Motörhead in Deinze
Brielpoort, 20 november 2012
De concerten van Motörhead moeten zo ongeveer de enige plek zijn waar alle Belgische MC’s fijn naast elkaar bier staan te hijsen. Althans dat denk ik toch, de verschillende patches waren niet meer te tellen. Reden genoeg tot feesten ook, want na lange tijd werd er weer eens iets georganiseerd in de Brielpoort te Deinze.
De eerste affiche van de vernieuwde concertzaal was meteen een topper: Anthrax en Motörhead samen op een affiche, dat is toch niet verkeerd. Anthrax deed dat als volgt:
[Error 404 Review Not Found] Het Belgische ministerie van mobiliteit en openbare werken excuseert zich voor het matig tot slecht aangeven van wegenwerken en omleidingen ter hoogte van de afrit Deinze. Als gevolg van deze werken is het mogelijk dat mensen die op een dinsdag ook moesten werken niet tijdig op hun concertbestemming raakten.[/404]
Goed, we kwamen binnen tijdens de laatste noten van I am The Law, en dat klonk best aardig. Mijn excuses voor het ontbreken van een volledige bespreking.
De mannen van Motörhead mochten er dus voor zorgen dat we toch niet voor niets naar dat dorp in de diepe Vlaanders waren afgezakt. De start was in ieder geval niet veelbelovend: wat kleine problemen met de drums, een snare die vervangen moest worden, het was een beetje rommelig allemaal. De geluidsmix hielp ook niet, iedereen werd er meteen aan herinnerd waarom we deze zaal eigenlijk niet echt hard gemist hebben: het geluid is er afschuwelijk. De eerste drie nummers waren nodig om, met oordoppen diep weggepropt, te kunnen wennen aan de geluidsbrij die de zaal werd in geknald. ‘Everything Louder than Everything Else’, allemaal leuk om op de t-shirts te zetten, maar op een bepaald moment verliest het zijn nut.
Genoeg gemekkerd, want met Motörhead moet je ook gewoon wat geduld hebben. Die oude knoken van Lemmy moeten wat opwarmen, en dat gold ook voor de helft van het publiek. Eigenlijk kon de hele set opgedeeld worden in twee delen: het matige eerste deel, afgesloten door een wat vreemde gitaarsolo (lichtjes op de gitaarnek? Really?) met daarachter het magistrale tweede deel dat de boel ook vlot recht trok. Een lekker swingend The Chase Is Better Than The Catch en een episch The One To Sing The Blues brachten het concert in vierde versnelling. Die epische drumsolos van Mikkey Dee missen hun effect nooit.
Vanaf dan ging het, zoals dat heet, from strength to strength. Bij de pompende bluesriff van You Better Run was het nog voldoende om het hoofd wat ritmisch mee te bewegen, tijdens Going To Brazil stonden zelfs de leeftijdsgenoten van Lemmy mee te swingen.
Ik was al lang blij dat het oude koppel van het vorige Motörhead-concert niet opnieuw voor mij stond. Zij was echt te oud om nog zwanger te raken op een rockconcert, maar ze deden wel hun best, bah. Killed By Death deed er nog een schepje bovenop, al was het maar omdat je tijdens dat nummer besefte dat Mister Rock ‘n Roll echt niet dood te krijgen is.
Na het obligatoire maar altijd heerlijke Ace Of Spades zat de set er al op. Minutenlang applaus, gejoel en hier en daar een stevige boer deden Lemmy, Phil en Mikkey nog even terugkomen. De Thin Lizzy cover Are You Ready en een lekker lange versie van Overkill deden ons tevreden huiswaarts keren. In relevantie blinkt Motörhead al jaren niet meer uit, maar Lemmy en co. moet je toch op zijn minst één keer in je leven live hebben gezien. Op zijn minst.
Alle foto’s: Elsie Roymans: www.gig-pix.com
Links: