Nu hebben we als metalminnend publiek in Nederland überhaupt weinig te klagen gehad over het concertaanbod in 2017, maar er zijn van die momenten in het jaar waar je extra naar toeleeft. Het optreden van Wolves in the Throne Room is zo’n concert waar uw anonieme verslaggeefster reikhalzend naar heeft uitgekeken. Zware Metalen zag WIITR afgelopen zomer nog hoge ogen gooien met hun nachtelijke optreden tijdens de tweede dag van Alcatraz, door collega Yves gekwalificeerd als een show met ‘ongeëvenaarde muzikale diepgang en perfectie’. En inderdaad, het betrof een onalledaags goed optreden dat ondanks – of misschien juist wel mede dankzij de late uurtjes – nog lang in het hoofd bleef nagonzen. Terug naar het mooie Utrecht ruim drie maanden later waar WIITR opnieuw op het punt staat om een zaal in vuur en vlam te zetten. Maar eerst speelt het Franse Aluk Todolo.
Er bungelt een glazen peertje boven het podium, aan een zeer lang snoer. Links en rechts van deze lamp bevinden zich respectievelijk gitarist en bassist, erachter de drummer. De heren AH, MC en SR uit Grenoble maken instrumentale, occulte rock die – ik vergelijk het voor het gemak maar even met een teek – langzaam onder de huid kruipt en zich vervolgens stevig vastbijt in zijn gastheer om zich vol te zuigen met proviand. Deze muziek klinkt als een vreemd aandoende droom, waar rustige en dissonante klanken plotseling kunnen ontsporen in obsessieve ritmen en onvoorspelbare patronen. Het is een bitterzoet geheel om naar te luisteren. Je zou willen wegrennen, maar staat tegelijkertijd aan de grond genageld, hunkerend naar meer. De instrumentale occulte rock van het trio wordt verweven met ruis en lawaai, wat het geheel bij vlagen een blackmetalachtige uitwerking geeft.
De muzikale storm die Aluk Todolo ten gehore brengt gaat af en toe verleidelijk kalm liggen om vervolgens ongemeen hard en snel terug te slaan. Het publiek staat ademloos toe te kijken naar het psychedelische tafereel dat zich op het podium voltrekt; naar drie muzikanten die volledig opgaan in hun performance en tegelijkertijd een enorme berg energie ontsluiten. Pas als de band stilvalt wordt men langzaam wakker uit zijn Aluk Todolo-coma en barst er een uitbundig en luid applaus los.
Wolves in the Throne Room blinkt ongetwijfeld uit in het langste noise-intro ooit. Zaal Pandora raakt in de tussentijd doordrenkt met wierrook en begint langzaam te ruiken naar een katholieke kerk voor aanvang van de hoogmis. De meningen over het verspreiden van deze indringende odeur zijn gemengd, uw verslaggeefster van dienst kan het wel waarderen. Laat het zwarte ritueel maar beginnen. Vele minuten verstrijken er echter voordat de rookmachines aan gaan en gebroeders Weaver en gevolg van WITTR in alle kalmte het podium op wandelen. Ze beginnen zachtjes hun instrumenten te stemmen in de mist die inmiddels is ontstaan. Op de achtergrond klinken nog steeds de getemperde noise-effecten.
Als vanzelf gaat het zachtjes tokkelen over in akkoorden en is WITTR begonnen aan het eerste nummer van de set van vanavond: Born from the Serpent’s Eye van het in september verschenen album Thrice Woven. Het betreft een heerlijk nummer dat na een kort, melodieus intro losbarst in een ongenadige explosie aan geluid, noise en ijzige screams en iets over de helft plotseling weer in rustiger vaarwater komt. Het is een lied dat alles in zich heeft; felle black, ambient en doom, kortom een mooi en uitgebalanceerd geheel dat live goed tot zijn recht komt.
De kop is eraf en de Amerikanen gaan verder met het instrumentale Dea Artio. Een kalm en dromerig nummer waarbij eenieder in de zaal zich zo te zien laat meevoeren op zijn eigen gedachtestroom. Dan volgt Vastness and Sorrow, eveneens afkomstig van album Two Hunters (2007).
Terug naar het meest recente werk met The Old Ones Are with Us. De liefhebbers van het zwartgeblakerde deel van het oeuvre van WITTR worden vanavond op hun wenken bediend. De nummers zijn relatief lang en uitgesponnen en overschrijden in veel gevallen de tien minuten, daardoor zijn we met I Will Lay Down My Bones Among the Rocks and Roots jammer genoeg alweer bij het laatste gedeelte van de show aanbeland. Maar ook de finale is ruimschoots de moeite waard.
Het is lastig wakker worden en te beseffen dat het alweer is afgelopen. Maar gelukkig echoën de laatste poëtische zinnen nog na: ‘I will lay down my bones among the rocks and roots of the deepest hollow next to the streambed. The quiet hum of the earth’s dreaming is my new song.
When I awake, the world will be born anew.’
Datum en locatie:
28 november 2017, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: