Stond Der Weg Einer Freiheit enkele jaren geleden nog op de Main als voorprogramma van Amenra, vandaag doen ze het op eigen kracht in de Next. De band doet dat bovendien met nieuw plaatwerk in de vorm van Innern, dat een maand geleden verscheen. Daarop laat de band niet zozeer veel nieuwe elementen horen maar wel een nog beter doorontwikkeld geluid. Die nummers willen we live wel meemaken. Friso Veltkamp doet verslag, Esther ’t Lam schiet de plaatjes.
Wat een geluk vandaag! Slechts een uur vertraging bij de NS, waardoor ik gelukkig alleen Laster mis. Het is opvallend rustig. Ik zeg dat, omdat Der Weg Einer Freiheit een tijd terug nog op de mainstage stond als voorprogramma van Amenra. Nu doet de band een eigen headlinetour en spelen in de Next, die niet eens voor de helft gevuld is. Ik had verwacht dat op een donderdagavond wel meer mensen zouden komen opdagen, zeker omdat elke metalcoreshow hier wel uitverkoopt. Afijn, het voordeel is dat je overal kan staan en alles goed kunt zien. Esther was wel op tijd aanwezig om foto’s van Laster te schieten.
Ikzelf kan bijna gelijk aanschuiven voor Heretoir. Een band die net een week voor het optreden een nieuwe plaat uitbracht en die op zware metalen zelfs een dubbel zo zwaar review heeft gekregen. De plaat krijgt van beide recensenten Joris en Patrick veel lof, dus ik ben dan ook best benieuwd naar deze show. De band bestaat uit drie gitaristen en een bassist. Dat is best veel, de vraag rijst ook of dat zo nodig noodzakelijk is voor de muziek van Heretoir. Het ziet er in ieder geval wel imposant en gebroederlijk uit: de band staat lijnrecht naast elkaar opgesteld. Qua geluid hoor je er echter niet veel van: het is, net als vorige week bij Better Lovers, weer niet zo best gesteld met dat geluid.
Dat wordt enigszins gecompenseerd door de gecreëerde sfeer, enerzijds opgewekt door de rookeffecten, anderzijds vanwege de mooie cleane vocalen van de zanger bij opener The Ashen Falls. Het gaat overigens gepaard met een flinke dosis pathos, wat niet op ieders goedkeuring kan rekenen; sommigen vinden het te kitsch en verlaten al snel de zaal, anderen blijven juist geboeid kijken en horen dat Heretoir met Solastalgia duidelijk een andere, meer melodieuze en emotionele kant is gaan verkennen. Nog altijd heavy, maar met net wat meer treurwilgmelodieën en cleane zang. Daar is Wastelands daar een mooi voorbeeld van: de hardheid, het snelle drumspel, de atmosferische riffs en gebrul gaan hand in hand met veel cleane gitaarpartijen en dito zang. Het lijkt er ook op dat Heretoir zich comfortabel voelt in deze stijl.
Elk nummer kent van die melodieuze partijen, en liefhebbers van bijvoorbeeld Paradise Lost of een My Dying Bride moeten ook goed uit de voeten kunnen met een nummer als Golden Dust. Maar het wringt wel een beetje; de band speelt best goed maar er zijn ook wel wat kanttekeningen te plaatsen. Waarom loopt er een backing track mee als er al zoveel gitaristen op het podium staan? En is het soms niet te veel gepriegel en getokkel, en te weinig riffs? Er mist een zeker venijn in het optreden, waarmee Heretoir een beetje de saucijs van de barbecue is. Ik hoor ook net iets te weinig terug waarom de band drie gitaristen nodig heeft. Is het allemaal maar mager? Niet helemaal, ik kan namelijk die melodieën prima hebben en de band presenteert met Solastalgia ook een nummer van de nieuwe plaat dat meteen het meest agressieve is van de hele set, ondersteund door felle drumpartijen en bruut geschreeuw. Het sluit het optreden nog wel enigszins goed af, al denkt niet iedereen er zo over, menigeen heeft de zaal dan al verlaten.
Der Weg Einer Freiheit begint zijn optreden in stijl. Althans: vind ik. Het intro is namelijk mijn favoriete Dead Can Dance-nummer: Host Of Seraphim. Er heerst gelijk een mooie sfeer in de zaak, mede ook komend door voor de rode verlichting, de vele rook en de backdrop die een soort theaterdoek is. Het oogt als een voorstelling die op het punt staat te beginnen. Welnu, die begint met Marter, een track van de nieuwe plaat en tevens de nieuwste single, waarbij die break in het nummer meteen een enorme indruk maakt. Deze band kan je als geen ander vastgrijpen, meevoeren en hypnotiseren. Dat gebeurt helemaal als Xibalba wordt ingezet. Er is niet zo heel veel publiek aanwezig, maar iedereen die er is, zit wel aandachtig te luisteren en te kijken. En daarbij: het maakt niet zoveel uit dat er weinig mensen zijn, deze band gaat wel los. De bandleden stralen fanatisme uit en spelen vol intensiteit, dat ook bij laatstgenoemd nummer nodig is. Door de aanhoudende riffs en drums word je vanzelf meegesleurd in de wereld van deze band.
Er zijn daarbij ook wel wat rustpunten. Immortal klinkt bijna beschouwend, mede door de verrassend goed klinkende cleane zang. Het is een sfeervol nummer dat live ook goed werkt, helemaal omdat er naar een climax toegewerkt wordt. Het tempo wordt verhoogd, er volgt een intense break en alles is weer van de wal af. Wat is deze band toch goed in het schrijven van dit soort nummers en wendingen!
De setlist is een bloemlezing uit het werk van Der Weg Einer Freiheit. Hoewel de laatste platen unaniem sterk worden beschouwd vind ik Stellar ook een topplaat. Daarvan wordt vanavond onder andere Einkehr gespeeld. Daar blijft het niet bij: de band keert nog verder terug de tijd in en speelt Vergängnis van debuut Unstille. Dat nummer kent bijzonder vette riffs en met het geluid op het podium knalt dit er harder uit dan op plaat. Het is ook mooi om te merken dat de bandleden nog altijd vol energie en passie de oudere nummers spelen. Gitarist Nicolas schreeuwt de tekstregels geregeld mee.
De nieuwe plaat staat echter wel centraal vanavond. Daarbij vallen de uitvoeringen van Eos en regulier afsluiter Finisterre III vooral op. Laatstgenoemd nummer ook omdat het voorzien wordt van epische, krachtige zang. Het geluid van Der Weg Einer Freiheit is sowieso prima vanavond, gelukkig. De lichten ook, die kleuren mee met de tinten van de platenhoezen, zodat je aan het einde van de show beter kan bepalen welke plaat je moet kopen. Voor mijzelf geldt dat ik in ieder geval de laatste aanschaf, als er nog twijfels over bestonden dan haalde afsluiter Forlorn die wel weg: een buitengewoon sferisch nummer met zelfs cleane vocalen, maar ook een mooi episch einde. Der Weg Einer Freiheit heeft zijn geluid wel gevonden en laat vanavond horen dat hij tot de top van de post-black metal behoort.
Datum en locatie
2 oktober 2025, 013, Tilburg
Link: