In het minder bekende subgenre der brutal slam death metal, deed een hele rits bands onder de leuk gevonden noemer Grand Slam European Tour het leuke zaaltje De Helling in Utrecht aan: het derde concert van de tour maar liefst in Nederland en de op twee na laatste stop van de reis door Europa. Zware Metalen stuurde de anonieme Ghostwriter om alles eens aandachtig te aanschouwen.
Opmerkelijk genoeg maakt de opener van de avond, het Braziliaanse Sinaya, helemaal geen brutal slam death, maar meer een jaren ’80-variant van thrash/death. De band bestaat uit vier kleine vrouwtjes, waarvan brulboei Mylena Monaco een lekkere donkere strot heeft. Even lijkt het erop alsof bassiste Bruna Melo een extra groot instrument heeft meegenomen, maar ze blijkt gewoon aan de kleine kant te zijn waardoor de bas groter lijkt. De twee nummers die we door de late binnenkomst meepikken klinken best aardig, maar het is te weinig om er echt een gedegen verslag over te schrijven. Het enthousiasme en de jonge-honden-uitstraling (drummer Cynthia Tsai Yuen laat nog een stokje uit haar handen vallen), is leuk om te zien. Een eervolle vermelding dus voor Sinaya.
Voor Epicardiectomy is melodie een nietszeggend begrip. De Tsjechen willen het liefst zo monotoon mogelijk doorbeuken, waarbij de muziek volledig in dienst staat van zanger Andrew Benc. Het publiek is niet massaal aanwezig in Utrecht voor een nummer als Prurience In Putrescence, maar er zijn genoeg mensen die zich prima vermaken en met hun gestamp er erg hun best voor doen dat De Helling de volgende dag een nieuwe vloer moet bestellen. Het Tsjechische gezelschap op het podium is er tevreden mee en zet nog maar eens een nieuw nummer in van het kaliber ‘lomp, lomper, lomptst’. Het half uur speeltijd wordt keurig verdeeld tussen ouder en nieuwer materiaal, waarbij het werk dat al eerder is gespeeld, iets soepeler voor de dag komt. Al met al een vermakelijk en onderhoudend maar ook weinig memorabel optreden van de Tsjechen.
Kraanium komt uit Noorwegen maar is in feite een internationaal gezelschap. De Engelsman Jason Varlamos en de Noorse bandleider Mats Funderud hebben beiden een gitaar in handen en dat zorgt gelijk voor een voller geluid. Zanger Jack Christensen uit Denemarken beschikt over een aardig arsenaal squeals, grunts, rochels en grommen en laat dat graag horen als zijn kompanen het gaspedaal indrukken. Kraanium heeft een lekkere groove in de nummers zitten die daardoor ondanks het stijve keurslijf van het subgenre toch afwisselend klinken. De band komt hier en daar heerlijk furieus voor de dag en weet daarmee de zaal in vuur en vlam te zetten. Er zijn maar weinig hoofdjes die niet bewegen op de tonen van deze muzikale variant van een hogesnelheidstrein.
Nummer vier op dit avondje rammen-rammen-rammen komt uit de Verenigde Staten en luistert naar de naam Pyrexia. Druk gaat het vanavond niet meer worden maar dat geeft alleen maar meer ruimte om te slamdancen, circlepitjes op te zetten of op de onmenselijke maat van de drums met allerhande ledemten te zwaaien. Ook het drummertje van Sinaya vermaakt zich er prima mee. En terecht, want als Pyrexia speelt vergeet zelfs je grootmoeder dat ze reuma heeft. De TGV die Kraanium heet maakte meer indruk op uw redacteur van dienst maar Pyrexia doet het best aardig. Voor Panzer Tank Lobotomy roept zanger Jim Beach op tot een wall of death en dat is voor de meeste aanwezigen blijkbaar niet echt een optie, maar het levert wel weer een circle pit op. Bij de setafsluiter is iedereen van harte welkom op het podium. Het gezelschap headbangende bezoekers achter de band zorgt voor een passende afsluiting.
De band met de meeste wapenfeiten achter de naam is vanavond headliner Pathology en de Amerikanen komen binnen zonder kloppen. Alsof er een vliegdekschip in volle vaart uw huiskamer binnenkomt varen, zo trappen deze mannen na een operetteachtig intro hun set af. Gitarist Dan Richardson is de vleesgeworden belichaming van de brutal slam death metal met meer tattoo’s dan haar en een uitstraling waarbij alles aan de overkant van de straat interessanter is als hij op je af komt lopen. Denk: lange slierten en de nek van een stier.
Ondertussen doet zingend scheermes Obie Flett zijn best het publiek op te zwepen. Dat lukt heel aardig: De Helling is ook bij de vijfde band nog niet moe. Dat geldt zeker ook niet voor Flett zelf, die als een waanzinnige tekeer gaat op het podium en binnen vijf minuten meer zweet heeft geproduceerd dan uw redacteur na een uur in de sportschool. Het enthousiasme van de zanger werkt aanstekelijk want de circle pit wordt de grootste van de avond. Pathology speelt als dank uiterst strak en bruut. Luid ook. Niet zozeer qua volume, dat is bij elke band wel hetzelfde, maar muzikaal. En dat voor een band met slechts een drummer, een gitarist en een bassist.
Er is echter geen tijd voor overpeinzingen of er in de coulissen nog zes drummers, zeven bassisten en acht gitaristen meedoen. We moeten voort, want de nummers volgen elkaar in hoog tempo op. Proloning the Suffering bijvoorbeeld, A Bleak Future en The Everlasting Plague. Tegen het einde van de set komen er iets meer pauzes tussen de nummers: de leden van Pathology blijken ook maar gewoon mensen. Ze moeten even op adem komen. Anders gaan ze dood. Wel erg brutal slam death metal, maar ook weer zo’n gedoe. Jack Christensen van Kraanium brult het afsluitende nummer mee en hoewel de stemmen van de heren elkaar totaal niet overeenkomen, geeft het Obie Flett de gelegenheid de inhoud van zijn maag op het podium te deponeren en het publiek trots mee te delen dat het lang geleden is dat hij zó diep is gegaan dat hij moest kotsen.
Datum en locatie:
22 november 2018, De Helling, Utrecht
Link: