Swamp Machine in Oostburg
The Lane, 30 november 2012
Lang van tevoren werd er al over gepraat. Bill Steer (Carcass, Firebird) zou met zijn 70’s rockband Gentlemans Pistols terugkeren naar het Zeeuwse Oostburg. Uiteindelijk ging dit feestje niet door, maar de lokale support act en tevens organiserende band Swamp Machine moest en zou spelen deze avond. Na het gecancelde optreden op Massafest III (afgelopen zomer) wilde men het goedmaken. Daarnaast was dit het laatste optreden van drummer Mattes, die het toch een beetje druk begint te krijgen met Tellurion en Spoil Engine. Genoeg gemekkerd, het bier stond koud en versterkers zoemden als krolse katers op het podium, met smart wachtend totdat ze modderige stoner mochten uitbraken. Let’s go!
Aan het Gentse Idealus Maximus de taak om de aanwezigen op te warmen. De goed gevulde zaal van The Lane ontving de instrumentale stoner gewillig en het jonge drietal genoot hier zichtbaar van. Als een soort natuurlijke jamsessie werden de nummers over het publiek uitgewaaierd; lekker zwaar en goed hard. Ondanks dat ik niet kan zeggen dat er een zanger gemist wordt in dit collectief, was het wel zo dat de aandacht soms wat inzakte. Uiteindelijk heb ik me prima vermaakt en was ik in ieder geval opgewarmd voor de plaatselijke moerasmachine.
Het duurde even voor de lichten uitgingen, met als gevolg dat de kwaadaardig lonkende bodems van de biervaten vluchtig in zicht kwamen. Ik zeg dit zodat u als lezer van dit verslag mij niet op ieder detail mag vastpinnen. Aan de andere kant maakt het ook niet uit, gezien ik twijfel aan het feit of er überhaupt nog iemand nuchter was in de zaal. Het werd aardsdonker met hier en daar het geluid van een knisperende krekel of de subtiele kreet van een inheemse vogel. Swamp Machine nam haar bandnaam met dit intro wel heel letterlijk en stond klaar voor de start.
De eerste gitaaraanslagen van de (soms wat uit balans rakende) gitarist Mehidah kwamen uit de speakers gerold en de blubberzooi kon beginnen. Voornamelijk langzaam, vergezeld door strak drumwerk, werden de lange, sludgerige, doom-achtige stonerdreunen van het drietal de zaal ingeslingerd. Hier en daar kwam een versnelling om de hoek kijken, maar de logge kracht waarmee de band zijn nummers aan het publiek presenteert blijft als een paal boven water staan. Spaarzame vocale lijnen sierden de boel hier en daar wat op en na een klein uurtje zat er niks anders op dan een drumsolo. Eentje met zeldzaam nut, want als je als drummer je laatste optreden bij een band doet, dan hoort dat er wel een beetje bij natuurlijk. Na wat geratel, geknetter en gebeuk werd er nog wat in het rond gejamd en tot slot zat het er weer op. Een nieuwe drummer is inmiddels aangesteld en op 2 februari spelen ze met hem in Londen. Gaat lekker zo!
Met dank aan Renée Jopp voor de foto’s.
Links: