel beukt het lekker door in de Marquee, de show is er ook. Frontman Simon gaat als een bezetene heen en weer, en buldert zowel nieuwe nummers als nummers van de EP uit zijn strot. Deze veertig minuten zijn eigenlijk voorbij gevlogen en dat is niet vanzelfsprekend op deze dag. Wat mij betreft, is dit een van de grote namen van de hedendaagse Belgische scene.
Dat is ook een gegeven dat leeft bij de volgende band, enkel ben ik daar minder van overtuigd. Alex Agnew en Diablo Blvd staan op de planken, in die volgorde. De band heeft uiteraard een verleden met dit festival op Antwerpse bodem en viert vandaag een feestje omdat de vierde plaat binnen handbereik is. Daar worden enkele nummers van gespeeld, maar eigenlijk voel ik amper een verschil met het voorgaande. Hier en daar een prima hardrocknummer, maar af en toe ook heel wat flauwe songs, die wat verbleken tussen al het stomende geweld van de afgelopen twee dagen. Zonder afbreuk te doen aan de prima muzikanten op de planken en de goede stem van Agnew moet ik stellen dat Diablo Blvd me puur muzikaal wat teleurstelt en erg overrated is, al gaan heel wat van de aanwezigen daar anders over denken.
Het lijkt haast alsof de heren van Toxic Shock het ook niet goed vonden, want wat een uitlating van frustraties komt hier op ons af in de Marquee. Dit type thrash met hardcore/punk is met zoveel overtuiging gebracht, dat je haast gelooft dat deze band de Marquee gaat afbreken. De zanger klimt op de versterkers van de Marquee, loopt als een gek heen en weer en slingert zijn microfoon één keer haast in het gezicht van zijn bassist. Dat het muzikaal dan wat eenheidsworst betreft, kan me op dit moment maar weinig maken, want dit is wat ik nodig had.
De headliner van de dag is Bay Area thrashband Death Angel, en ongeacht dat het om hetzelfde genre gaat, komt dit gewoon beter uit de verf dan Destruction de dag ervoor. Het geluid is beter, de sfeer zit erin en de heren amuseren zich duidelijk op de planken. Heel wat nummers van de laatste plaat Evil Divide worden gebracht, met als topper de afsluiter van de hele set: The Moth. Met enkele van de mellow nummers bij deze band blijf ik het echter wat moeilijk hebben, zoals het erg saaie Lost, dat halverwege de set gebracht wordt, en erg passend gevolgd wordt door Black Sabbath-cover Falling Off The Edge Of The World. Neen, geef mij dan maar lekkere beuktracks zoals Thrown To The Wolves of de klassieker Kill As One. Een set met wat ups en downs dus, maar dit is zo’n charismatische band dat je die saaiere stukken er gewoon bijneemt.
Aan de meiden van Sisters of Suffocation de eer om de boel af te sluiten dan. De tweede keer ook vandaag dat een handvol vrouwen op de planken het publiek doet verbazen met bijzonder stevige muziek. Vooral de dynamiek in het potje black/death van deze dames maakt het prima om te volgen, met hier en daar zelfs een melancholisch en diepgaand stukje. Je gelooft ook amper dat dit contrast van bulderende grunts en scherpe screams uit de mond komt van de frontdame, die tussen de nummers door het publiek op schattige wijze bedankt voor de support. Een lekker harde en interessante afsluiter van een dag die misschien iets minder was dan de voorgaande. Desalniettemin een erg fijn weekend met een sterke combinatie aan kwalitatieve toppers en het betere wat de Benelux te bieden heeft aan underground bands. Afspraak volgend jaar voor editie zes.
Foto’s:
Antwerp Metal Fest
Datum en locatie:
9 juli 2017, Bouckenborghpark, Merksem
Links: