Epica en Insomnium in Tilburg
Zondag 30 april 2013, 013
Op voorheen Koninginnedag is het moment aangebroken voor Epica om het nieuwe album The Quantum Enigma live te presenteren. Waar anders dan in poppodium 013 in Tilburg, alwaar de band in 2012 op dezelfde manier het toenmalige nieuwe album Requiem for the Indifferent met veel succes ten gehore bracht. Never change a winning team zogezegd, dus wederom een uitverkocht 013, ondanks het feit dat het album voorheen nog niet verkrijgbaar was.
Voor het zover is heeft de Finse melodieuze deathmetalband Insomnium de eer om het feestje te openen. Ook voor Insomnium kan je spreken van een albumpresentatie, want het nieuwe album Shadows of the Dying Sun is net uit. In de drie kwartier speeltijd worden daar maar liefst vijf nummers van ten gehore gebracht.
De band speelt vrij stevig met een hard gitaargeluid, maar voor een deathmetalband toch wel beschaafd en een groot deel van het publiek kan het gebodene dan ook wel waarderen. Insomnium blijkt trouwens al eerder live met Epica getourd te hebben in de Verenigde Staten en dat was goed bevallen, dus zo vreemd is het niet dat de band hier vanavond is. Qua zang is het vooral gegrunt wat de klok slaat, maar zo af en toe mag gitarist Ville Friman met cleane vocalen ook nog een duit in het zakje doen, maar dat kan niet echt overtuigen. Al met al wel een goede opwarmer, die voor Simone Simons ook nog een gesigneerd album heeft opgeleverd.
Na een half uurtje pauze is het dan eindelijk zover en betreedt Epica onder luid gejuich tijdens het intro Originem het podium. Een echte albumpresentatie zal het worden, want alle nummers van het nieuwe album zullen uiteindelijk de revue passeren. Bij The Second Stone, het openingsnummer van The Quantum Enigma, wordt 013 al direct in vuur en vlam gezet, zowel letterlijk als figuurlijk. Dat verklaart ook direct, waarom de fotografen alleen bij het derde en vierde nummer bij het podium mogen komen.
Het gitaargeluid is wat aan de zachte kant en de vocalen van Simone Simons vallen de eerste twee nummers wat tegen. Waarschijnlijk heeft ze niet genoeg ingezongen vooraf of was er sprake van zenuwen, want daarna weet ze de noten wel gewoon te halen. Behalve het veelvuldig gebruik van vlammen wordt ook gebruikt gemaakt een soort geisers die mooie stoomzuilen maken. Samen met een mooie lichtshow en een beetje vuurwerk zit het visueel wel snor. De band heeft er overduidelijk ook zin in, waarbij vooral bassist Rob van der Loo over het podium blijft lopen en showmannetje Coen Janssen, inmiddels met een kaalgeschoren hoofd, zich met zijn draaibare keyboard ook niet onbetuigd laat.
Na Unchain Utopia, het vijfde nummer van het nieuwe album, is het tijd voor wat ouder werk. Een slimme zet, want een heel nieuw album aan een stuk spelen terwijl het publiek nog niet bekend is met het materiaal vraagt wel erg veel aandacht. The Obsessive Devotion, Blank Infinity, Unleashed en Storm the Sorrow komen derhalve aan bod. Hierna weer tijd voor het nieuwe album, te beginnen met het oosters georiënteerde instrumentale tussenstukje The Fifth Guardian, door Mark Jansen abusievelijk aangekondigd als Reverence, maar die track komt wat later pas aan bod. Tijdens dit instrumentaaltje komen er een paar Chinese draakjes het podium op om een dansje te doen. Het ziet er wat kinderlijk uit, maar het geeft even wat afleiding en Simone heeft daardoor de tijd om zich te verkleden en zich in een strak jurkje te hijsen, dus heeft het zeker nut.
Hierna trekt Epica van leer met Chemical Insomnia en blijkt nog maar één van de zes vuurzuilen te werken. Tijdens de ballad Canvas of Life staan er vuurschalen op het podium en is Simone in topvorm. Afgesloten wordt er met het meesterlijke nummer Kingdom of Heaven/The Quantum Enigma, waarbij de band vocaal wat hulp krijgt van Daniël de Jongh (Textures). Uiteraard wordt Epica teruggeroepen voor een toegift, die er met het verrassende oudje waarmee het voor de band ooit begon, Cry for the Moon, dan ook komt. Een mooie gelegenheid om nog even mee te zingen. De afsluiting van dit nummer duurt ietsje langer dan verwacht, want Ariën van Weesenbeek geeft eerst nog even een drumsolo weg. Een grappig eind van een mooie en geslaagde show die twee uur heeft geduurd. Daar kunnen een hoop bands nog een puntje aan zuigen. Over twee jaar opnieuw een albumpresentatie in 013?
Links: