Op een druilerige zondagmiddag scroll ik door De Zware Lijst om te zien of er nog nieuwe interessante releases voorbij komen ter recensie. Tot mijn grote verrassing tref ik daar Humans Are Broken van Sisters Of Suffocation aan. Vers van de pers en nog niet door de collega-redacteuren ingepikt. Oké die moet ik hebben natuurlijk. En zo gezegd, zo gedaan.
Na twee jaar is het tijd voor de opvolger van Anthology Of Curiosities. Zo’n sterk debuut dat ik er 80 punten aan zou hebben gegeven. Collega-redacteur Clemens was destijds zeer positief over het debuutalbum en gaf als score maar liefst 85 punten. Hij schreef onder andere dat Anthology Of Curiosities een debuut is geworden, waarvan je hoopt dat het volgt op een eerste EP. Die EP getiteld Brutal Queen, was ook niet bepaald misselijk. Bijkans hoop ik dan ook dat deze opvolger aan de inmiddels hoge verwachtingen kan voldoen. Want ik ben sinds het ontstaan van Sisters of Suffocation zeker onder de indruk, mede door de verschillende live optredens die ik zag, onder andere als voorprogramma van grote broer Suffocation.
Over de gehele linie wordt Humans Are Broken melodisch en smaakvol ingekleurd door het uitstekende gitaarwerk van gitaristen Simone van Straten en Emmelie Herwegh, waarbij de gonzende warme basklank van Puck Wildschut het geheel coherent samensmelt. Als enige mannelijke bandlid is Kevin van den Heiligenberg verantwoordelijk voor het drumwerk en ook hij weet de totaalprestatie op geen enkel moment te verneuken. Zijn drumuitvoering is strak en voorzien van meer dan voldoende originele fills zoals bijvoorbeeld te horen is tijdens het tweede nummer Wolves. En snel blasten kan hij ook zeker. Dan is het zeker een groot pluspunt dat de drums exact goed in de mix staan. Dat wil zeggen goed hoorbaar, maar nergens overheersend.
Concreet gezien voelt het alsof er over de gehele linie goed is nagedacht over de balans en de realisatie van Humans Are Broken. De productie is modern, waarbij je mag verwachten dat instrumenten en zang volwaardig tot hun recht komen. De gewaagde keuzes zoals de cleane zang en het eerder aangehaalde stukje rap zijn wat mij betreft een meerwaarde al zal dit niet voor iedere luisteraar gelden. Tekstueel gezien is het vooral maatschappijkritische hap wat we te verwerken krijgen, waarbij het eerder vrijgegeven nummer Little Shits het meest opvalt. Volgens mijn interpretatie is het een rechtstreekse middelvinger en stomp naar alle internetwarriors en vastgeroeste critici die menen dat vrouwen hun dromen niet waar kunnen maken en al helemaal niet in de metalwereld. Zo gezegd een mannencultuur, ja vergeet het maar. Daar prik je als onbevooroordeelde luisteraar dwars doorheen. Het boeit mij namelijk voor geen ene meter of deathmetal door mannen of vrouwen wordt gebracht.
Het statement is uiteraard duidelijk, maar ongeacht wat je mening hierover mocht zijn, denk ik dat de band dit helemaal niet nodig heeft. Of is het wellicht de bedoeling om hier extra aandacht op te vestigen in het hedendaagse klimaat waarin alles onder het mom van wat voor discriminatie dan ook wordt weggezet? De speelkwaliteit op Humans Are Broken blijft echter wel een doorslaggevende factor. En wat dat betreft is het duidelijk dat iedere ‘sexist little shit’ de mond wordt gesnoerd indien zij zich überhaupt aan een luisterbeurt durven te wagen. Voor mij persoonlijk wordt het sterke debuut niet overtroffen, maar zeker wel geëvenaard.
Score: 
80/100
Label:
Napalm Records, 2019
Tracklisting:
- Humans Are Broken
- Wolves
- War In My Head
- The Machine
- What We Create
- Liar
- Little Shits
- The Next Big Thing
- Blood On Blood
- The Objective
- Burn
Line-up:
- Els Prins – Zang
- Simone van Straten – Gitaar
- Emmelie Herwegh – Gitaar
- Puck Wildschut – Bas
- Kevin van den Heiligenberg – Drums
Links: