Primordial, Moonsorrow en Der Weg Einer Freitheit in 013

Is er een betere manier om vrijdag de dertiende te beëindigen dan met een avondje heidense kwaliteitsmetal? Ik vul de vraag alvast voor u in: nee. Met de zak patat (‘friet’ kennen we niet) nog maar nauwelijks verteerd, stapt uw anonieme verslaggever de Jupiler Zaal van 013 binnen, waar het machtige Der Weg Einer Freihet net is begonnen aan de aftrap van dit deel van de Heathen Crusade 2018. Deze heerlijke band staat altijd garant voor muzikaal spektakel en dat is vandaag dus niet anders. De nummers van de Duitsers zitten goed in elkaar, zijn meeslepend en getuigen bovenal van diep, diep vakmanschap.

Woest beukend maar toch met gevoel voor melodie en dan weer terughoudend wegstervend in gitaarschoonheid. En dat alles verpakt in uitgesponnen, hypnotiserende songs die bijna nooit stoppen. ‘We hebben nog twee nummers,’ zegt zanger/gitarist Nikita Kamprad halverwege de set. Met Requiem (8:22 minuten) en Aufbruch (9:49) van het geweldige laatste album Finisterre, is er dan gelukkig nog genoeg te genieten. Al is het totale optreden dan natuurlijk nog te vroeg afgelopen. Er zijn van die bands die je het liefst in een doosje zou willen doen, om ze te laten spelen wanneer het jóu uitkomt. Klasseband Der Weg Einer Freiheit is er zo een. De mannen hadden nog wel zes uur langer mogen doorspelen.

Hoewel de naam anders doet vermoeden, pakt Moonsorrow de zaken iets minder zwaar aan dan hun Duitse collega’s. De ervaren Finnen leggen een optreden op de planken waarbij de driestemmige samenzang imponeert, maar de zangers kunnen het ook prima in hun eentje af kan. De mannen betrekken het publiek graag bij hun set en waarom ook niet? Het is op verzoek van de band lekker synchroon headbangen bij Suden Tunti en anders gaan de voetjes wel van de vloer bij de folkige hoempapa-klanken. Maar lichtjes hè, lichtjes. Het is geen disco hier godverdomme.

Het alweer vijftien jaar oude Kivenkantaja komt voorbij en het nieuwe Mimisbrunn. Vooral valt op hoe lekker het geluid vanavond is. Dat alles kraakhelder overkomt, draagt absoluut bij een de feestvreugde. Vooral de ondersteunende klanten van toetsenist Markus Eurén komen daardoor goed tot hun recht. 013 reageert enthousiast op de heerlijk gevarieerde en veelzijdige nummers van de band. We krijgen vanavond gerechten uit de hogere cuisine van de metal voorgeschoteld en dan moet het hoofdgerecht nog komen! Vergis u overigens niet: Moonsorrow is er niet voor lol en jolijt, de band weet het gaspedaal in te trappen als het nodig is en de mannen tonen zich verbeten bij het spuien van hun Finse teksten.

Ville Sorvali is vandaag jarig en dat biedt dan toch weer ruimte voor vrolijkheid. De zanger/bassist wordt in het Engels en Nederlands toegezongen. Maar: ‘who cares about birthdays,’ roept zanger/gitarist Mitja Harvilahti. ‘We’re all gonne die. And that’s the day you want to be remembered’, waarna met Kuolleiden Maa het laatste nummer van de avond wordt ingezet. Moonsorrow geeft een adembenemend optreden, één van de betere concerten van dit jaar, voor een laaiend enthousiast publiek.

Het gregoriaans gezang klinkt al een tijdje als er plots kerklokken bijkomen en het hoofdgerecht van deze avond zich meldt: Primordial. En de Ieren zijn niet gekomen om uit te buiken maar gaan furieus van start met Nail Their Tongues, afkomstig van het laatste album Exile Amongst the Ruins. Gods to the Godless is vervolgens ook al zo’n nekbreker. Zanger A. A. Nemtheanga ziet eruit alsof hij na vijf jaar eindelijk de uitgang van het bos heeft gevonden, maar is tegelijkertijd één bonk charisma en leeft mee met de muziek: wijzend, gebarend, het publiek opjuttend. De titeltrack van de laatste plaat en To Hell or the Hangman komen voorbij en voor uw anonieme scribent had het met de furie van de band en de schreeuwzang van Nemtheanga wel wat minder gemogen, maar het publiek eet uit de hand van Primordial.

En terecht, deze band mag dan de minst subtiele van de avond zijn, er wordt hier wel een steengoede performance neergezet. Getuige bijvoorbeeld het bloedstollende intro van genoemd To Hell or the Hangman. Bij As Rome Burns is het indrukwekkend te zien hoe krachtig Primordial musiceert en de zaal het refrein (‘Sing, sing, sing to the slaves/Sing to the slaves that Rome burns’) massaal meezingt. Maar ook het gevoelige Stolen Years wordt met veel vakmanschap gebracht.

Helaas komt aan alles een eind, ook aan een avond muzikale fijnproeverij. En in dit geval nog noodgedwongen ook. Primordial is nog even bezig met het verf van de muren te spelen, maar uw verslaggever moet de laatste trein haar huis halen en blaast tijdens Traitors Gate voortijdig de aftocht.