Het zal weinig metalheads zijn ontgaan dat Metallica onlangs zijn nieuwe album 72 Seasons uitbracht. En zoals gebruikelijk zijn de meningen over dit album weer flink verdeeld, van ‘het beste sinds The Black Album’ tot ‘te lang en ongeïnspireerd’. Ook over de kwaliteit van de optredens van de band is de laatste twee decennia veel te doen, waarbij met name het spel van Lars Ulrich en Kirk Hammett nogal eens onderwerp van gesprek is.
Tijdens de M72-wereldtournee ter ondersteuning van het nieuwe album speelt Metallica op elke stop twee avonden, twee verschillende sets en met twee verschillende voorprogramma’s. De eerste stad die de band daarbij aandoet, is Amsterdam, waar de band op 27 en 29 april speelt in de Johan Cruijff ArenA. Zware Metalen is bij de eerste avond aanwezig om verslag te doen.
Waar de binnenstad van Amsterdam vandaag oranje gekleurd is door de koningsdagvierders, zijn de mensen in en rondom de ArenA een eindje verderop vooral in stemmig zwart gekleed vandaag. Geheel tegen mijn gewoonte in ben ik ruim op tijd aanwezig in het stadion en ik ben volgens mij niet de enige die anticipeerde op de verwachte drukte vandaag.
Dat is erg fijn voor Mammoth WVH, de band rondom Wolfgang van Halen. Als hij om 18.00 als eerste support mag starten is het stadion toch al voor zo’n dertig procent gevuld. Ondanks de gigantische ruimte op het podium en een enorme catwalk middenin het stadion, met daarbinnen de ‘snakepit’, staat de band aan één kant gegroepeerd te spelen. Alleen de bassist grijpt vanaf het eerste moment zijn kans om sprintjes te trekken en uiteindelijk waagt een van de gitaristen ook een oversteek, gadegeslagen door een lachende Wolfgang, die het duidelijk naar zijn zin heeft vanavond. Dat komt waarschijnlijk ook omdat hij via z’n in-ears goed kan horen hoe hij en z’n bandleden klinken. Helaas is dat voor het publiek een stuk lastiger te beoordelen door de galm in de zaal, waardoor met name de gitaarpartijen soms wat moeilijk te horen zijn. Behalve bij de solo’s dan, waar Wolfgang laat horen dat hij zeker iets van het talent van zijn vader heeft meegekregen. Wat verder opvalt, is dat Wolfgang een erg getalenteerde zanger is.
Daarna is het Britse Architects aan de beurt. Deze heren hebben ervoor gekozen om wel de beschikbare ruimte ten volle te benutten en verspreid over het podium hun plaatsen in te nemen, met zanger Sam Carter die al zingend rondjes loopt langs de overige bandleden. Een deel van het publiek, vooral het deel dat niet is opgegroeid met de eerste vier albums van Metallica, kan de inspanningen van de Britten goed waarderen. Zonder kennis van de muziek is het ook hier lastig om – behalve zang, drums en een beetje bas – iets te ontwaren in het geluid.
Iets over half negen is dan eindelijk het moment aangebroken waarop we echt hebben gewacht. It’s A Long Way To The Top van AC/DC klinkt door de speakers en op het podium zien we niets anders dan de kenmerkende microfoonstandaards verspreid over het podium en een aantal wahwah-controllers. Als daarna The Ecstasy Of Gold begint, is de spanning te voelen in het stadion. Vervolgens klinkt het bekende intro van Orion door de speakers en is er uit het niets een knalgeel drumstel naar boven gekomen, waarachter Lars Ulrich heeft plaatsgenomen, en komen ook de andere mannen het podium op om de eerste riff in te zetten. Metallica is eindelijk begonnen!
Na een paar aanpassingen tijdens het eerste nummer blijkt dat het geluid in een goed gevulde ArenA een stuk beter klinkt dan tijdens de voorprogramma’s. De bandleden stralen zichtbaar plezier uit en lijken er na vier jaar zonder tours veel zin in te hebben. Met name James Hetfield, die er fitter dan in tijden uitziet, heeft de hele avond een lach op zijn gezicht die er maar niet af lijkt te kunnen. Kirk Hammett en Robert Trujillo dollen regelmatig samen over het podium en Lars Ulrich trekt zijn kenmerkende grimassen achter zijn drumkit als hij het tempo van zijn bandmaten probeert bij te houden. Tussen de nummers door zweept hij het publiek nog eens flink op.
De criticasters zullen genoeg aanmerkingen hebben op het optreden vanavond. Lars is niet altijd even vast in zijn tempo en zijn doublebass-spel in Lux Æterna klinkt bijzonder rommelig. Kirk neemt het niet altijd even nauw met zijn solo’s (hij lijkt bijvoorbeeld zijn solo in Sleepwalk My Life Away in een andere toonsoort te spelen dan de rest van de band) en op sommige momenten, zoals tijdens het einde van Master Of Puppets, spelen de heren een beetje langs elkaar. Het is daarentegen een verademing om de band vol energie de nummers te horen spelen, zonder clicktracks, backingtracks en andere fratsen. En James’ zang klinkt vanavond beter dan in jaren!
Visueel is het optreden vrij sober. Het optreden wordt door verschillende camera’s in beeld gebracht en vertoond op de schermen zodat ook het publiek op de tribunes kan zien wat er op dat immense podium gebeurt. Vanaf die zitplaatsen is de ondersteunende lichtshow ongetwijfeld goed zichtbaar, maar vooraan komt het spektakel vooral van de bandleden zelf, die regelmatig op een ander deel van het podium verschijnen om het publiek te bespelen. Ook Lars, die niet één maar vier drumkits verborgen heeft onder het podium die opkomen en verdwijnen voordat je het doorhebt, is regelmatig op een ander deel van het podium te bewonderen. Pas tegen het einde van de show, tijdens Fuel, wordt voor het eerst vuurwerk ingezet.
In dik twee uur speelt de band een sterke setlist waarin ‘old stuff’ wordt afgewisseld met nieuwer werk, waarbij vooral het energieke Lux Æterna zich moeiteloos verenigt met het oudere werk van de band. Dat het vandaag koningsdag is, is ook James Hetfield niet ontgaan. Daar hebben ze wel een mooi nummer voor, aldus de frontman voordat de band King Nothing inzet. De band sluit de eerste avond van dit weekend af met Master Of Puppets, om daarna uitgebreid, al plectrums strooiend, afscheid te nemen van het publiek. Het moge duidelijk zijn: op plaat is Metallica misschien minder relevant, live staat de band nog altijd als een huis.
Setlist:
- Orion
- For Whom the Bell Tolls
- Holier Than Thou
- King Nothing
- Lux Æterna
- Screaming Suicide
- Fade to Black
- Sleepwalk My Life Away
- Nothing Else Matters
- Sad but True
- The Day That Never Comes
- Ride the Lightning
- Battery
- Fuel
- Seek & Destroy
- Master of Puppets
Datum en locatie
27 april 2023, Johan Cruijff ArenA, Amsterdam
Foto's:
Niek van de Vondervoort (niekvandevondervoort.com)
Links: