Door poppodium Iduna in het Friese Drachten wordt op zaterdag 13 augustus een waar minifestivalletje georganiseerd met een mooi gemêleerd gezelschap van bands die als gemene deler hebben dat zij iets met ‘core’ hebben. Oh, en dat ze al een godganse tijd rondlopen. De avond wordt namelijk gevuld door Ancestral Sin, Misery Index, Neuk! en D.R.I. De fameuze deathgrinders van Misery Index werden er op het laatste moment onverwachts bij gezet. Een potentiële hoofdact is beslist geen misselijke toevoeging. Ik ben er dan ook erg blij mee. Iduna is een leuke zaal waar normaal gesproken ongeveer zeshonderd man/vrouw in kan maar door de hittegolf is de capaciteit gereduceerd om wat meer lucht te geven. Anders was de zaal ramvol geweest. Heet was het evengoed, maar uit te houden. Water wordt gratis aangeboden om te blijven hydrateren. Erg netjes!
Ancestral Sin krijgt de eer de avond te ontmaagden. De band bestaat al sinds 1989 en speelt hardcore zoals je die in die jaren veel hoorde. Het orkest komt uit Leeuwarden. In 1996 is de band in ruste gegaan om in 2018 weer terug te keren op het strijdtoneel. De muziek wordt veelal gespeeld met veel agressie en vaak op behoorlijk hoge snelheid. De zang van Jake is met zijn licht krijsende stem vol passie en agressie prima op zijn plek om de muziek te ondersteunen. Het thema van de avond is ook het promoten van de eerste echte langspeler die de heren op hun naam hebben gebracht met de titel Social Hate Speech, nadat eerder twee EP’s zijn uitgebracht. De nummers die vanavond worden gespeeld komen dan ook voornamelijk van ‘de nieuwe’.
De zaal is nog niet volledig gevuld als het optreden start maar dat maakt niets uit voor Ancestral Sin. Ze gaan er vol in en spelen de nummers met veel furie. Zoals het hoort tijdens een goed hardcoreoptreden. De dynamiek die op het podium van (met name) de zanger doet helaas nog niet de vonk overspringen naar de zaal. Het al aanwezige publiek aanschouwt het optreden vrij statisch. Aan de band ligt het niet in mijn ogen, wellicht wel aan de hitte of aan het feit dat de band voornamelijk nieuwe nummers speelt. En er staan eigenlijk ook wel veel mensen bij de merchandisetafel van D.R.I. waar Kurt Brecht shirtjes staat te verkopen. Ach, het is in ieder geval een puik optreden met prima geluid en daarmee een hele goede inleiding voor de rest van de avond!
Misery Index is de volgende op de lijst en de band behoeft weinig introductie. De mannen produceren al sinds 2001 kwaliteit death metal met grindcore-invloeden. Dit jaar is het erg goede Complete Control uitgekomen en we daar krijgen we dan ook een aantal nummers van voorgeschoteld. Na een snelle opbouw en een nog kortere soundcheck knalt het vool los. Het publiek lijkt nog steeds niet erg opgewarmd en blijft in eerste instantie ook nu wat op de vlakte. Het geluid laat het aanvankelijk ook wat afweten maar wordt gaandeweg beter. Bij de eerste noten van The Carrion Call beginnen de eerste voorzichtige pogingen tot het vormen van een moshpit. Dat is wat de zaal even nodig heeft en Misery Index jaagt de boel nog wat op om steeds een nog grotere pit te vormen door gewoon ijzersterk te spelen. Het laatste nummer Dead Shall Rise, de Terrorizer-cover van de debuut-EP, is een heerlijke climax van een retestrakke set. Het is duidelijk dat Misery Index een zeer professionele, goed ingespeelde band is die het publiek uitstekend weet mee te krijgen.
Neuk! was voor mij volslagen onbekend. Ik had zodoende onder andere even het nummer Je beste vriend geluisterd dat ik als luistertip kreeg. De muziek valt het best te omschrijven als keiharde hardcore met rap. De rap wordt verzorgd door de twee zangers Bas en Carsten, de twee originele bandleden van het in 1995 opgerichte Neuk!. De mannen zingen in het Nederlands en spelen leuk met woorden, zoals het een goede rapper betaamt. Neem albumtitels als Tot De Schijt Ons Doodt… of Het Nadeel Van De Twijfel. De teksten zijn veelal erg direct, tegendraads en confronterend. Kijk alleen maar naar de shirts die worden verkocht met het opschrift “Ga Maar Dood!” op de rug. Helaas voor ondergetekende zijn de meeste teksten tijdens het optreden vaak niet te verstaan. Muzikaal is het prima daarentegen. En dat slaat ook over op de zaal. Het is duidelijk dat er veel mensen beter bekend zijn met de band dan ik. Een zeer enthousiaste band met twee heel dynamische voormannen leveren een constante pit en een genietend publiek op. Ondanks dat ik de band niet ken en het niet helemaal mijn muziekstijl is, sta ik toch enorm te genieten van een fantastisch optreden. Een absolute aanrader om eens te gaan zien.
En dan toch wel de apotheose van de avond. De grootmeesters van de hardcore en grondleggers van de cross-over kwamen als onderdeel van de wereldtour ter ere van hun veertigjarige jubileum naar Drachten. D.R.I. is al dus al actief sinds 1982 en originele leden Kurt Brecht en Spike Cassidy spelen alsof ze nog steeds de jeugd hebben die ze hadden op de fameuze dvd van het optreden in het New Yorkse The Ritz. Wat zal ik die al vaak gezien hebben en wat een eer om deze legendes nu eindelijk live te aanschouwen. Op de drumkit timmert de ook al oudgediende Rob Rampy het optreden zo snaarstrak aan elkaar. De basgitaar wordt mishandeld door de dan toch wel heel jong uitziende Greg Orr die in 2018 aanschoof bij de band. Na in veertig jaar een enorme bekendheid te hebben verworven is de band nog steeds ‘down to earth’. Kurt Brecht die zelf de shirts verkoopt, een lullig bannertje achter de drumkit met het skankerlogo. Dat is het wel zo’n beetje voor wat betreft de aankleding van het podium. En shirtjes aan om de lokale bands te promoten! Geen pretenties deze jongens. Het is te waarderen en past gewoon erg goed bij de teksten. En zo speelt de groep ook. Geen tierelantijntjes, pure focus op de muziek. Aan niets is te merken dat dit het voorlaatste optreden is voor de heren op adempauze mogen komen voordat ze hun tour verder afmaken in Amerika. Wat een geweldig optreden! Alles klopt in mijn ogen. Het geluid is perfect, de collage aan nummers van alle releases die in al die jaren die jaren zijn geproduceerd is mooi afgewogen en de band heeft duidelijk zin om een feestje te bouwen. Na een dertigtal nummers moeten we accepteren dat de koek op is. Aan alles komt een eind is ook hier weer van toepassing. Ik hoop dat de heren nog even doorgaan en hopelijk zien we ooit nog nieuw materiaal. Er is immers genoeg shit in de wereld waar ze zich mooi tegen af kunnen zetten!
Ik verlaat het warme broeierige Iduna met een goed gevoel. Ik heb een leuk feestje gehad en nieuwe bands leren kennen. En de bands die ik al kende, legden een prima partij op de mat.
Speciaal bedankje voor Wietske Elzinga die de prachtige foto’s heeft verzorgd die ik hier mocht gebruiken.
Datum en locatie
13 augustus 2022, Poppodium Iduna, Drachten
Foto's:
Wietske Elzinga, website
Link: