Iron Maiden – Ahoy Rotterdam, 13-12 2003
Een goed volgepakt Ahoy, zaterdag-avond, voor het Nederlandse deel van de laatste Arena-tournee van de Britse Grootmeesters. Voor de laatste keer dus met een grote show, voor de laatste keer in een mooie zaal in plaats van op een festival, waar de sfeer toch anders is. Kortom, alle reden voor een uitverkocht sport-paleis te Rotterdam.
Stipt om acht uur is het echter eerst de beurt aan Funeral for a Friend, de tamelijk gehypte band uit Wales. Op cd is er ook niet zo veel mis met de band. Live wil het echter niet lukken. De zanger heeft een innige relatie met de grond, waar hij zijn ogen niet van af kan houden, de drummer zit al krijsend bekken te trekken achter het drumstel en bovendien staat de zang gruwelijk hard in de mix, waardoor het zangtechnische gebrek pijnlijk wordt voor de oortjes. Muzikaal klinkt de band echter goed strak. Gemiste kans voor een redelijke band, want in het voorprogramma van Maiden is het meer dan lastig toeven. Had misschien handiger geweest om Gamma Ray als support te houden. Schrijnend is dan ook het luid gejuich als de backdrop van de band omlaag wordt gehaald.
Ingeluid met Doctor, Doctor, een klassiek aandoend intro met de lichten uit, is het dan na een korte wachttijd eindelijk tijd voor Iron Maiden. Zoals verwacht openen de Britten met Wildest Dreams, tevens de opener van de laatste plaat, en wat direct opvalt is het goede geluid deze avond. Het geluid is kraakhelder en goed afgestemd (tot dat het mis gaat, maar daarover later meer). Zanger Dickinson rent als een bezetene over het podium, zonder daarbij noten te missen, en de band lijkt gemotiveerd en bevlogen. Als tweede nummer wordt het antieke Wrathchild ingezet, wat door de fans gretig mee wordt gezongen, evenals oudje Can I Play with Madness.
Wat verder nog opvalt is het werkelijk prachtige décor, compleet met Grim Reapers en kasteelmuren (mét kantelen!). Bruce verontschuldigt zich nog dat de band te laat is (“about three weeks, that is”). Van de laatste studio-elpee komen naast Wildest Dreams ook nog Rainmaker, het prachtige titelnummer (inclusief verkleedpartij van Bruce in avant-gardistisch gemaskerd pak met cape), het epische Paschendale (met oorlogs-kledij voor Dickinson, en zandzakken en prikkeldraad). Vooral die laatste komt als totale verassing. Na Iron Maiden komt de band nog terug voor het acoustische Journeyman. Terwijl net voor dat nummer Bruce ons mededeelt dat er storingen zijn vanwege het belanden van een half-vol bekertje gerstenat op het PA-systeem, gebeurt dit aan het einde van dit nummer weer. Bruce (alsmede natuurlijk de rest van de band) is behoorlijk pissig, en gebaart de boosdoener het buiten met alle liefde met hem te willen uitvechten.
De laatste twee nummers (Number of the Beast, Run to the Hills) klinken dan ook vrij eigenaardig zonder het drumgeluid van Nicko. Desalniettemin was Ahoy 2003 een concert om niet snel te vergeten, ondanks de tegenslagen (dader is flink te grazen genomen, heb ik vernomen). Werkelijke klasse, zoals je eigenlijk van deze band verwachten mag.
P.s. Wat klinkt Lord of the Flies übervet zeg, met Dickinson. Blaze, eat your heart out!!