En zo staan we weer in De Casino in Sint-Niklaas, thuishaven voor een steeds trouwer wordend metalpubliek in Vlaanderen. Nederlanders en Fransozen vinden ook steeds vaker de weg naar deze fijne locatie, binnenkort wordt het vechten voor een plaats, ook op een doordeweekse avond – zij het met niet al te doordeweekse bands. Swallow The Sun en Oceans of Slumber halen met gemak de Jaarlijst van de bezoekers van Zware Metalen, Marche Funèbre is een gevestigde Belgische waarde en Aeonian Sorrow is een rijzende ster in de hemeltergend trage funeral doom scene.
Aeonian Sorrow, dat zichzelf onderbrengt in de categorie melodic/funeral doom, weet me meteen de meeste aanwezigen te verrassen, ondanks de uiterst lange en druilige passages.
Zoals gewoonlijk in zaal De Casino is het geluid weer top en krijg je een professionele set te verwerken met niets dan duisternis in de zaal, wat meteen voor de juiste sfeer zorgt. Je moet wel een fotografe zijn om je hier aan te storen, maar die krijgen hier zelfs de kans niet voor omwille van de opnieuw te wensen over latende organisatie van het openbaar vervoer in België (benzineslurpers regeren nog steeds met reden). Het is genieten van de melodieuze dromerige passages die me hier en daar aan My Dying Bride doen denken. Zangeres Gogo Melone brengt een grote meerwaarde aan deze groep met een prachtige stem die steevast vol gevoel de tranen verzamelt bij de toehoorders. Een heel sterke opener en veelbelovende band die verleden jaar het debuutalbum Into The Eternity A Moment We Are uitbracht en het live uitstekend doet. Zeker de moeite om in de gaten te houden.
Na Aeonian Sorrow is de tijd gekomen voor Marche Funèbre, het Belgische gezelschap dat me live meer kan bekoren dan op plaat. De heavy doom riffs , de uptempo stukken, de gitaarsound en energie komen ook hier in De Casino beter uit de verf en nummers als Capital of Rain en Death Wish Women brengen menig hoofd aan het schudden.
De wat tragere nummers als Lullaby of Insanity doen opnieuw aan oudere My Dying Bride, verstrengeld met Paradise Lost denken, wat niet zo vreemd is natuurlijk. Een geslaagd optreden van deze heren, een stelling waar het leeuwendeel van het publiek zich in kan vinden.
Tijdens de intro van het openingsnummer was het één en al kippenvel bij het horen van van zangeres Cammie Gilbert, een ongelofelijk doorleefde stem vol kracht en soul. Heerlijk om te horen dat niet alleen op YouTube de magie van deze zangeres aanwezig is. Wanneer de gitaren invallen is het echter zoeken naar de stem van Cammie en dat is iets wat ik persoonlijk wat jammer vind. Het is en blijft wel een metalband natuurlijk, maar met zo een parel in huis zou je toch denken dat er harder ingezet wordt op hetgeen Oceans of Slumber zo uniek maakt. Neemt niet weg dat het een belevenis is die op zich de verplaatsing meer dan waard is. Na het optreden blijkt ook dat Cammie een heel toegankelijke dame is die zonder enige vorm van pretentie of allures door de zaal banjert met een biertje en gewillig een praatje slaat met eenieder die dat wil.
Swallow The Sun is nooit doorgedrongen tot mijn persoonlijke Finse melodoom favorieten (het zijn er gewoon veel te veel), maar nooit voelde ik de nood om de next-knop in te duwen. Hoog tijd om na te gaan wat de band live qua impact weet te maken. Het publiek is alvast overenthousiast, ook al ben ik bij de eerste nummers nog niet helemaal overtuigd. Naarmate de set vordert voel je echter – ook als “neutrale toeschouwer” – de muzikale trance opstijgen en zie je meer blikken onverstoorbaar vooruit staren. Het geluid is quasi perfect en zorgt er mede voor dat er op dit doomoptreden meer kopjes op en neer gaan dan op een gemiddeld black metal optreden. Dit is toch één van de betere doomoptredens dat ik al heb gezien en de vele aanhoudende reacties uit het publiek zeggen op zich meer dan genoeg. Er hangt zowaar een soort van feelgood sfeer in de zaal doorheen alle melancholie. Het doet menig metalluisteraar wat terug denken
aan hoe hij of zij vroeger op de kamer zat de luisteren met de koptelefoon aan, de lichten uit, op een vers gescoorde schijf.
Op zich weer een avond die stukken langer zal blijven nazinderen dan die andere dinsdagen in de zetel met drie bakjes naast je en meer blaren op de vingers van het zappen en fappen. Twee namen van de bucketlist en zowaar een selfie met een mooie dame die me deze keer doet lachen in plaats van wenen van ontroering. Het leven kan zo mooi zijn.
Foto’s:
Tessa Verstraete
Datum en locatie:
7 mei, De Casino, Sint-Niklaas
Links: