Suffocation, Cattle Decapitation en Abiotic in Utrecht
13 maart 2016, De Helling
Aah, het begin van de lente. De zon laat zich voorzichtig zien, opeens steken overal bloemetjes voorzichtig hun kop op en vrouwen checken hun kledingkast op rokjes. Vogels maken plannen om hun beschutting te verlaten en een nestje te bouwen en in de wei huppelen lammetjes onwennig achter hun ouders aan. In de lucht hangt een zweem van verwachtingen. In het Utrechtse De Helling verzamelde zich zondag 13 maart een package brute metalbands om al die ontluikende vrolijkheid nog even de grond in te trappen.
Voor de jonge honden van het Amerikaanse Abiotic is het de eerste keer dat ze in het Oude Continent zijn en dat is vooral te zien buiten het podium. Op de Facebookpagina werd al weken vooruitgeblikt op de tour en bij de merchandise stand hangt een handgeschreven stuk karton met de tekst ‘need weed’. Want ja: de heren zijn immers in Nederland en daar loopt iedereen met een pond marihuana op zak, nietwaar?
De podiumpresentatie van de band is een stuk serieuzer en ook wat onwennig. De muzikanten concentreren zich op de vierkante centimeter op hun tegen deathcore aanhangende technische death metal. Veel bewegingsruimte is er ook niet met de instrumenten die voor de twee bands die nog komen alvast zijn neergezet. De prima zanger Travis Bartosek laat horen over een indrukwekkende strot te beschikken en dat gaat er bij de heel behoorlijk gevulde zaal goed in.
In het half uurtje dat de band ter beschikking is gesteld, wordt alleen materiaal van de tweede plaat Casuistry gespeeld. Nummers als The Absence of Purity, Violet Scriptures en Cast Into the Depths laten horen dat de Abiotic best wat in huis heeft en een mooie balans vindt tussen agressie en techniek. Als de laatste klanken wegsterven, toont Bartosek zich weer de typisch 24-jarige Amerikaan als hij oprecht blij klinkend vertelt voor het eerst in Nederland te zijn, om vervolgens de vraag te stellen die al 45.187.459 keer voor hem is gesteld door een Amerikaan: ‘Wanneer gaan we wiet roken?’.
Geen fratsen bij Cattle Decapitation, maar deze mannen draaien dan ook al wat langer mee. Zeven platen om precies te zijn, waarbij de laatste, The Anthropocene Extinction, met veel gejuich werd ontvangen. Zanger Travis Ryan laat bij de entree van de band gelijk horen wat zijn sterke punt is: die opening tussen neus en kin waar een zodanige langdurige doodsrochel uitkomt dat de rode stoelen van alle juryleden in The Voice waren omgedraaid áls ze smaak hadden gehad en hun tijd niet zouden verdoen met het zoeken naar slappe hapzangertjes en -zangeresjes. Maar vanavond zijn we bijeen voor death metal en dus geeft niemand een fuck.
Een lawine aan geluid wordt over het publiek uitgestort en daarmee zet Cattle Decapitation onbedoeld de dappere pogingen van de jonge honden van Abiotic in het juiste perspectief. Tijd voor frivoliteiten is er niet als Cattle Decapitation doordendert zoals een bulldozer door het beschermde regenwoud. De lichtman heeft een dagje vrij genomen, maar dat mag de pret niet drukken met nummers als The Prophets of Loss, Forced Gender Reassignment en Pacific Grim. Ryan rochelt, gromt en gorgelt zich door de set heen en speelt met een passie en intensiteit alsof in de kleedkamer een guillotine wacht om zijn machtige strot van zijn hoofd te scheiden. Zijn bandleden geven ‘m alle gelegenheid om te shinen.
Het mooie avondje wordt nog mooier met de entree van één van de grootmeesters van de death metal: Suffocation. Helaas moeten we het bij liveoptredens meestal doen met een vervanger voor zanger Frank Mullen, die nooit langer dan twee weken vrij van zijn werk kan krijgen. Ricky Myers van Disgorge heeft de eer de microfoon te hanteren en dat doet hij aardig, maar het is geen geweldenaar. Zeker niet na de masterclass grunten die Travis Ryan zojuist heeft gegeven. Het publiek vermaakt zich echter prima en dat geldt ook voor de band met als blikvanger de donkere bandoprichter-met-zijn-dreads-op-gitaar Terrance Hobbs die fanatiek headbangend het goede voorbeeld geeft.
As Grace Descends, Mass Obliteration, Catatonia en Pierced from Within: aan krakers geen gebrek tijdens een optreden van Suffocation. Het zijn van die momenten dat het leven even af kan zijn: een prima band op het podium van een leuke zaal en een koud biertje van een goed merk in de hand. Leve het leven! Jammer wel dat de setlist van die prima band moet worden ingekort. Het is er niet aan af te zien, maar Andres Montoya is ziek. En daarom wordt iets eerder dan de bedoeling was Infecting the Crypts van de debuutplaat Effigy of the Forgotten uit 1991 ingezet. Nog één keer gooit de band alles wat het in zich heeft eruit, om vervolgens onder luid applaus afscheid te nemen. Buiten is het gelukkig donker: de zon is verdwenen, de vogeltjes weer verscholen en de lammetjes slapen. Missie geslaagd.
Foto’s: Christel Janssen
Links: