King Diamond, 11 juni, 013 Tilburg
Terwijl het buiten bloedverziekend heet is en menig mens het terras heeft opgezocht om zich te goed te doen aan allerlei alcoholische versnaperingen, heb ik een ander doel: een show van King Diamond bezoeken. De man draait inmiddels al weer een jaar of twintig mee en ondanks dat er geen nieuw album uit is, tourt hij toch. Zijn concerten zijn altijd een lust voor oor en oog, want de horrorverhalen van King Diamond komen op het podium pas echt tot hun recht en dat wil ik niet missen.
De Belgische band After All mag deze avond openen.
Buiten wordt behoorlijk gefeest en zijn de terrassen goed bevolkt. In dat opzicht had deze band op een ander tijdstip meer publiek kunnen hebben want de zaal is nog lang niet vol. De thrashmetal van deze band, die behoorlijk beïnvloed is door met name Slayer en hier en daar wat oude Anthrax is zeker niet verkeerd. Het aanwezige publiek lijkt het voor een groot deel wel te aanvaarden maar echt reageren doet het niet. Misschien is het ook niet echt een geschikte opener voor King Diamond daar de muziek van After All behoorlijk verschilt van de muziek van King Diamond. Dat wil niet zeggen dat de band slecht presteert want in het voorprogramma van één of andere thrash-band zullen ze zeker weten tot hun recht komen. De set wordt afgesloten met de Slayer-klassieker Raining Blood en het publiek wordt zowaar wakker en zo kunnen de belgen hun optreden toch met een goed gevoel afsluiten.
Dat kan echter niet gezegd worden van de volgende band Mercenary. Deze Deense band weet me niet te boeien. Waar dat precies door komt, weet ik niet. Misschien is het door het mindere geluid en komen de songs daardoor over alszijnde veel van hetzelfde. Misschien lijkt het maar zo dat de zanger op veel nummers hetzelfde eentonige hoge zingen voortbrengt maar het doet me weinig. Ook de presentatie van deze band is minder energiek dan die van hun Belgische voorganger. De muziek sluit dan misschien beter aan bij de muziek van King Diamond maar de band krijgt een terechte lauwe respons terug van het aanwezige publiek. Ik had het in dat opzicht niet erg gevonden indien After All als tweede had gespeeld en Mercenary als eerste.
Na een korte pauze is het dan tijd voor King Diamond. Een aantal hekwerken worden op de rand van het podium neergezet waarna er vier dragers met een doodskist het podium opkomen. Vervolgens neemt King plaats op het podium en houdt de baby voor zich en horen we de herkenbare vervormde stem van opener Arrival van Abigail. Het popje wordt doorboord en vervolgens krijgen we een mini-samenvatting te zien en horen van deze klassieker d.m.v. de songs Arrival, A Mansion In Darkness, The Family Ghost enBlack Horsemen. King is goed bij stem en de band heeft er duidelijk zin in. Na deze geweldige opening krijgen we nog een klein stukje Abigail II voorgeschoteld d.m.v. Mansion In Sorrow en het intro en outro van deze cd zodat het hele Abigail-verhaal in een notendop is verteld.
Zowel Andy La Rocque als Mike Wead nemen hun ruimte binnen hun solospots en geven een aardig lesje in soleren weg. Doordat het eerste deel van de set het hek voor het publiek staat is het hier en daar wel even proberen door de spijlen heen te kijken om alles goed te kunnen volgen. Op zich ook wel weer grappig want je ziet mensen hier en daar hun nek uitrekken en hun hoofd van links naar rechts bewegen om maar niets missen van wat er op het podium gebeurt.
Gelukkig blijft het hek niet het gehele optreden staan en is het hek van de dam wanneer na het Abigail-verhaal de Mercyful Fate klassieker Come To the Sabbath wordt ingezet, gevolgd door Eye Of The Witch. Stiekem hoop ik dat we ook nog Burn (the witch) zouden krijgen maar de heks wordt vandaag niet verbrand. Gelukkig mag de marionet wel bloeden. De danseres/actrice weet een behoorlijk indrukwekkende versie van een marionet neer te zetten. Overigens is ze nog een aantal keren te zien als lijdend voorwerp maar die zijn minder spectaculair.
Van de albums Spider’s Lullabye, The Graveyard, Voodoo en House Of God worden geen nummers gespeeld. De laatste toegift is zowaar nog een Mercyful Fate klassieker en wel Evil! Het accent ligt in dat opzicht op het oudere werk waarbinnen een hoofdrol is weggelegd voor het Abigail-verhaal en daar is natuurlijk helemaal niks mis mee!
Aan het einde blijkt dat King nog niet is vergeten dat hij de vorige tour niet zo goed bij stem was (de show voor de Tilburgshow werd zelfs afgezegd) en daarom bedankt hij het publiek nog eens voor het feit dat ze toen zo aardig voor hem zijn geweest. Dit keer mochten we echter van een af en toe behoorlijk valszingende achtergrondzangeres genieten die gelukkig maar een paar keer te horen is geweest. Hij feliciteert ons nog met de voetbaloverwinning maar dat kan me echt niet boeien want ik ben net getuige geweest van een verder geweldig optreden: 1-0 voor King Diamond!
Links: