Fear Factory, Devin Townsend & Dagoba in Antwerpen
Trix, 11 december 2012
Jaren geleden stond ik in een stampvol Hof Ter Lo (het voormalige Trix) voor mijn eerste metalconcert. Toen op de affiche: Fear Factory & Devin Townsend. Digimortal was net uit en Dino Cazares en co. stonden echt op het toppunt van hun populariteit. Daarna ging het enigszins mis: nieuwe bezettingen, kutplaten, het leek niet meer goed te komen. Tot Dino en Burton elkaar terug in de armen sloten en besloten dat het geheel toch beter was dan de som der delen. Time to prove yourself again, gents!
Bij aankomst waren de meeste mannen waarschijnlijk al vergeten dat ze nog ballen hadden hangen, zo koud leek het buiten. De heren van Dagoba mochten het ‘opwarmen’ dus echt letterlijk nemen. Aan enthousiasme geen gebrek in ieder geval, ze speelden een retestrakke set. Alleen leek het niet erg op de epische muziek die ze op plaat laten horen. Zonder extra effecten klonk het allemaal wat standaard, erg spijtig want hun laatste twee cd’s zijn pareltjes. De brakke geluidsmix hielp overigens ook niet, daar was echt veel ruimte voor verbetering.
Bij Devin Townsend Project zat dat wel even anders. Met een barrage van enerverende, idiote, ludieke filmpjes maakte hij iedereen nog even goed duidelijk dat je hem niet al te serieus moest nemen. Met een retestrakke set maakte hij iedereen daarna duidelijk dat hij een hyperprofessionele muzikant is ook.
Zowat alle nummers werden ook van beeld voorzien, en daarbij viel de perfecte synchronisatie op van beeld en geluid. Het knappe is niet dat vier muzikanten kunnen meespelen met een clicktrack, maar dat Hevy Devy erin slaagt om dat allemaal zo natuurlijk te laten overkomen, alsof ze daar wat stonden te improviseren.
Het enige probleem met een muzikant die zo uitermate productief is, is dat er telkens zoveel nieuw materiaal gespeeld kan worden. Amper nummers van topplaten als Infinity of Physicist dus, maar toppers als Truth en Deep Peace deden dat snel vergeten.
Dat het allemaal niet supercool moet zijn om steengoede metal te spelen, bewezen de gezamenlijke jazzhandjes tijdens Lucky Animals en de vrolijke pogopartij bij bisnummer Bad Devil. Devin Townsend speelt eigenlijk altijd te korte optredens, want hij heeft zo veel goeds geschreven dat er altijd wat wegvalt. Hopelijk heeft de band nog voldoende wiet kunnen fixen na het optreden, ze hadden het verdiend.
Juist ja, er stond nog een hoofdact op het programma! Bijna vergeten na zo’n weergaloos voorprogramma. Bij Fear Factory komt er sowieso een brok nostalgie boven, en dat helpt om schoonheidsfoutjes te vergeven. Ze waren blijkbaar al vergeten wat het was om op een groter podium te spelen, de drum stond zo ver naar achter opgesteld dat hij bijna buiten stond.
Dino, je gitaar stond een pak te zacht in de mix. Toch essentieel bij de potige metal van de angstfabriek. Burton, je haalt je hoge noten niet meer man, Linchpin was een beetje zielig. Maar, nieuwe nummers Powershifter en Recharger waren wel weer fantastisch.
Zowat twee derde van de set kwam uit het drieluik Demanufacture – Obsolete – Digimortal en dat was zeker geen slechte keuze. Demanufacture, Self Bias Resistor: het blijven na al die jaren echt geweldige nummers om live te horen. Dan nemen we de lame ass bindteksten er zonder morren bij! Wie Fear Factory in de gloriejaren bezig zag zal altijd een beetje teleurgesteld zijn, maar vroeger was alles beter, dat weet elke bejaarde. Dit optreden zal geen eindejaarslijstjes halen, maar het was al bij al een zeer fijne avond.
Alle foto’s: Tim Tronckoe www.timtronckoe.com
Links: