Mercenary, Dew-Scented en Nevermore
Zondag 18 September, Het Patronaat, Haarlem
De opening van het geheel vernieuwde Patronaat in Haarlem is tot nu toe zeker succesvol verlopen. Al twee keer waren de kaarten voor de grote zaal uitverkocht. Het Patronaat had ook deze zondag weer een leuk programma neergezet. Over belangstelling hadden ze dan ook vanavond weer niet te klagen. Zoals ik de vorige keer al zei : Het nieuwe Patronaat is prachtig geworden. Mooie zaal, mooi licht, goed geluid, goeie sfeer. De bezoekers die de zaal uit het verleden kennen, vinden het wel jammer dat het wat nostalgische sfeertje van de oude zaal verloren is gegaan. De boel is totaal afgebroken en opnieuw gebouwd en eigenlijk mag je het niet vergelijken. Haarlem heeft er gewoon een modern en mooi podium bij en een oud, vertrouwd plekje is verloren gegaan. Zelf vind ik dit zoveel nieuwer en mooier dat ik er niet om treur, maar ik kan me wat voorstellen bij de nostalgische gedachten van anderen. In ieder geval is de programmering dik in orde en de publieke toeloop ook.
Ligt het aan mij? Op mijn papiertje stond zaal open 20.30 uur en begin concert 21.00 uur. Als we even na half negen het gebouw betreden, zien we de eerste band al spelend op het podium staan. Veel hebben we gelukkig niet gemist, maar vreemd is het wel. Regelmatig heb ik ongelooflijk lang staan wachten op de start van een optreden. Een concert dat te vroeg begint, dat heb ik tot nu toe nog niet mogen meemaken, een primeur dus.
Deze zondagavond wordt op gang getrokken door Mercenary. Het is, door het vroege begin denk ik, nog wat stilletjes qua publiek. Bovendien zijn de mensen vooral op Nevermore afgekomen en wordt er wat lauw en sloom gereageerd. Mercenary is in de negentiger jaren ontstaan als death/trash band. In 2002 is eigenlijk de huidige band ontstaan door de toevoeging van Mikkel als zanger en zijn broer Morten als keyboardspeler. De Deense band ontwikkelde een eigen stijl met veel invloeden, vooral progressieve en classic heavy metal en melodic Death Metal. Er werd nog wat personeel gewisseld en de groep ontwikkelde nog meer een eigen geluid, agressief, maar toch melodieus. Ik vond het vanavond een lekker optreden van deze club, vooral de hang naar de klassieke heavy metal stond mij wel aan. De slappe reactie van het publiek deed hun optreden geen recht. Het drietal bands van vanavond maakt een gezamenlijke tour. Ik weet niet of dat nou wel zo goed is voor Mercenary. Het publiek dat op deze concerten afkomt (in ieder geval deze avond), weet deze band maar matig te waarderen en da’s jammer voor beide partijen. Ik vond het in ieder geval een heel lekker optreden, met duidelijk hoorbare instrumenten, goeie zanglijnen en een zeer prettig klinkend geheel. Goede reden om de cd uit 2004 11 Dreams nog wat aandachtiger te gaan luisteren.
De Duitse thrashers van Dew-Scented betreden al snel na de vorige band het podium van Het Patronaat en gaan een poging doen om het, inmiddels wat ruimer aanwezige, publiek warm te krijgen. Daar kregen ze maar kort de tijd voor overigens. Daardoor en omdat een vorig optreden niet naar tevredenheid was verlopen, was de setlist omgegooid. Met een bevredigend resultaat. Dew-Scented trashte een flink stukje weg en dan weet je dat er een berg geluid op je afkomt. Zanger Leif trok veel aandacht naar zich toe en probeerde het publiek met wat uitdagende teksten tot wat meer actie te verleiden. Heb ik het nu mis of zei hij echt : “mijn nieuwe cd” en niet “onze nieuwe cd”? Ook de drummer viel in positieve zin op met op zich technisch niet zo hoogdravend, maar wel verbluffend snel werk. De band is al sinds 1992 actief en heeft onlangs een nieuwe cd (Issue VI) uitgebracht met in beperkte oplage een toegevoegde live DVD. Genoeg materiaal voor handen dus om zo’n relatief korte set vol te spelen. Het publiek warm spelen lukte ondanks inzet, enthousiasme en strak en heftig gespeelde en gezongen muziek slechts gedeeltelijk. Toch zeker geen onverdienstelijk optreden van deze Duitsers.
Het Patronaat is inmiddels behoorlijk volgelopen. Fans uit het hele land zijn aanwezig. Lichtshow aan, zootje rook op het podium gespuugd en daar zijn ze dan….. Nevermore. De Amerikanen zijn on tour in Europa en na Tilburg en Antwerpen is nu Haarlem aan de beurt. Van het ene moment op het andere is de zaal ook wakker. Niet zo vreemd als je het volume aan geluid hoort, dat de zaal wordt ingeblazen. Oordopjes zijn voor watjes, wordt er gezegd. Toch kijk ik even jaloers naar de man voor me, die wel van die blauwe plugjes in heeft. Ik ben er voor mezelf eerlijk gezegd nog niet helemaal uit. Mensen om mij heen en ook mensen die ik later gesproken heb, roepen allemaal dat het top, helemaal super, geweldig en grandioos was, maar eigenlijk vond ik dat niet helemaal het geval.
Nevermore is sinds 1994 actief en heeft onlangs de zevende full length cd This Godless Endeavour uitgebracht. Zag het er even naar uit, dat de band ten onder zou gaan door diverse problemen van personele en persoonlijke aard, niets is minder waar gebleken. De heren zijn terug met een meer dan smakelijke cd en een enorm vol tourschema. Waaronder dus deze Europese clubtour. Het is vrijwel onmogelijk om er een etiketje met een bepaalde muzieksoort op te plakken. Het is ook lastig om aan te geven op wat of wie de band nu lijkt of waardoor ze geinspireerd worden. Nevermore is Nevermore. Met heldere, straight forward zang, riffende, scheurende, solerende gitaren, drums die zo gevarieerd en snel zijn, dat het lijkt of er twee drummers zitten en baslijnen die overal stuwend aanwezig zijn, maar nooit eentonig worden. Hard, heftig, melodieus, uitgebalanceerd en gevarieerd. Alles is van toepassing op de muziek van Nevermore.
De setlijst van vanavond is redelijk gevarieerd. Natuurlijk is het zo, dat als je 7 cd’s op je naam hebt staan er altijd wel mensen teleurgesteld zijn, dat hun favoriet niet voorbij komt. Bovendien ligt de nadruk op het nieuwere werk. Toch komt er een lading lekkere nummers voorbij waaronder Acid Words, Bitter Sweet, Dreaming Neon Black, Enemies of Reality en This Godless Endeavor. De lichtshow is imponerend, al wordt ik zelf wel een beetje epileptisch van die gekleurde lichtstralen die steeds weer de zaal worden ingeschoten. Het geluid is bikkelhard, maar alle instrumenten komen duidelijk naar voren en het is dus absoluut geen ratjetoe van geluid. Persoonlijk vond ik de zang niet lekker in de mix staan en soms zelfs wat overspoeld worden door de rest van de muziek, zeker bij de eerste nummers. Mede daardoor vind ik het wat minder lekker als ik van tevoren had verwacht. Maar nogmaals, het kan aan mij liggen, misschien had ik mijn avond niet helemaal, want verder hoor ik er niemand over.
Nevermore doet fans en neutrale luisteraars een plezier met dit optreden. In Haarlem zijn de zondagen over het algemeen wat saai, maar dat was deze avond beslist niet het geval. Het publiek in de zaal reageert heftig op de muziek, tot genoegen van de bandleden die er zichtbaar steeds meer lol in krijgen in de loop van het optreden. Hilariteit vanaf het podium over een dubbelganger van de zanger in de zaal. Ook een totaal mislukte stage dive, die plat op de grond eindigde, werkte ernstig op de lachspieren (die fan zal nog wel ff last hebben gehad!). Achteraf heb ik er spijt van, dat ik niet zo’n enorm mooi shirt heb gekocht bij de merchandise. Ook al heb ik dan niet de hele avond staan bangen, het was een lekker muzikaal, metaal avondje uit.
Foto’s volgen nog