Primordial, While Heaven Wept en Alcest in Tilburg
Maandag 30 mei 2011
De kleine zaal van de Tilburgse 013 stond op 30 mei in het teken van een avondje avontuurlijke metal. De Ierse rots in de metalbranding Primordial zakte af naar Brabant en nam Alcest en While Heaven Wept mee op sleeptouw. Voor mij reden genoeg om het alom zonnige Zeeland even te verlaten.
Bijna drie kwartier later dan gepland kwamen Neige en de zijnen van Alcest het podium opgelopen. Vergezeld door een dikke laag rook en een erg goed gevulde zaal werd er op zowel onwennige als overtuigende wijze gestart met Printemps Emeraude van het geweldige album Souvenirs d’un Autre Monde. Ik had de band nog niet eerder live gezien en vroeg me voordien ernstig af of de sfeer die Alcest op plaat weet neer te zetten gelijk is aan de prestaties op het podium. Vanavond was dit zeker wel het geval en ik was beslist niet de enige die dat zo ondervond. Het overgrote deel van de aanwezigen droomde zichtbaar weg bij de sfeervolle shoegaze black van dit Franse gezelschap. De gelikte lichtshow en het prima geluid maakten het plaatje helemaal compleet. De band kon op veel bijval van het publiek rekenen en ondanks de afstandelijke (en bijpassende) podiumprestatie kon je zien dat de heren met veel plezier hun ding deden. Na een nummer of zes gingen de lichten weer aan. Ik ontwaakte uit een roes die ik zeer zeker nog eens wil ervaren. Geweldig optreden!
De temperatuur in de zaal was inmiddels flink gestegen en niet lang na Alcest was het de beurt aan While Heaven Wept. Dit Amerikaanse zestal timmert alweer een flinke tijd aan de weg, maar toch was de zaal tijdens hun optreden een tikkeltje leger dan bij de voorganger. De muziek van de heren en dame was dan ook een tikkeltje anders dan die van de voorganger. De tijd was aangebroken voor een mix van avontuurlijke metal met sterk aanwezige power metal-invloeden en een ferme lik prog. Het overvolle podium werd nu voorzien van een kleurrijke lichtshow, maar vooral zanger Rain Irving stond in de spotlights met zijn karakteristieke, heldere en zeer zuivere vocalen. Vooral in combinatie met de vrouwelijke keelklanken van de toetseniste klonk de boel erg sfeervol. Helaas was haar toetswerk in geen velden of wegen te bekennen wanneer de band op volle sterkte aan het spelen was. Van het nieuwe album, Fear of Infinity, werd Saturn and Sacrifice gespeeld en het hoogtepunt werd bereikt tijdens het spelen van het epische Voice in the Wind, afkomstig van het album Of Empires Forlorn (2003). Al met al zette While Heaven Wept een erg onderhoudend optreden neer. Zelf was ik nog helemaal vol van Alcest, maar het vormde een mooie brug naar wat nog moest komen.
Het licht ging wederom uit en bij de eerste intro-tonen werd duidelijk dat het publiek stond te popelen om platgewalst te worden door de Keltische black metal van de horrorachtig uitgedoste Alan Averill Nemtheanga en zijn Ierse muziekfront van Primordial. Het stampende No Grave is Deep Enough (afkomstig van het onlangs uitgekomen album Redemption at the Puritan’s Hand) werd ingezet en de aanwezigen werden vanaf dat moment getrakteerd op een energieke show met in de hoofdrol natuurlijk de charismatische Nemtheanga himself. Hoewel het geluid in het begin wat minder klonk (en daardoor de band ook) was het genieten geblazen met oude en nieuwe tracks zoals Lain With The Wolf, Death of the Gods, Gallows Hymn, As Rome Burns, Autum’s Ablaze en mijn persoonlijke favoriet The Coffin Ships. Persoonlijk vond ik het wat jammer dat er verder niks werd gespeeld van het briljante The Gathering Wilderness (2005), maar een band als Primordial heeft nu eenmaal de luxe om de ene klassieker van tafel te vegen om plaats te laten maken voor een ander. Zoals gezegd stond Nemtheanga continu in het middelpunt van de belangstelling met zijn uiterst agressieve uitdrukkingen en ontelbare gebaren en bewegingen naar het publiek wat compleet aan zijn voeten lag. Eerlijk is eerlijk, de beste man haalt niet iedere originele noot meer, maar weet dit prima te compenseren met zijn machtige voorkomen. Na ruim anderhalf uur kwam er een eind aan een zeer smakelijk optreden en een erg geslaagde avond in het algemeen. De zaal werd nog één keer op z’n kop gezet met de meebruller Empire Falls.
Goede bands, uiterst ontspannen sfeer en flink wat bier om te warmte mee te onderdrukken… Wat wil je nog meer op een maandagavond?
Links: