Saxon, Masterplan, Mennen
11-03-2007 – Paradiso, Amsterdam
Het gebeurt waarschijnlijk niet elke week, maar op deze zondagavond zitten twee ZM-medewerkers keurig in de kerk. De heilige grond waar Renée en ondergetekende onze religieuze vuurdoop ondergaan is namelijk Paradiso, het voormalige Huis van de Heer in ons eigen Sin City. De Nederlandse hoofdstad is vanavond gastheer van de Saxon/Masterplan tourkaravaan die een dag eerder vanuit Antwerpen is vertrokken voor hun Europese tournee. Bovendien zal de avond worden geopend door onze landgenoten van Mennen, een feit waar de dame van Paradiso een dag voor het concert echter nog niet van op de hoogte was.
Om maar met een daverende verrassing te beginnen: we zijn door onvoorziene omstandigheden (veel) te laat. Als we de zaal betreden heeft niet Mennen maar Masterplan zojuist het podium betreden en navraag leert ons dat we een bijzonder aangenaam optreden van de band rond zanger Joss hebben gemist. Voor ons is Masterplan dus de kick-off en ik schrik me werkelijk de pleuris van het slechte geluid dat uit de luidsprekers brult. Een enorme brei van herrie waar geen touw aan vast te knopen valt is wat de bezoeker overspoelt, en hoewel het naarmate het optreden vordert wel iets bijtrekt wordt het nooit acceptabel. Bijzonder jammer, daar de muziek van Masterplan een perfect geluid vereist om goed uit de verf te komen. Benieuwd ben ik vooral naar de twee nieuwe mensen in de band, zanger Mike DiMeo en drummer Mike Terrana. Over laatstgenoemde hoeven we ons geen zorgen te maken, de jarige Terrana ramt en beukt dat het een lieve lust is, gewoon schitterend om te zien hoe hij zich finaal leeg speelt. Over de andere Mike moet ik helaas minder positief oordelen. De bijzonder sympathiek overkomende vervanger van Jorn Lande komt totaal niet uit de verf, gaat tekstueel een aantal keer flink onderuit mist vooral de power om het oude materiaal eervol te kunnen vertolken. En laat het nou vooral de eerste plaat zijn waar de mannen uit putten. Van het nieuwe MK II wordt gek genoeg alleen Keeps Me Burning gespeeld, niet geheel toevallig het nummer waarbij DiMeo wél goed uit de verf komt. Ook Aeronautics komt er maar bekaaid vanaf, met ook nog eens het zwakste nummer van die plaat, Back For My Life. De nog niet in al te grote getale aanwezigen moeten het dus grotendeels doen met de overigens nog steeds geweldige debuutplaat, maar zelfs van klappers als Spirit Never Dies, Crystal Ball, Soulburn of Kind Hearted Light valt door het kutgeluid, waarin de melodielijnen van gitarist Roland Grapow verzuipen, en de matige vocalen nauwelijks te genieten. Masterplan maakt vandaag een slechte beurt en het is te hopen dat ze later dit jaar nog eens terugkeren als headliner om zich te revancheren.
In tegenstelling tot Masterplan is Saxon wel degelijk blij met haar nieuwe album. The Inner Sanctum wordt op deze toernee gepromoot, en hoe! Het inmiddels lekker volle Paradiso krijgt niet minder dan zeven nieuwe songs voorgeschoteld, waarvan alleen concertafsluiter Ashes To Ashes redelijk misplaatst is. De overige nieuwelingen mogen daarentegen absoluut gehoord worden, zoals de vlotte opener Sate Of Grace of het heavy Let Me Feel Your Power. De band speelt, geruggesteund door een gigantische backdrop van het nieuwe album, zoals we van hen gewend zijn. Passioneel en met spelvreugde, met de heerlijke humor van Biff als constante factor. Zo kan het publiek op het balkon het doen met de kreet “the balcony is for pussies”. Ook de op het oude nest teruggekeerde Nigel Glockler krijgt een beurt, middels de opmerking dat Nigel negen jaar heeft geslapen en er daardoor zo goed uitziet, al valt dat laatste wel mee. Het showelement blijft vanavond overigens zeer beperkt, het is de muziek waar de Britse legende al decennia lang op bouwt. De band heeft natuurlijk karrevrachten schitterende nummers en het pleit voor hen dat men op deze tournee behoorlijk weet te verrassen met de setlist. Naast bijna de gehele nieuwe plaat worden we bijvoorbeeld getrakteerd op het waanzinnige Killing Ground. Of wat te denken van The Great White Buffalo van het ‘bijna vergeten’ Dogs Of War-album. Ook de vorige plaat Lionheart is vertegenwoordigd en wel met het felle Witchfinder General, terwijl het meeslepende We Will Remember Solid Ball Of Rock vertegenwoordigt. Ook To Hell And Back Again of Forever Free mogen verrassend worden genoemd, al had ik in plaats daarvan liever de rillingen gekregen van The Eagle Has Landed, dat helaas achterwege blijft. Gelukkig wordt mijn persoonlijke favoriet Power & The Glory niet vergeten (dank je wel jongens) en ook de liefhebbers van, en dit zeg ik met het diepste respect, de bejaarde songs komen ruimschoots aan hun trekken, want welke fan gaat er nu niet kwijlen van spetterende versies van Dallas 1 p.m., 747 (Strangers In The Night), waarbij de zaal tot een kookpunt komt, And The Bands Played On, Princess Of The Night, Denim And Leather en de onverslijtbare überklassieker Wheels Of Steel. Ondanks de eerder aangehaalde kleine kanttekening, plus dat ook bij Saxon het geluid niet altijd even zuiver is, beleeft het zichtbaar genietende, voor een groot gedeelte uit dertigplussers bestaande publiek een heerlijk avondje. Ga ik er stilaan toch eens aan denken om in mei ‘even’ de reis naar Hardenberg te maken.
Links