Het is altijd hetzelfde liedje. Altijd als uw anonieme verslaggever van het ene donkere hol (zijnde zijn huis) wil afreizen naar het andere donkere hol (zijnde Baroeg), gooit de Nederlandse Spoorwegen roet in het eten door geen treinen te laten rijden vanaf station Rotterdam Centraal naar station Lombardijen in diezelfde stad. Geklungel en gezeur met bussen zorgden er dan ook voor dat hij te laat binnenschoof voor Probation: een alleraardigst bandje uit Limburg dat nog maar vorig jaar geboren werd en een dag eerder nog mocht openen voor Crowbar.
Dat de mannen de aftrap mogen doen voor beide Amerikaanse bands, is niet zo vreemd. Als Crowbar en Pro-Pain ooit met elkaar het bed zouden delen (ja, probeert u dat beeld maar eens uit uw hoofd te krijgen), zou daar negen maanden later Probation uit geboren kunnen worden: hardcore met een flinke scheut sludge. In de praktijk betekent dat dat er in ieder nummer na een lekkere hardcore-explosie gas wordt teruggenomen om de slugde de overhand te laten namen. Erg lekker. Een leuk bandje, dit Probation. Deze keer wist de NS mij er nog van weg te houden, volgende keer krijgt dit orkest mijn volledige aandacht.
WRCKG moest een dag voor het concert afzeggen, maar in Rotterdam zijn ze wel gewend om door te pakken en dus stond er binnen no-time een vervanger klaar: Anger Machine. Dit Nederlandse vijftal staat garant voor een moderne variant van thrash, belooft op Facebook een ‘energieke live-presentatie’ en illustreert dat door er direct vol op te vliegen. Zanger Tim Koole heeft binnen de minuut ieder vierkante centimeter van het Baroeg-podiumpje al verkend, terwijl hij ondertussen zijn longen tot het uiterste belast. Wat verder direct de aandacht trekt: die enorme pornosnor op ’s mans bovenlip. Wat daarna de aandacht trekt: dat alle snarenspelers de achtergrondzang verzorgen.
Het publiek reageert te lauw naar de zin van Koole en wat doe je dan als je een energieke live-presentatie garandeert? Dan ga je het publiek in. Een koud kunstje in Baroeg, maar het is vermakelijk hoe de Snor eigenhandig een moshpit probeert op te zetten. Ondertussen zorgt zijn band voor aardige, melodieuze, frisse thrash met een toefje metalcore. Toch weet het gezelschap de gevoelige snaar bij uw verslaggever niet helemaal te raken, al gaat Sepultura’s Dead Embryonic Cells er natuurlijk in als penissen bij een pornoster. Last Man Standing, afkomstig van het tot nu toe enige plaatwerk van deze band – de EP Unbreakable – wordt tenslotte opgedragen aan Gary Meskil van Pro-Pain.
Terecht natuurlijk, want de voorman van Pro-Pain heeft nogal wat voor zijn kiezen gekregen. Letterlijk. De zanger/bassist werd bij een overval in Brussel zó zwaar toegetakeld, dat hij sprak van ‘poging tot moord’. Wat volgde: operaties, een herstelperiode van enkele weken en een vlucht terug naar huis én weer naar Europa, waar het life on the road wachtte. Tot en met Baroeg aan toe, waar de band speelt alsof er geen centje pijn is geweest. Geheel volgens de spierballenmuziek-filosofie van het orkestje dus. Gewoon beuken. Niet lullen, maar poetsen. Afgetrapt wordt er met Unrestrained, gevolgd door Three Minutes, gevolgd door Stand Tall, gevolgd door Un-American, gevolg door… afijn, u raadt het al: zo’n beetje van ieder album uit de rijke catalogus van de band komt wel een nummertje voorbij. Inclusief persoonlijke favorietjes als Deathwish, In For the Kill en Fuck It.
De Baroeg is lekker vol, de band speelt strak en soepel, gitarist Matt Sheridan krijgt de verbeten blik niet van zijn gelaat en de pit sluit (wederom onder aanvoering van Anger Machine’s Tim Koole) niet. Wat nog een hele prestatie is in Baroeg, waar twee palen voor het podium hinderlijk in de weg staan. Maar er blijkt met gemak een crowdsurfer door het zaaltje te kunnen. Gery Meskil lijkt iets minder mobiel, maar de Amerikaan is nooit zo van het bewegen geweest, dus dat kan ook verbeelding zijn.
Het tempo ligt waanzinnig hoog, er wordt werkelijk geen seconde verspild met een praatje of een stapje terug en dus is er na een uurtje geen droog t-shirtje meer te vinden in het Rotterdamse zaaltje. Bij afsluiter Make War (Not Love) trekken band en publiek nog één keer alles uit de kast, waarna Pro-Pain terugkomt voor een toegift die in ieder geval niet op de setlist stond aangekondigd. Tegelijkertijd is een Pro-Pain-optreden niet compleet zonder Johnny Black van debuutplaat Foul Taste of Freedom uit 1992, dus het zal wel gepland zijn. Het maakt ook niet uit. Gary Meskil leeft nog, Pro-Pain leeft nog en wonder boven wonder staat zelfs Baroeg nog overeind.
Datum en locatie:
27 augustus 2017, Baroeg, Rotterdam
Link: