Tarja – Effenaar, Eindhoven
Dat een volgepakt Effenaar is ook echt een vol Effenaar is waarbij je met gemak op iemands tenen gaat staan blijkt op zaterdag 25 februari. De rij voor de deur slingert tot ver om de hoek van het pand. Eenmaal binnen valt het echter nog reuze mee, en hoewel het aantal Nightwish-shirtjes vanavond op maximaal twee handen te tellen valt, blijkt naarmate de avond vordert dat het overgrote deel van het aanwezige publiek toch gekomen is voor “die ex-zangeres” van die Finse band. Zo ver is het echter nog niet, aangezien er nog twee support acts te doorstaan zijn.
Al vanaf de haperende en stotterende (kortom, gewoon compleet kapotte) introtape is het overduidelijk dat een groot gedeelte van de Griekse schuldencrisis te danken is aan Hannibal, een band waarvan je je af moet vragen hoeveel geld er in is gepompt om deze met een respectabele artiest als Tarja Turunen mee op tour te laten gaan. Het moet een aanzienlijk bedrag geweest zijn, aangezien het vrijwel onmogelijk is een dergelijk sonisch debacle serieus te nemen. Het verklaart ook de ogenschijnlijke desinteresse waarmee de heren op het podium staan; alsof ze zelf ook doorhebben dat het allemaal geen baat mag hebben. Een half uur schreeuwerige zang, snerpende gitaarsolo’s (waarbij gewoon lukraak snaren aangeslagen worden) en algehele non-muzikaliteit is wat het publiek ten deel valt, en persoonlijk had ik door toedoen van deze bende liever de avond kunnen uitzitten in plaats van de laatste trein te moeten halen, en daar kan een bizar slechte versie van Rammstein’s Du Hast ook niets meer aan veranderen.
Het Franse Benighted Soul doet het al stukken beter, al is de typische female-fronted-metal-met-het-u-wel-bekende-gothic-randje™ natuurlijk allesbehalve origineel. Toch staat de band er al behoorlijk meer overtuigend bij dan Hannibal, en hoewel na dat drama eigenlijk alles goed lijkt, is het onderhoudend doch weinig bijzonder wat de Franse band levert. De band kan gelukkig wel spelen en heeft een frontvrouw in dienst die een aardig stukje kan zingen, maar heel spannend is het allemaal niet. Dertien in een dozijn vrouwenmetaal om de meute warm te krijgen voor de hoofdact; niet verkeerd, maar evengoed ietwat overbodig.
Ah, dus daar was Mike Terrana gebleven. Ik was de drummer die onderhand bij iedere metalband ter wereld gespeeld heeft even uit het oog verlogen, maar hij blijkt zich op het moment bij Tarja te hebben genesteld. De kerel is echter een beest achter de drumkit en dat belooft voor vanavond in ieder geval het nodige muzikale vuurwerk. Vanaf de introtape en het spetterende, theatrale Anteroom of Death is het, na het mij toch wat tegenvallende eerste plaatwerk en het beduidend betere tweede album, genieten met de Finse soprano, en het moment waarop in dat openingsnummer het doek tegen het einde van de song valt om de gehele band te onthullen zorgt dan ook voor het nodige kippenvel. Het materiaal van haar beide soloplaten My Winter Storm en What Lies Beneath komt live stukken beter uit de verf en klinkt een stuk steviger en organischer dan op plaat, wat voor een gedeelte ook te wijten is aan het fenomenale drumwerk van Terrana, wiens drumsolo halverwege de set (inclusief de Can Can) een waar hoogtepunt van de avond vormt.
Niet dat er met de rest van de setlist iets mis is; integendeel, daar valt weinig op aan te merken. Nightwish-materiaal wordt uiteraard kundig gemeden, al vraag ik me af hoeveel mensen in de zaal songs als Over the Hills and Far Away (Gary Moore), Phantom of the Opera (Andrew Lloyd Webber) en Tired of Being Alone (Schiller) in de originele uitvoeringen kennen. Het overige materiaal is afkomstig van beide soloschijven, en zowel de band als Turunen zelf weten live zonder moeite te overtuigen, hoewel de genoemde covers logischerwijs voor de grootste publieksreactie zorgen. Ook het akoestische blok waarin Rivers of Lust, Minor Heaven, Montañas de Silencio en Sing for Me de revue passeren is een prettige afwisseling op het verder toch sporadisch behoorlijk metalen geweld. Na de afsluiter In for a Kill bestaat het toegiftenblok uit de genoemde Phantom of the Opera, Die Alive en Until My Last Breath, en aan het einde van de avond heeft Tarja vooral een buitengewoon sterk concert geleverd waarbij er meer dan eens onderstreept is dat de zangeres ook zonder haar voormalig broodheer een mooie toekomst voor de boeg heeft. Pet af.
Setlist Tarja:
- Anteroom of Death
- Lost Northern Star
- Dark Star
- I Walk Alone
- Tired of Being Alone
- Drum Solo
- Little Lies
- Into the Sun
- Over the Hills and Far Away
- Rivers of Lust / Minor Heaven / Montañas de Silencio / Sing for Me
- I Feel Immortal
- Ciarán’s Well
- In for a Kill
- The Phantom of the Opera
- Die Alive
- Until My Last Breath
Links: