Vengeance, Roadkill – 20-12-2007, De Boerderij – Zoetermeer
Een kwart eeuw Vengeance, het is me nogal wat! De van oorsprong Brabantse partyrockers lopen met enkele tussenpozen al 25 jaar mee in het internationale rockwereldje en dat mag natuurlijk niet ongemerkt voorbijgaan. Allereerst was daar het livealbum Same/Same … But Different, welke dus nu gevolgd wordt door een serie liveoptredens.
Op een werkelijk ijskoude decemberavond is De Boerderij te Zoetermeer aan de beurt. Klaarblijkelijk vindt de gemiddelde hardrocker op leeftijd het veel te koud om de deur uit te gaan. De publieke opkomst is uiterst mager te noemen en bij support-act Roadkill zijn het voornamelijk vrienden en bekenden die de zaal (niet) vullen. Het weerhoudt de band er niet van om er dolenthousiast tegenaan te gaan. Op zich niet zo vreemd, daar de Zuid-Hollandse band een thuiswedstrijd speelt. De spelvreugde spat er werkelijk vanaf en de heren genieten zichtbaar van elke seconde dat ze op het podium mogen staan. Helaas is het geluid vooral de eerste nummers erbarmelijk te noemen, waardoor de Maidenesque metal van het vijftal niet volledig uit de verf komt. Hierdoor lijken, ook omdat de ritmes van de nummers zich in hetzelfde stramien bewegen, de afzonderlijke songs nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Als er halverwege de set enige verbetering hoorbaar is krijgen we in de vorm van het lekkere Metal Church-achtige Shadows en The World Is On Fire alvast twee gloednieuwe, nog niet opgenomen nummers voorgeschoteld, waarna wordt afgesloten met de Thin Lizzy-klassieker Don’t Believe A Word. Ik hoop voor de jongens dat het geluid tijdens de overige optredens van deze tournee een stuk beter was/is.
Natuurlijk zijn we bij Zware Metalen niet vies van een potje herrie, maar als drie dagen oorpijn het resultaat is vraag ik me af of het niet een tikkeltje minder kan. Dat het slechte geluid helaas niet ‘support-act only’ is wordt al snel duidelijk. Ook Vengeance kampt vanaf de stokoude maar heerlijke opener Down And Out met het probleem. De zang van Leon Goewie klinkt veel te schel, waardoor de frontman, die toch al niet geweldig bij stem is, nog meer moet forceren om verstaanbaar te zijn. Tevergeefs, tegen de gitaarmuur van Jan Somers en Peter Bourbon valt vanavond geen eer te behalen. Natuurlijk, de band is wederom zeer onderhoudend en klassiekers als She’s The Woman, Take It Or Leave It en de volgens Goewie ‘ouwe smartlap’ May Heaven Strike Me Down hebben eeuwigheidswaarde. De eerder genoemde gitaartandem is van internationale klasse, evenals de ritmesectie. Laatstgenoemd duo laat dit eventjes blijken tijdens een solospot, die wordt ingeleid door drummer Hans in ‘t Zandt en meesterlijk wordt afgerond door bassist Barend Courbois. In één woord geweldig! Waarom speelt die gozer niet bij een grote buitenlandse act?
Vervelend voor de band is vooral dat het publiek in De Boerderij nauwelijks op gang te branden is. Het zou kunnen verklaren dat Leon Goewie zijn grappen en grollen vanavond veelal verborgen houdt. Bij Rock ‘n’ Shower zien we de ‘Vengeance-contrabas’-spelende Goewie en bij het afsluitende Arabia verdwijnt traditiegetrouw weer een pul vocht over zijn gelaat, maar daar blijft het grotendeels wel bij. Of zou het komen doordat vrouwe Goewie de kleding van manlief wat al te heet heeft gewassen, waardoor het witte shirt wat weg heeft van een mini-dress voor in de auto? Hoe dan ook, de genoemde oude krakers die worden afgewisseld door onder meer No Mercy, Rip It Off en Back In The Ring van de laatste studioplaat Back In The Ring kunnen rekenen op een beleefd applaus, maar veel meer zit er niet in. Daar kan Arabia, met een zwaar ‘toegetakelde’ Goewie, slechts gedeeltelijk verandering in brengen.
Vanaf deze plaats wederom hartelijk dank aan Eugene Straver van Metal Experience voor de foto’s.
Links: