Sisters of Suffocation is een blijvertje. Na een EP in 2016 en de debuutplaat in 2017, is er nu alweer de tweede plaat. De deathmetalband viert het verschijnen van Humans Are Broken met een serie releaseshows en trapte dat op de dag van de release af in het steeds aantrekkelijker wordende dB’s in Utrecht. Support kwam er van het enthousiaste Dead Sleep. Anonieme scribent Ghostwriter had een leuke avond.
Dead Sleep, afkomstig uit het Zweedse Malmö, is niet zo van de moeilijkdoenerij. De band maakt onder aanvoering een bevlogen mix van thrash en speed, met een flinke punk-uitstraling. De kleinste van het stel bespeelt de bas en brult de teksten in de microfoon. Deze dame, die luistert naar de naam A. Wagner, doet dat een tikkeltje te bedacht, iets te veel volgens het ongeschreven boekje Hoe Gedraag Je Je Als Een Rockster Op Het Podium, wat betreft gebaartjes, poses, kleding en de behandeling van haar instrument. Maar het enthousiasme van de band is gemeend en Dead Sleep houdt het ritme er goed in, dus dat maakt een hoop goed.
Mevrouw Wagner is zeker niet de meest begaafde der zangeressen en de riffs van haar gitaristen M. Bader en J. Salo hebben een hoog ‘waar heb ik dat toch eerder gehoord’- gehalte, maar het klinkt allemaal best lekker. Gewoon fijne thrash, zonder de moderne vrolijkheid die zoveel thrashbands in hun muziek proppen, maar lekker meebrullen met nummers al Bring the Knife en Into the Grave.
Utrecht heeft dB’s echter aardig vol doen stromen voor de gezusters en hun mannelijke kompaan op drums, Kevin van den Heiligenberg. Vandaag staat in het teken van Humans Are Broken en dus trappen we af met het titelnummer, maar komt met Host of a Dead Fetus al een nummer van de EP Brutal Queen voorbij. Sisters of Suffocation heeft er duidelijk zin in vandaag en straalt onder aanvoering van de zoals altijd uitstekend brullende, krijsende en fluisterende Els Prins veel enthousiasme uit vanaf het verlengde podium van dB’s. Vier van de vijf bandleden wordt nogal eens nagedragen dat ze geen slangetje maar een spleetje tussen de benen heeft en speciaal voor die haters is Little Shits op de nieuwe plaat gezegd. Prins zingt het met zo’n venijnigheid (‘And fuck all of you/Who said I wouldn’t make it/Based on my gender/You sexist little shits’) dat het even lijkt alsof ze heel dB’s wil slopen. En dat zou zonde zijn voor een tent met zo’n gevarieerd bier-aanbod.
Maar het geeft wel aan dat beuken het devies op deze eerste dag van maart. Met Shapeshifter en The Objective, dat z’n lekker intro heeft. Sisters of Suffocation is duidelijk gegroeid: er staat tegenwoordig een hoor- en zichtbaar ervaren band die weet wat het wil: ronkende death metal spelen. Hier en daar is er tijd voor een bedankje van Prins, maar daarna gaan we weer gauw verder met het schoppen van kont. Alsof het nieuwe album bij iedere bezoeker persoonlijk door de strot moet worden geramd. De cleane achtergrondvocalen van de gitaristen mogen dan ook achterwege blijven, Prins kan het allemaal prima alleen af.
Het tempo ligt hoog. Our Bodies Will Rot komt langs, evenals Liar. Volgens Els Prins het favoriete nummer van gitarist Simone van Straten en dat is niet zo vreemd gezien de prominente rol die zij in deze track heeft. Voordat de zangeres de songtitel door de microfoon brult en wel op zo’n manier dat het lijkt alsof ze de hele wereld verwijt niet eerlijk te zijn. Het is niet moeilijk te zien wat Napalm Records in de band ziet: Sisters of Suffocation verstaat de kunst fijne liedjes te schrijven én ze uit te voeren.
Bij de heerlijke afsluitende nekbreker Blood on Blood worden de aanwezigen opeens overdonderd door een kraakhelder gitaargeluid. Wat blijkt: het instrument van Emmelie Herwegh is nu pas ingeplugd. Het maakt het optreden met terugwerkende kracht eigenlijk alleen maar indrukwekkender en zegt veel over de kwaliteiten van deze band. Benieuwd waar dit allemaal gaat eindigen.
Link: