Vengeance + Elektro van Klooster, Boerderij Zoetermeer – 15-09-2006
Een doodgewone vrijdagavond: de nazomeravond is opvallend zwoel gezien het feit dat we inmiddels halverwege september leven. De werkweek zit er voor de meesten op en wat is nu een mooiere manier om die week af te sluiten/het weekend te beginnen met een mooi concert? Met het album Back in the Ring heeft het Nederlandse Vengeance immers een dusdanig ijzersterke comeback gemaakt dat de nieuwsgierigheid danig is opgewekt om de lange autorit vanuit het midden des lands richting Zoetermeer te rechtvaardigen.
Voordat het herboren Vengeance het podium betreedt is het echter de beurt aan het wat vreemd betitelde Elektro van Klooster om haar kunsten op de bühne te mogen vertonen. Voor het eerst, zo blijkt uit de aankondiging van ex-Sleeze Beez frontman Andrew Elt. In de gelederen valt naast de zanger ook het illustere duo Barend Courbois/Peter Bourbon te ontdekken, waaruit blijkt dat de beide heren vanavond maar liefst twee optredens voor de boeg hebben. De band speelt een heerlijke pot ouderwetse rock die het bij het (voornamelijk toch uit ‘oudere jongeren’ bestaande) publiek goed doet. Elt gaat met de jaren beter zingen, zo lijkt het, terwijl de rest van de band gedurende drie kwartier ook een zeer positieve indruk achterlaat. De no-nonsense rock giet er net zo lekker in als het geschonken gerstenat, en als u mij toestaat even kort te orakelen durf ik te beweren dat dit een perfecte band is voor vroeg op de dag op het Arrow Rock festival van volgend jaar. Gaan we meer van horen, let op mijn woorden!
Na dit uiterst smakelijke voorafje is het dan toch tijd om te kijken wat het herboren Vengeance er tegenwoordig van bakt. Nu kan een mens veel of weinig zeggen over deze band, maar de livereputatie van de heren is ongeëvenaard. Leon Goewie is naast een begenadigd zanger bovenal een weergaloos entertainer, en dat mag vanavond ook zeker weer blijken. Vanaf opener Take It Or Leave It is het puur genieten geblazen met een setlist die voornamelijk bol staat van de oude klassiekers, waarbij Goewie voortdurend de paljas uithangt. De ene kostelijke aankondiging volgt de andere terwijl de band zich door tracks als Take Me to the Limit, Rock ‘n Roll Shower (mét een bierpuldouche voor Goewie) en May Heaven Strike Me Down werkt. Als de beste man tijdens She’s the Woman ook nog eens verschanst in een wigwam (waar hij zo ongeveer een minuut of vijf mee bezig is op te zetten) met de woorden “als ik hier zometeen uit kom wil ik een staande ovatie, begrepen?” is het feest helemaal compleet. Dit optreden annex trip down memory lane laat zich afsluiten middels een spetterende versie van het machtige Arabia. Rest mij één ding te zeggen: Vengeance is weer helemaal terug!
Links: