Het jaar is nog maar net begonnen, maar de strijd voor een plekje op de zomerfestivals is alweer losgebarsten. De jaarlijkse metal battle trapt af in Simplon Groningen waar Atmoran, Drôvich, Breakpoint Nine en Inner Cabala het tegen elkaar opnemen voor een felbegeerd plekje in de regiofinale. Wie weet de overwinning binnen te slepen, en is uw verslaggever Ruben het er mee eens?
Na een eenmalige uitstap naar de Walrus afgelopen jaar is de Groningse voorronde van de metal battle dit jaar weer in de vertrouwde stek Simplon. Het zaaltje aan de rand van de binnenstad heeft weer het nodige publiek getrokken. Het stokt dit jaar echter met de bands uit Groningen. De organisatie heeft slecht twee aanmeldingen ontvangen uit de dunbevolkte provincie. Goed nieuws voor de bands uit Friesland, want die mogen dan ook voor Groningen uitkomen.
Eerste van die bands is Atmoran, een thrashmetalgroep die al een paar keer eerder de strijd in de metal battle is aangegaan. In 2018 stonden ze zelfs in de landelijke finale. Vorig jaar waren ze aanwezig bij Drachten Deathfest als Sepultura-coverband. Genoeg ervaring om weer goed te presteren dit jaar zou je zeggen. Toch zit de spanning er zichtbaar in bij de jongens, het zou natuurlijk zomaar de eerste stap naar een serieuze bandcarrière kunnen zijn. Geen kroegen of kelders, of kelderkroegen meer, geen invalwerk met alleen maar covers, maar serieuze podia en je eigen muziek. Welke muzikant droomt er niet van?
De gitarist neemt die eerste stap misschien wel daarom net wat te enthousiast en schopt de kabel uit z’n pedalboard tijdens hun openingsnummer Selfish. Desondanks is het toch een sterke opening van de Friezen. Hun invloeden zijn duidelijk hoorbaar en de beheersing van de instrumenten is er ook. In het Engels worden we welkom geheten door een enthousiaste frontman die vooral door wil gaan met het tweede nummer Deceiver. Opnieuw stevige thrash, maar hun snoeren zijn allemaal zo kort dat een volgend ongeluk op de loer ligt. Gelukkig gebeurt het niet en spelen ze het nummer zonder problemen uit.
Ook de rest van de set verloopt zonder problemen. Forsaken laat bas- en drumsolo’s zien. Een goede indicatie dat de mannen meer doen dan dom raggen, er zit daadwerkelijk songwriting achter de nummers. Of dat allemaal even origineel is, is een tweede. Inner Me is zonder twijfel een eerbetoon aan Inner Self van Sepultura, zo niet een regelrechte cover. Met een cover reken je jezelf toch minpunten aan in een band battle waarin je jezelf moet profileren. Hun laatste nummer We Fight Back is dan wel weer echt eigen werk en is ook een degelijk nummer. Na die afsluiting begint voor Atmoran het lange wachten tot de uitslag en moeten ze hun drie concurrenten nog zien spelen.
Ook de tweede band is ingevlogen uit Friesland. Drôvich, spreek uit: ‘drovig’, betekent droevig, maar de band maakt boos klinkende muziek. Ook deze jongens deden al eerder mee aan de metal battle. Vorig jaar kwamen ze niet door de Friese voorronde. Onterecht overigens, want ik vond ze toen wel beter dan het winnende Death Möth. Die uitslag zat ze zelf ook nog dwars kennelijk, want ze proberen het gewoon nog een keer.
En dat vergt flink wat lef. Want probeer maar eens, ondanks een eeuwenoude (vriendschappelijke) rivaliteit tussen Groningen en Friesland, een Gronings publiek te overtuigen door te laten zien dat je Friestalige metal maakt.
Hun eerste nummer De Stoarm begint met een roffel op de snare die net niet helemaal lekker doorloopt. Daar heeft de band gedurende hun hele set eigenlijk wel last van. Voor hun tweede uiting spelen ze een cover van Venom. Deze uitvoering van Black Metal gaat echter niet zo soepel, want de microfoon doet het niet. Dan maar die van de gitarist gebruiken. Beetje knullig, maar uiteindelijk goed opgelost. Toch niet de droomstart die je wilt hebben als band. Vanaf hier mogen de heren zich terugknokken in de wedstrijd. De Balt Fan Myn Siel verloopt verder probleemloos. Zwartgelakte death metal schalt door de zaal en omdat het toch onverstaanbaar is, hoor je ook niet dat het Fries is.
Technische problemen komen weer terug tijdens Heap. Ook hier wordt er een gitaar uitgetrapt, het zit de Friezen niet mee vanavond. Om het momentum weer terug te krijgen doet de bassist een rondje door het publiek tijdens Myn Bestean. Daar krijgt hij alle ruimte voor. Het tempo moet weer omhoog en dat doen ze met Kom Werom. Een tempo waar het kleine drumpodium van de Simplon niet op berekend is. Een van de crash cymbals valt omver. Gelukkig is de oplettende gastheer van vanavond, de net de voorgaande avond afgetreden voormalig nachtburgemeester van Groningen, Merlijn Poolman, niet te beroerd deze weer overeind te zetten.
Het is een andere band dan ik vorig jaar in Drachten zag. De nummers uit de setlijst zijn natuurlijk anders, en het zit ze niet mee vanavond, maar het geluid is ook niet wat ik vorig jaar mee maakte. Toen zag je echt wel folkinvloeden en klonk het ook boeiender. Het lijkt net alsof er nu wat diepgang mist. Hun laatste nummer herken ik wel van vorig jaar. Ein Fan’e Tijd springt er duidelijk uit qua eigenzinnigheid en gelukkig voor de band verloopt dit laatste nummer soepel.
Aangekomen bij de eerste echt Groningse inzending van de avond mag Breakpoint Nine het podium betreden. In 2023 deden ze ook al mee aan de metal battle, maar kwamen toen niet langs het Overijsselse Vidarr. De band staat hier in Groningen vooral bekend als hardrockformatie, maar misschien hebben ze een les getrokken uit hun nederlaag twee jaar geleden. Ze zeggen in ieder geval dat ze vandaag éénmalig Breakpoint 999 zijn, want dat is 666 op de kop. Vanavond hebben ze een unieke setlist samengesteld die ze nooit weer gaan spelen en dat geloof ik. We zien hier een totaal andere band dan die we wel eens in de Vera hebben zien spelen. Geen hardrock meer, maar groove metal is wat er uit de speakers klinkt.
De mannen hebben nieuw materiaal geschreven en Circle is daar een voorbeeld van. Rauw, snel en hard. Daar houdt het publiek hier wel van. Met een extra gitarist krijg je direct een rijker geluid als band en dat werkt in hun voordeel. Uit het eerdere werk zijn de stevige nummers uitgekozen. Mr. Narcisissm valt daaronder. De hypemannen die de band heeft meegenomen doen in ieder geval erg hun best om het zwaar te laten lijken met een poging om een moshpit te starten. Maar zo makkelijk laten de (inmiddels niet meer zo) nuchtere Groningers zich niet voor de gek houden. Nieuw en oud materiaal wisselt elkaar wat af. Het nummer No staat op de eerste, gelijknamige EP en met COB laten ze zien wat er in de toekomst uit gaat komen.
Technisch vaardig en zonder gelul rammen de Groningers hun set erdoorheen. Ze zwaaien af met een laatste Fuck You en dan zijn ze alweer klaar.
De laatste kanshebber van de avond is een helemaal nieuwe naam. Inner Cabala is een internationaal gezelschap dat elkaar in Groningen heeft gevonden. Wereldstad dat het is, met eigen conservatorium en bruisend nachtleven, kan het natuurlijk niet anders dan dat er een keer een band zou ontstaan met meer dan alleen Groningers in de gelederen. De mannen maken post-metal met proginvloeden, dus dat belooft wat technisch.
Met het eerste nummer Mediocrity Divides I zetten ze in ieder geval een compleet andere toon neer dan wat we tot nu toe hebben gehoord. Alle bands zitten in een ander genre, maar Inner Cabala zit duidelijk ook op een ander niveau. De frontman is een interessant figuur die lijkt alsof hij in een soort meditatieve trance verkeert, maar als de muziek aanzwelt, doet alsof hij uit zijn huid wil kruipen.
Met Feathers zien we de band duidelijk de andere drie bands overstijgen. Deze mannen hebben een betere controle over hun instrumenten en pedalboards waardoor ze er een veel dieper geluid uit weten te krijgen. Met solo’s en samenspel zit deze muziek gewoon strak in elkaar. Ook wat betreft teksten is er duidelijk over nagedacht. Toch is het tijdens Of Time Rejoiced kennelijk nodig om hard op de rem te trappen en een stuk slam poëzie voor te dragen. Pretentieuze bands willen dat nog wel eens doen met een compilatiebandje van nieuwsberichten over oorlog, klimaatverandering of humanitaire rampen. ‘Wij hebben echt wat belangrijks te zeggen’ klinkt het dan, maar dat gaat ten koste van je muziek. Terwijl de teksten zelf al prima in elkaar zaten en de nummers ook voor zichzelf kunnen spreken.
Met The Remnant laten ze weer een gevarieerd nummer zien met instrumentale stukken en zowel clean vocals als screams. Hun laatste nummer is een vervolg op het eerste, Mediocrity Divides II. Wat een reprise oplevert en de hele set weer rond maakt. Zelfs daar is over nagedacht.
De bands hebben dapper gestreden en het beste van zichzelf laten zien. Maar Inner Cabala stak er met kop en schouders bovenuit. Volledig verdiend dus dat ze er met de winst vandoor gingen. We zien ze terug in de Veldslag Noord, 8 maart, wederom in de Simplon.
Setlist:
Atmoran
- Selfish
- Deceiver
- Forsaken
- Inner Me
- We Fight Back
Drôvich
- De Stoarm
- Black Metal (Cover)
- De Balt Fan Myn Siel
- Heap
- Myn Bestean
- Kom Werom
- Ein Fan’e Tijd
Breakpoint Nine
- Circle
- Mr. Narsissism
- COB
- #NO
- Fuck You
Inner Cabala
- Mediocrity Divides I
- Feathers
- Of Time Rejoiced
- The Remnant
- Mediocrity Divides II
Datum en locatie
10 januari 2025, Simplon, Groningen
Links: