In België loopt er maar één metalband rond, zo denkt de modale burger. Channel Zero. Quatsch natuurlijk. Alleen heb je om door te breken tot de alternatieve muziekscene in België wat steun nodig. Niet alleen steun natuurlijk, het moet ergens vanuit de ondergrond opwaarts geduwd worden, tot net boven de zichtbaarheidslijn. Met het nummer T-shirt van Metallica kwam Fleddy Melculy plots in de media terecht, en werden ze opgepikt door Sony Music. Daar is niets mis mee natuurlijk. Het debuutalbum Helgië is er nu, en in een aftands, krakerspandachtige ruimte inclusief keuken en een vijftal koelkasten vol gratis Vedett-bier werd het album quasi integraal gebracht voor the happy few die er bij mochten/konden zijn. Wij dus ook.
Fleddy-frontman Jeroen Camerlynck was al relatief bekend, van zijn band De Fanfaar, de rockband die een tournee achter de rug heeft met Urbanus. Dat valt te merken, want qua humor heeft Fleddy Melculy een pak weg van Urbanus, zij het dan iets ruiger en lomper. Nu, grappig of niet, het is geen 100% lolbroekerij of een pure metal/punk/hardcoreparty, ook al is dat een belangrijk element van de band. Niet alle nummers zijn even sterk (ook live niet), maar ze hebben absoluut karakter en overtuiging in huis. Apu van de Nightshop (eerbetoon aan de nachtwinkel), Feestje in uw huisje (inclusief een gastbijdrage van Ross Demon van Length Of Time), Dik Meisje (heel veel Korn/Deftones-grooves), Ik Haat Jazz (tja) en de Sepultura-cover Refuse/Resist (rommelig) konden mij niet echt vermaken, mede door de hitte in de zaal, maar nummers al Fuck Dees Fucking Kut Kak Machien (over de achterlijk Smartphones van tegenwoordig), Geen Vlees Wel Vis (over halfslachtige veggies) en Pinker (over irritante BMW-bestuurders zoals ikzelf, dank u) konden me wel bekoren.
Een kwestie van smaak dikwijls, want de ene keer loopt het over van NY-hardcore, de andere keer is het crossover thrash, en nog een andere keer doet het me vooral aan rapcore denken. Een mix van Osdorp Posse, Stuck Mojo, Madball en Anthrax… of zo. En Urbanus.
Het feestje was alleszins geslaagd te noemen, met entertainment en een pak vreemde gebeurtenissen. Bifi-worsten gooien, brood ontvangen van fans, een kippendansmoshpit of iets in die aard en enkele mensen die door het plafond gingen… vervelend werd het niet.
Ook het interview met frontman Jeroen Camerlynck was geen tijdsverlies (komt eraan). Ik heb me in ieder geval geamuseerd, en dat lag maar gedeeltelijk aan de overdaad gratis Vedett-bier en losbandige vrouwen die ik vriendelijk verzocht heb andere oorden op te zoeken dan de achterbank van mijn dikke BMW. In ieder geval: Bedankt Fleddy!
Link: