Space Marines, eenmalig reunieconcert
Zaterdag 10 September, Het Patronaat, Haarlem
Het is de openingsweek van het geheel vernieuwde Patronaat in Haarlem en die is tot nu toe niet ongemerkt voorbij gegaan. Voor de tweede keer deze week hing het bordje uitverkocht op de deur van de grote zaal. Het Patronaat had gezocht naar een echte klapper en die werd ook gevonden. De roemruchte Space Marines bleken bereid eenmalig een optreden te verzorgen en heel wat mensen, vooral in Haarlem en omgeving, verheugden zich daarop. Niet voor niets was deze club in de loop der jaren uitgegroeid tot een sensatie, met name in de live optredens.
Het nieuwe Patronaat is prachtig geworden. Mooie zaal, mooi licht, goed geluid, goeie sfeer. Bovendien heeft het de eerste aanval goed doorstaan. SM deed er alles aan om de zaal tot op de grond te doen afbreken, maar toen ik achterom keek bij het wegrijden stond de boel nog overeind. Kwalitatief zal het daar qua bouw dus ook wel in orde zijn. Als Haarlemmers mogen we trots zijn op zo’n centrum in de stad. Dat daar lang op gewacht werd, mag blijken uit de massale publieks toestroom in deze openingsweek.
De avond werd geopend door Tube. Op het internet kon ik niets over deze groep vinden, zelf kende ik ze ook niet en vanavond maakten ze op mij ook geen onuitwisbare indruk. Ze vulden met veel enthousiasme en met hardrock/heavy metal achtige muziek het voorprogramma. En dat was dan wel zo’n beetje wat ik daarover te melden heb.
Space Marines da’s een heel ander verhaal. Eind jaren tachtig, begin negentiger jaren van de vorige eeuw groeide er in Haarlem een verrassend grote en populaire muziek scene, met name gevoed met hip-hop en rap. In 1990 kwam daar een groep bij die Space Marines heette en eigenlijk gewoon samen muziek wilden maken, maakt niet uit wat. Het werd muziek die niet bepaald onder een hoedje te vangen is. Zelf noemden ze het “marine core”. Beukende bassen, dreunende drums, gierende gitaren en zagende zang. Metal, dance, hardcore, rap, jazz en nog veel meer, gezongen, geschreeuwd en gerapt in het Nederlands. Korte, bijtende, dreunende, zuigende nummers en een waanzinnige uitstraling en uitbarstingen van brute kracht. Als wij het niet hebben, wil je het niet. En wil je het wat noemen, noem het dan maar wat, zeggen ze zelf. En het publiek reageert, meebrullend met de teksten en tekeer gaand in heftige pits. De groep bestaat uit een drummer, een bassist, een gitarist en drie zangers. Een ongewone opstelling, die in het geval van Space Marines meer dan prima werkt. Er wordt regelmatig opgetreden, b.v. op festivals en samen met anderen zoals b.v. de Osdorp Posse. Dan komt er in 2000 een einde aan het bestaan van de band. Nu, ruim viereneenhalf jaar later staan ze er dan weer voor een eenmalig optreden. Half Haarlem en omstreken verdringt zich voor de kassa voor een kaartje om de sensatie nog eens live mee te maken
Niemand wordt teleurgesteld. Vanaf de eerst bikkelharde noot tot de laatste wegstervende toon wordt de zaal overspoeld door de enorm heftige metalrock van de instrumentalisten. Edwin Plooijer mishandelt het drumstel als vanouds en haalt alles eruit wat erin zit, vooral dreunend en doordringend. Martijn Galje bespeelt bas en publiek, soms staande op de boxen. Van meesterlijk loopje tot dreunend ritme. Alles komt nog steeds soepel en vooral stuwend tevoorschijn. Gitarist Daan Kampman is bij tijd en wijle wat minder opvallend aanwezig en speelt vooral mee als rhytmesectie achter de zangers. Toch krijgt hij ook af en toe even de ruimte om wat prachtige geluiden uit zijn instrument te toveren en te laten zien dat ie echt wel een stukkie kan spelen. Vocalisten Brian Klerkx, Nico Plooijer en Paul Hamers zingen, schreeuwen, praten en rappen en zwepen het publiek op tot grote hoogte!
Het hele repertoire wordt er in een moordend tempo doorheen gedraaid. Al die korte, bijtende nummers komen langs. Publieksfavorieten als Abortus, Tering Tyfus, Paling voor jouw zwijn en de Spring’nde Pit worden letter voor letter meegebruld. De unieke verende vloer van het Patronaat wordt op verzoek van de band uitgetest en ’t werkt. Als iedereen op de vloer hard op en neer springt, voel je de vloer golven en van trots glimmend personeel zag dat de zaal ook deze krachttoer doorstond. Het publiek wist bijkans van gekkigheid niet meer wat ze moesten doen. Dansen, brullen, schreeuwen, crowdsurfen, stage diven, bier gooien. Het enthousiasme was soms bijna overweldigend. Geluid en licht in de grote zaal waren geweldig goed verzorgd en ondanks de bijna gewelddadig aandoende muziek en de fikse drukte bleef de sfeer in de zaal heel prettig.
Normaal gesproken is het hele rap gedoe en zo niet aan mij besteed en de muzikale revolutie uit Haarlem is in de vorige eeuw dan ook absoluut aan mij voorbij gegaan. Toch maak ik voor de mannen van Space Marines graag een uitzondering. Zelden heb ik een zaal zo op zijn kant zien gaan en zelden heb ik zo’n overdonderende sound gehoord. Het was dan ook een heel prettig avondje in Haarlem. Jammer dat mijn buurvrouw bij het concert al een vriend bij zich had, anders was het helemaal perfect geweest.