Zestien jaar lang hebben we erop moeten wachten, maar op zaterdag 2 maart stond het industrialmetalinstituut Turmion Kätilöt eindelijk op een Belgisch podium. Dat de Vroedvrouwen van het Verderf als voorprogramma moesten dienen voor een band die nog maar pas uit het geboortekanaal verlost is (Beast in Black), leek in eerste instantie vreemd, totdat die headliner de Biebob droogjes uitverkocht. Zware Metalen zocht uit hoe dat mogelijk was.
Pas na acht knallers van albums in zestien jaar tijd merkte men op dat Turmion Kätilöt precies wel enig potentieel had om ook buiten Scandinavië de betere industrialmetaldansvloeren plat te stampen. Zelfs al krijgen de bonte Finnen als voorprogramma slechts een belabberd streepje gitaarstomperij en nog net waarneembare synthpaniek, dan nog bruist hun Belgisch debuut van de dynamiek (dat rijmt). De beitelende drums voeden de climaxen met extatische bpm’s en vloeiende electrogolven. De vocale schreeuwlelijkerds schreien het messing uit de lampen en zwepen de ritmische cadansen mee op.
“Dit is de laatste keer dat we onze grappen proberen vertalen in het Engels”, grijnst de zanger met rode haarstreep en lange lederen lap voor de genitaliën. Want het praten tussen de songs door gaat moeizaam en omdat de programmeringen doorlopen, breken de beats de bindingsteksten genadeloos af. Beide zangers zien eruit alsof er een toner zwarte inkt in hun gezicht is ontploft en gaan meermaals buik tegen buik staan om de boertige Finse zanglijnen in elkaars gezicht te spuwen. Hoewel er (onszelf meegeteld) nauwelijks vijf aanwezigen speciaal hiervoor opgedaagd zijn, gaan nagenoeg alle klappende en zwaaiende handen de lucht in. Stel je voor wat een triomf het zou geweest zijn met volwaardige geluidsmix!
Die triomf was natuurlijk voorbehouden aan de klassieke heavy metal van Beast In Black. Een volle Biebob liegt er niet om: in vier jaar tijd wonnen de Finnen blijkbaar een grote fanschare voor zich. Toegegeven: je wordt er goedgezind van. Glimlachende gezichten tot de kaakspieren ervan kraken, drumstoktruucjes bij de vleet, in allerlei geometrische figuren poserende gitaristen, een modieuze lederen garderobe met zilveren ritsen… Het straalt positivisme uit. De springende, klappende en tijdens de obligate ballade met gsm’s zwaaiende mensenzee doet duchtig mee (dat rijmt ook).
We horen een tooghanger The Final Countdown meeneuriën op één van de meerdere onzichtbare keyboardsprankels en die Europese vergelijking is eigenlijk nog de beste. Al glijden er net zoveel ijzerontroestende Saxon-riffs over de wobbelende drums. Naar onze smaak al te pragmatisch van soort, maar de joelende snaar- en toetsensolo’s zetten veel recht. Al helemaal omdat de falsetschaaf er krachtige zangmelodieën op vindt en alleen in de echt hoge uithalen de toon mist. Noot daarbij: er lijkt wel wat meer op band te staan dan alleen keyboards en symfonische elementen.
Het podium is gekleed in zijbanners met kerkhofpoorten en aan diverse onderdelen zijn schedels en beenderen gegroeid. Voor de rest maakt vooral de sympathieke interactie, zowel tijdens als tussen de songs, indruk. Muzikaal vonden we Beast In Black nog niet half zo relevant als zijn luxevoorprogramma, maar goed, aangezien zovelen de Finse lachebekken nu al aanbidden, is het maar een kwestie van tijd eer ze op Graspop staan, zeker?
Foto’s:
Tatjana Krupka
Datum en locatie:
2 maart 2019, Biebob, Vosselaar
Link: